2ο Φεστιβάλ Εφαρμοσμένων Τεχνών
Δεν πίστευα ότι θα πήγαινα στο 2ο Φεστιβάλ Εφαρμοσμένων Τεχνών…
Μη με παρεξηγήσετε. Πέρυσι είχα περάσει όμορφα, αλλά κάποιες υποχρεώσεις έκαναν πολύ δυσκολη τη φετινή μου επίσκεψη. Ώσπου κάποια στιγμή, με το φεστιβάλ να έχει ήδη ξεκινήσει, διάβασα λίγο πιο προσεκτικά το Δελτίο Τύπου και συνειδητοποίησα πως η Joyce Farmer θα βρίσκεται ανάμεσα στους καλεσμένους/ομιλητές.
Έτσι, αγνοώντας κάποιες από τις υποχρεώσεις μου, το Σάββατο το απόγευμα, βρέθηκα για λίγο στη σχολή Ορνεράκη.
Στην είσοδο, υπήρχε μια πολύ φιλική κοπέλα, που αναγνώρισε το βλέμμα του νεοεισερχόμενου και με κατατόπισε για το “τι συμβαίνει που”. Η βόλτα μου ξεκίνησε από τους πάγκους των δημιουργών και εκθετών. Jemma και Webcomics.gr βρίσκονταν στην είσοδο του δευτέρου ορόφου, ενώ στους υπόλοιπους πάγκους συναντούσε κανείς γνωστούς αλλά και ανερχόμενους καλλιτέχνες.
Τις περισσότερες από τις εκδόσεις που βρήκα εκεί, τις είχα ξαναδεί και στο παρελθόν, αλλά υπήρχαν και κάποιες νέες, τις οποίες και απέκτησα, όπως το OTHER SIDE του Ηλία Πιερρακέα (φαίνεται καλός και υποσχόμενος αυτός εδώ), το ενδιαφέρον ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ του Νίκου Πολυχρονόπουλου (που είχε την ευγένεια να το χαρίζει) και το 13 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ του Ορέστη Καρέλη (για το οποίο θα αποφύγω να γράψω καλά λόγια εδώ, καθώς ο Ορέστης είναι συντάκτης του Comicdom.gr).
Στη συνέχεια, προσπάθησα να πάρω μια εικόνα από την έκθεση έργων που βρισκόταν παντού στο χώρο. Πρέπει να έχει κανείς κατά νου ότι μιλάμε για μια πληθώρα έργων, από μια μεγάλη γκάμα δημιουργών κάθε ηλικίας. Υπό αυτό το πρίσμα, μια τέτοια έκθεση έχει σίγουρα ενδιαφέρον, κυρίως όταν προσπαθείς να διακρίνεις τα πρώτα δείγματα των αυριανών και μεθαυριανών ταλέντων, παρά όταν βλέπεις τη δουλειά κάποιου γνωστού δημιουργού.
Παραβρέθηκα και στην ομιλία του Σπύρου Ορνεράκη, με θέμα τη δημιουργία ενός μεγάλου comic για τη ζωή του Ελευθέριου Βενιζέλου και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην υλοποίηση του. Σίγουρα, μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση, μια που δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να δούμε ένα έργο “εν τη γενέσει του”, πόσο μάλλον αν μιλάμε για δουλειά ενός τόσο φτασμένου δημιουργού και σημαντικού καλλιτέχνη, όπως του Ορνεράκη.
Δεν κατάφερα να μείνω και για την παρουσίαση της Joyce Farmer, αλλά πρόλαβα να ανταλλάξω λίγες κουβέντες μαζί της. Αντιλήφθηκα έτσι έναν πολύ ζεστό και φιλικό άνθρωπο, πέρα από αυτό που ήδη γνώριζα: ότι είναι και μια τεράστια δημιουργός, η οποία τιμά με την παρουσία της το φεστιβάλ και εμάς που ήμασταν εκεί, και που κάθε φεστιβάλ/συνέδριο που σέβεται τον εαυτό του θα ήταν περήφανο να την έχει ως καλεσμένη.
Το Φεστιβάλ Εφαρμοσμένων Τεχνών μοιάζει να έχει βρει το χαρακτήρα του ως μία εκδήλωση που απευθύνεται περισσότερο σε δημιουργούς, παρά σε περαστικούς αναγνώστες που θα αγοράσουν κάποιο comic ή αντικείμενο. Σε αυτή την αίσθηση ίσως να συνέβαλε και η μυρωδιά των χρωμάτων, από το graffiti που γινόταν στην είσοδο της Σχολής.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ελπίζω να καθιερωθεί ως παρουσία και να ενδυναμωθεί, αφού προσφέρει μια διαφορετική άποψη γύρω από τα comics και τις συναφείς Τέχνες και με κάνει να χαίρομαι πραγματικά που η Φθινοπωρινή ατζέντα είναι τόσο γεμάτη από ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις.
