Lazaretto #1

Μέσα στα χρόνια, ο Clay McLeod Chapman συμμετείχε σε πολλά γνωστά projects, γράφοντας για Αμερικανούς αραχνάνθρωπους στο EDGE OF SPIDER-VERSE, αλλά και για Αμερικανούς βρικόλακες στο… AMERICAN VAMPIRE ANTHOLOGY #2. Δημιούργησε το THE PUMPKIN PIE SHOW (γκουγκλάρετε το, όλα στο πιάτο τα θέλετε) και έγραψε τη δική του ταινία (THE BOY), αλλά κι ένα βιβλίο, το HOSTAGE SONG, το οποίο έγινε μιούζικαλ. Τώρα, ήρθε η ώρα να γράψει και για μια post-apocalyptic κοινωνία, παρουσιάζοντάς μας το LAZARETTO από την Boom! Studios.

Τα γεγονότα του LAZARETTO #1 εκτυλίσσονται στο πανεπιστήμιο Yepsin, με τους πρωταγωνιστές της σειράς να είναι μια χούφτα πρωτοετών φοιτητών. Κάθε ένας από τους κεντρικούς ήρωες έχει διαφορετική προσωπικότητα — ο Charles είναι ευγενικός και αθώος, η Tamara είναι αγχώδης και θρησκόληπτη, ο Henry έχει πολλή αυτοπεποίθηση και ο Louis ήρθε στο πανεπιστήμιο για να πουλήσει χόρτο στους υπόλοιπους (είναι ο τύπος που κάνει 500 αναρτήσεις “legalize it” στο Facebook κάθε μέρα). Ο πρώτος χρόνος τους, όμως, θα είναι κάθε άλλο παρά συνηθισμένος, καθώς σύντομα θα ξεσπάσει μια καταστροφική επιδημία και το πανεπιστήμιο θα μετατραπεί σε ζώνη καραντίνας, με τους μαθητές παγιδευμένους μέσα.

Mέσα σε λίγες σελίδες του πρώτου τεύχους, ο Chapman κατάφερε να μας συστήσει επιτυχώς τους χαρακτήρες, εκ των οποίων κάποιοι είναι πολύ συμπαθητικοί. Παρόλο που δεν είδαμε πολλές εξελίξεις στην πλοκή, το comic δεν ήταν βαρετό, καθώς δεν υπήρχαν περιττοί διάλογοι και η κυνική απεικόνιση της φοιτητικής ζωής, αλλά και οι αλληλεπιδράσεις των πρωταγωνιστών είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Αυτό, βέβαια, λειτουργεί και σαν μπούμερανγκ, καθώς δε μάθαμε και πολλά για το πού θα το πάει στην συνέχεια ο συγγραφέας. Η σύνοψη της σειράς αποκαλύπτει ότι οι φοιτητές θα δημιουργήσουν μια δικιά τους μικρή κοινωνία, όπως στο LORD OF THE FLIES, αυτό όμως δύσκολα θα το προέβλεπε κάποιος αναγνώστης του πρώτου τεύχους. Το LAZARETTO #1, λοιπόν, παρόλο που ήταν μια ικανοποιητική αρχή, δεν μαρτυρά και πολλά για τη σειρά στο σύνολό της. Το αν ο Chapman θα συνεχίσει δυναμικά είναι ένα ζήτημα αμφιλεγόμενο. Ελπίζω μόνο να μη μας δώσει μια φτηνή αντιγραφή του βιβλίου του William Golding…

Εκτός από τον Chapman, όμως, “πατέρας” του comic είναι και ο Jey Levang, ο οποίος ανέλαβε το σχέδιο. Τα σχέδια των προσώπων και των κτιρίων ήταν τρομερά απλοϊκά. Προσωπικά, δεν είμαι fan του συγκεκριμένου στιλ, αλλά δε μπορώ να αρνηθώ ότι ορισμένες από τις σελίδες ήταν όμορφες και γοητευτικές, ενώ άλλες, στις οποίες απεικονιζόταν τα θύματα της επιδημίας, ήταν αρκετά τρομαχτικές και αποκρουστικές. Δε μπορώ να κρίνω με βεβαιότητα την επιτυχία του διδύμου Chapman-Levang ακόμα, καθώς δεν γνωρίζω και πολλά για τον χαρακτήρα της σειράς. Δεν αποκλείω, πάντως, το γεγονός η συνεργασία τους να στεφθεί από επιτυχία.

Συνολικά, το comic ήταν ευχάριστο σαν ανάγνωσμα. Αν η κριτική μου σας ενέπνευσε, διαβάστε το χωρίς αμφιβολίες. Σε γενικές γραμμές, βέβαια, θα είμαι επιφυλακτικός — μπορεί στα χέρια μας να έχουμε κάτι του οποίου η ποιότητα είναι είτε εφάμιλλη αυτής του WALKING DEAD (του comic) είτε αυτής του WALKING DEAD (της τηλεοπτικής σειράς).