Savage Town

Πήρα το SAVAGE TOWN, πρώτον επειδή είχε ενδιαφέρον εξώφυλλο, δεύτερον επειδή είχε cool τίτλο, και τρίτον επειδή είχα μήνες να διαβάσω comic με παραπάνω από 50 σελίδες και σκέφτηκα να θυμηθώ την εμπειρία.

Το SAVAGE TOWN είναι η ιστορία του Jimmy Savage, ενός Ιρλανδού ανερχόμενου gangster που μένει στο Limerick City. Θέλοντας να ανέβει στην ιεραρχία του υπόκοσμου, προσπαθεί να ξεκάνει τις υπόλοιπες ομάδες, ενώ τα πάντα είναι εναντίον του: η καταγωγή του, οι φίλοι του, η οικογένειά του. Για να πετύχουν τα σχέδιά του, χρειάζεται να φάει σφαίρες, να ανταλλάξει πτώματα με χρήματα, να κεράσει μπύρες και να παίξει σε διπλό ταμπλό.

Βρήκα το βασικό σενάριο αρκετά ενδιαφέρον, μιας και μου αρέσουν οι ιστορίες με gangsters. Έχω περάσει πολύ ωραία, βλέποντας τα GOODFELLAS, THE DEPARTED, THE UNTOUCHABLES. Ήμουν, λοιπόν, ενθουσιασμένη που θα διάβαζα μια ιστορία διαφθοράς σε comic αυτή τη φορά. Όμως, αν και το SAVAGE TOWN είναι ένα καλό comic, του λείπουν κάποια στοιχεία που θα έκαναν πιο ευχάριστη την ανάγνωσή του.

Καταρχάς, η ιστορία διαδραματίζεται στην Ιρλανδία, οπότε οι συγγραφείς αποφάσισαν να γράψουν τους διαλόγους με τον τρόπο που ακούγονται τα ιρλανδικά. Δε μπορώ να καταδικάσω αυτή την απόφαση, αλλά πιστεύω πως οι δημιουργοί πρέπει να έχουν στο νου τους ότι, αν ο κόσμος θέλει να περάσει το χρόνο του λύνοντας σπαζοκεφαλιές, προτιμάει να πάρει έναν κύβο του Ρούμπικ. Δεν είχα καμία διάθεση να διαβάζω κάθε τρίτο διάλογο δύο φορές, πριν να είμαι σίγουρη για το νόημά του. Πραγματικά, δεν το βρίσκω κακή ιδέα. Δίνει μια ωραία ατμόσφαιρα, αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιείται αραιότερα.

Επίσης, όπως κάθε gangsteρική ιστορία που σέβεται τον εαυτό της, υπάρχουν πολλά ονόματα, πολλές σχέσεις, πολλοί κομπάρσοι. Ακόμη μια φορά, δε θέλω να γκρινιάξω για αυτό, αλλά με εκνευρίζει να πρέπει να γυρίζω τις σελίδες να καταλάβω ποιος είναι ποιος. Θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποιου είδους περιεχόμενα στην αρχή, όπως γινόταν με κάποια βιβλία της Αγκάθα Κρίστι, θυμάστε; Η ίσως να επιλεχτούν κάποια πολύ ξεχωριστά ονόματα, ώστε να τα θυμόμαστε πιο εύκολα. Θέλω να πω, αφού το Μέσο το επιτρέπει, γιατί να μην είμαστε καλοί με τον αναγνώστη;

Πέρα από την γκρίνια, το SAVAGE TOWN μου άρεσε. Οι σχέσεις των διάφορων πρωταγωνιστών ήταν αρκετά καλά κατασκευασμένες, και το σύμπαν ήταν σωστά χτισμένο. Σε 109 σελίδες καταφέραμε να γνωρίσουμε το Limerick City και τους κατοίκους του, να αναπτύξουμε μια συμπάθεια ή αντιπάθεια γι αυτούς, να ενδιαφερθούμε για το παρελθόν και το μέλλον τους. Δεν το λες και λίγο.

Επίσης, μετά από περίπου μισή ώρα ανάγνωσης, που αναρωτιόμουν αν μου αρέσει ή όχι το σχέδιο, κατέληξα ότι οι Philip Barrett και Jordie Bellaire έκαναν ωραία δουλειά. Το παχύ μελάνωμα και οι άγαρμπες πόζες δίνουν ένα bold αποτέλεσμα που ταιριάζει με τους άξεστους και επικίνδυνους χαρακτήρες. Τα panels είναι ενδιαφέροντα, και ενώ η ιστορία βασίζεται στους διαλόγους, το comic είναι πλούσιο σε backgrounds και ατμόσφαιρες, χωρίς να μένει μόνο σε μεγάλα πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.

Το SAVAGE TOWN είναι μια ωραία ιδέα, που ξεκινάει καλά, αλλά κουράζει λίγο στην πορεία. Θα το πρότεινα στους fans της Ιρλανδίας και των gangsters, δε θα το πρότεινα σε όποιον δε συγκρατεί ονόματα. Πρόκειται για ένα comic που έχει μια ιστορία να προσφέρει, μα χωρίς να παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του, κι αυτό είναι κάτι που εκτιμώ. Οι τελευταίες σελίδες αφήνουν να υποννοηθεί ότι ίσως υπάρξει και συνέχεια, οπότε ραντεβού εδώ για το SAVAGE TOWN Vol. 2!