Letter 44

Υπάρχει μια παράδοση στις ΗΠΑ, όπου ο κάθε Πρόεδρος, όταν αποχωρεί για να έρθει ο επόμενος, του αφήνει ένα γράμμα με ευχές και συμβουλές. Έτσι ξεκίνησε το 2013 και η sci-fi σειρά που πρόσφατα τελείωσε. Με το γράμμα του Προέδρου Francis Caroll προς τον επερχόμενο, 44ο, Stephen Blades.

Εκεί τού εξηγούσε ότι κατά τη δική του προεδρία, η NASA ανακάλυψε ένα εξωγήινο κατασκεύασμα, με το παρατσούκλι “Chandelier”, έξω από τη ζώνη των αστεροειδών και ήδη έχει ξεκινήσει ένα επανδρωμένο σκάφος, ονόματι Clarke, για να το διερευνήσει. Αυτό που κανείς δεν ξέρει, έξω από το Clarke, είναι ότι κατά τη διάρκεια του πολύμηνου ταξιδιού τους, μία από τους αστροναύτες έμεινε έγκυος.

Πολλά ακολούθησαν στα επόμενα 34 τεύχη που κράτησε η σειρά, συμπεριλαμβανομένης – και εδώ έρχονται spoilers – της προδοσίας του Caroll, της αποκάλυψης στον κόσμο για τους εξωγήινους, η οποία έφερε και τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και τη γέννηση του μωρού, της Astra. Το μωρό αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υπόθεση, μιας και οι εξωγήινοι την απήγαγαν και την εξέλιξαν νοητικά, έτσι ώστε να μιλάει με τους ανθρώπους, αλλά και μαζί τους.

Λίγο πριν το τέλος ανακαλύπτουμε το σκοπό του Chandelier: να αποδυναμώσει ένα καταστροφικό “κύμα” ενέργειας που κατευθυνόταν προς τη Γη. Η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη, αλλά οι εξωγήινοι διατίθενται να διασώσουν 666 από εμάς. Μια πρωτοβουλία των αστροναυτών ακυρώνει τη “συμφωνία” και τα πάντα φαίνονται χαμένα.

Το τελευταίο τεύχος της σειράς δεν είναι μόνο ο επίλογός της, αλλά και η εξήγηση του τι έγινε μετά το συγκλονιστικό cliffhanger του #33 (το #34 ήταν  οι σκέψεις ενός συγγραφέα πριν την καταστροφή του κόσμου). Μετά από τόσα spoilers δεν θα φανερώσω πώς, αλλά η ανθρωπότητα σώθηκε. Όχι η Γη, αλλά περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι κατέληξαν στο “καταφύγιο” που είχαν φτιάξει οι εξωγήινοι για όσους θα έσωζαν. Μαθαίνουμε, εν συντομία, τι έγινε από εκείνη τη στιγμή, μέχρι το “παρόν” του τεύχους, πολλά χρόνια μετά.

Η αίσθηση είναι λίγο περίεργη, όπως συμβαίνει κάθε φορά που ένα κλείσιμο έχει να εξηγήσει τόσα πολλά. Από τη μια προσφέρει πάμπολλες μαζεμένες πληροφορίες, ενώ, από την άλλη, δεν ξέρεις αν άξιζε πραγματικά να ειπωθούν όλα αυτά σαν μια κανονική ιστορία. Άλλωστε, το LETTER 44 ήταν οι περιπέτεια του Clarke, του πληρώματός του και της εποχής του Chandelier.

Σε ολόκληρη τη σειρά, εκτός από ένα ή δύο τεύχη με guest artists, το σχέδιο ήταν του Alberto Jimenez Alburquerque. Αν και η συνηθισμένη αντίδρασή μου είναι: “Έτσι γνωρίσαμε τους χαρακτήρες, έτσι είναι”, δε μπορώ παρά να υποθέσω πόσο διαφορετική θα ήταν η εμπειρία του comic, αν το σχέδιο είχε λίγη περισσότερη… προσωπικότητα, ήταν λίγο πιο ξεχωριστό. Όπως κι αν δεν είχε τα πολύ έντονα χρώματα του Dan Jackson. Εδώ να κάνω μια παρένθεση: τα εξώφυλλα των τριών τελευταίων τευχών μοιάζουν σα να έχουν μια panel-οειδή αλληλουχία. #33: Η Γη από μακριά, καθώς έρχεται το Τέλος, #34: Το ίδιο σημείο, με το Τέλος να έχει καταβροχθίσει τον πλανήτη και τελικά, #35, το απόλυτα λευκό φως της τηλεμεταφοράς.

Έτσι, λοιπόν, ολοκληρώνεται η ιστορία που μας προσέφερε ο Charles Soule. Θα έλεγα ότι, συνολικά, ήταν μια ωραία, άξια επανανάγνωσης ιστορία, όπως όλες όσες αναφέρονται στον Άνθρωπο, στις αδυναμίες, αλλά και στο μεγαλείο της Φύσης του.