Thor: Ragnarok

Δεν έβαλα τον υπότιτλο “η καλύτερη κωμωδία της χρονιάς” υποτιμητικά. Το εννοώ με όλη μου την καρδιά. Στην avant premier του THOR RAGNAROK πέρασα υ-πέ-ρο-χα, ακόμα και αν ήταν μετά από μια μεγάλη και δύσκολη ημέρα. Μου έφτιαξε τη διάθεση! Τι άλλο θες από μια τέτοια ταινία;

Αυτό που έκανε η Marvel είναι από τα τολμηρότερα πράγματα που έχω δει σε εμπορικό franchise. Μετά από δύο ταινίες με πρωταγωνιστή τον Odinson, οι δημιουργοί ένιωσαν αρκετά σίγουροι για να παίξουν με τον ήρωα και το genre με τρόπο μοναδικό. Κι αποφάσισαν συνειδητά και αποφασιστικά να φτιάξουν την πρώτη superhero-action comedy. Ω, ναι, λυπάμαι Deadpool, και εγώ νόμιζα ότι έτσι θα μείνεις στην καρδιά μου. Αλλά ο τίτλος ανήκει απλά σε άλλον. Ξεχάστε λοιπόν το x-rated χιούμορ του DEADPOOL, την ελαφρότητα του AVENGERS και την κωμική διάθεση του GUARDIANS OF THE GALAXY και ελάτε να βουτήξουμε σε μια κωμωδία αξιώσεων. Γιατί το πείραμα αυτό της Marvel ήταν απόλυτα πετυχημένο.

Η ιστορία απλή, σαν αυτές που μόνο η Marvel μπορεί να στήσει και να την κάνει να φαίνεται απλά γ*μάτη. Η Asgard – και αλήθεια ποιος δεν είχε σκεφτεί να κάνει το Ass-gard αστείο μέχρι τώρα; – κινδυνεύει από την Hela, την πρωτότοκη κόρη του Odin. Προσπαθώντας μάταια να την αντιμετωπίσει ο Thor χάνει το σφυρί του και βρίσκεται στον πλανήτη Sakaar, όπου και υποχρεώνεται να γίνει μονομάχος ενάντια στον… Hulk. Μέσα από ένα ταξίδι εξερεύνησης του πραγματικού του εαυτού, επιστρέφει για να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Τυπική ιστορία, έτσι; Καθόλου!

Ο σκηνοθέτης τολμάει να κάνει το LETHAL WEAPON, το 48 HOURS, το TANGO & CASH ή ένα όποιο άλλο buddy movie αγαπάτε, με τον Thor και τον Hulk! Τολμάει να βάλει στην αρχή κιόλας της ταινίας τον Thor να στριφογυρίζει γύρω-γύρω, δεμένο από μια αλυσίδα, και να διακόπτει κάθε λίγο τον κακό από τον επικό του μονόλογο. Τολμάει μετά από την πιο ξεκαρδιστική, χαζή, εξευτελιστική σκηνή, να βάλει μια επική, badass σκηνή και να κάνει απλά ό,τι θέλει δίνοντάς μας ένα εκκεντρικό, μοναδικό αποτέλεσμα. Και θαρρώ – δεν είμαι σίγουρη, δείτε το και πείτε μου – ότι τολμά να κλείσει και το μάτι στο JUSTICE LEAGUE, όταν ο Thor ετοιμάζεται να επιστρέψει στην Asgard με τη δική του ομάδα λέγοντας: “I am putting together a team”, την ίδια ατάκα που λέει ο Batman στον Flash στο trailer του JUSTICE LEAGUE. Ενδιαφέρον, σωστά;

Μέσα σε δύο και κάτι ώρες, ο Taika Waititi έγινε ο καινούργιος αγαπημένος μου σκηνοθέτης, γιατί, από το πώς κράτησε τον πιο φανταστικό, αστείο χαρακτήρα για τον εαυτό του – τον φτιαγμένο από πέτρα και αποτυχημένο επαναστάτη, λόγω έλλειψης αρκετών flyers, Korg – μου δείχνει ότι όλο αυτό που είδα είναι δικό του όραμα. Προσωπικά, προσκυνώ στην παράξενη ευφυία του Taika Waititi και θα δω όλες τις ταινίες του. Αυτό που έκανε δεν είναι μια ταινία δράσης με ολίγον χιούμορ. Αυτό που έκανε είναι μια καθαρόαιμη κωμωδία με τα πιο ακριβά ειδικά εφέ του κόσμου.

Και μη νομίζετε ότι η ταινία πραγματεύεται πράγματα αστεία. Γενοκτονία, προσφυγιά, απώλεια, πένθος, ωριμότητα, επανάσταση και… Α, ναι! Το τέλος του κόσμου! Και δεν το κάνει με την ελαφρότητα που πιστεύεις ότι θα το έκανε, την ώρα που κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια. Άλλωστε, η καλή κωμωδία πάντα μιλάει για τα πιο σοβαρά πράγματα.

Εδώ ήταν και ο άβολος αλλά απαραίτητος ρόλος της Cate Blanchett, η οποία είναι μια εντελώς σοβαρή ανταγωνίστρια. Ούτε μισό αστειάκι, ούτε δευτερόλεπτο χαλάρωσης από την τρελαμένη για εκδίκηση και αίμα Hela. Ισορρόπησε τα πράγματα, όπως και έπρεπε, αλλά ήθελες να τελειώνουν οι σκηνές της για να πάμε πίσω στην κωμωδία. Επίσης, σα γυναικείος ρόλος επισκιάστηκε από την εξαιρετική Tessa Thompson στο ρόλο της Valkyrie.

Η αισθητική της ταινίας εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη για τα 80s που επιστρέφουν δυναμικά και αυτό φαίνεται από τα Tron-wise logos μέχρι την απίστευτη μουσική με το synthesizer, που με έκανε να περιμένω στους τίτλους, για να δω ποιος είναι ο μουσικός. Άσε που το “Immigrant Song” είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια και αξιοποιείται όπως του αξίζει.

Το THOR: RAGNAROK έρχεται από εκεί που δε το περιμένεις, σε αποπροσανατολίζει, αλλάζει όσα ήξερες, παίζει με τα κλισέ και τα αποδομεί ταυτόχρονα. Σε βουτάει μέσα στο Devil’s Anus και σε στέλνει για δύο ώρες και κάτι σε έναν πλανήτη με χρώμα, γέλιο, δράση και τεράστια πράσινα πέη… Μη διστάσεις. Βούτα!