Loving Vincent

Ακόμη μια ταινία που έγινε ανάρπαστη στο φεστιβάλ της Annecy. Ουρέεεες ο κόσμος, ουρέεες κι εγώ, αλλά δυστυχώς οι διαθέσιμες θέσεις εκεί είναι περιορισμένες. Είχα, όμως, την ευκαιρία να το παρακολουθήσω πρόσφατα, σε ένα τοπικό σινεμά της Valence, όχι πολύ μακριά από εκεί που εκτυλίσσεται η ιστορία του LOVING VINCENT.

Αν και περίμενα πως η ταινία θα ήταν κάποιου είδους βιογραφία του Vincent Van Gogh, τα γεγονότα εκτυλίσσονται ένα χρόνο μετά το θάνατό του, με μια καλή δόση flashbacks των τελευταίων εβδομάδων όπου βρισκόταν εν ζωή. Πρωταγωνιστής είναι ο Armand Roulin, γιος ενός φίλου του Van Gogh. Ο πατέρας του, ταχυδρόμος στο Παρίσι, του αναθέτει να παραδώσει το τελευταίο γράμμα που έγραψε ο Vincent, στον αδερφό του. Επειδή ο τελευταίος έχει πεθάνει, ο Armand φτάνει στο Arles, μια μικρή πόλη όπου ο ζωγράφος έζησε τους τελευταίους του μήνες. Σκοπεύει να αφήσει το γράμμα στο γιατρό του, αλλά εφόσον εκείνος λείπει για μερικές μέρες, ο Armand πιάνει φιλίες με τους κατοίκους της περιοχής.

Ξαφνικά, οι ιστορίες φαίνεται να μην κολλάνε, οι μαρτυρίες αντικρούονται, και η αυτοκτονία του Vincent αρχίζει να μοιάζει έντονα με φόνο…

Ένα εμφανώς επιφανειακό σενάριο, που θυμίζει ελαφρώς μυθιστόρημα της Agatha Christie. Κι ενώ, μέχρι τη μέση της ταινίας, πίστευα ότι πρόκειται για μία αστυνομική ιστορία, κατάλαβα ότι η έρευνα ενός φόνου ήταν απλούστατα ο καλύτερος τρόπος να ακουστούν πολλές μαρτυρίες για το πρόσωπο του Van Gogh, και ότι ελάχιστα πρέπει να απασχολεί τον θεατή η αιτία του θανάτου του. Ακόμα κι αν στο τέλος δεν μαθαίνουμε με σιγουριά τι του συνέβη, προσπαθούμε κυρίως να φανταστούμε ποιος ήταν όσο ζούσε.

Όπως ίσως ξέρετε, η ταινία είναι φτιαγμένη με την τεχνική του rotoscoping, που σημαίνει ότι η γυρίστηκε αρχικά με ηθοποιούς, και τα frames ζωγραφίστηκαν από πάνω αργότερα. Αν και γενικά σνομπάρω τη συγκεκριμένη μέθοδο (because what’s the fucking point), στη συγκεκριμένη περίπτωση το στοίχημα ήταν κάθε εικόνα να είναι ζωγραφισμένη σαν ένας πίνακας του Van Gogh. Κάτι απίστευτα τολμηρο, αν θέλετε τη γνώμη μου. Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό, και τα πρώτα λεπτά με μάγεψαν, σκεφτόμουν πως είμαι πολύ τυχερή που κάποιος έφτιαξε κάτι τόσο όμορφο, και μπορώ να το δω. Ύστερα συνήθισα, και σχεδόν ξίνισα σε κανα-δύο στιγμιότυπα, γιατί δεν ξέρω αν σας το ‘πα, αλλά δεν μου αρέσει το rotoscoping. Ήταν υπέροχο, παρ’ όλα αυτά.

Στα credits του τέλους, το casting εμφανίζεται δίπλα στους πίνακες του Van Gogh που ενέπνευσαν τον χαρακτήρα που υποδύονται. Και χωρίς να ξέρω το λόγο, μου φάνηκε αρκετά συγκίνητικό, το πως αυτές οι εικόνες ανθρώπων που υπήρξαν κάποτε στη ζωή του ζωγράφου, πήραν ζωή σε μια ταινία γι’ αυτόν. Εδώ να σημειωθεί ότι είκοσι από τους animators της ταινίας ήταν Έλληνες, και εργάστηκαν περίπου 8 μήνες στο studio Mabrida, στο Κορωπί, κάνοντας animation με λαδομπογιές σε καμβά.

Πιστεύω πως πρόκειται για μία ταινία που αποπνέει αγάπη και σεβασμό για το πρόσωπο του Van Gogh, χωρίς να προσπαθεί να δώσει βιαστικές ή αυθαίρετες απαντήσεις σε τυχόν φήμες και ερωτήματα που κυκλοφορούν γι’ αυτόν. Είναι απίστευτα όμορφη και πιστεύω πως καταφέρνει να μας εξηγήσει, έστω και λίγο, την ομορφία που έβλεπε ο Van Gogh τριγύρω του. Να τη δείτε, και, ει δυνατόν, να τη δείτε στο σινεμά.