The Gravediggers Union #1

THE GRAVEDIGGERS UNION. Μετά από μια γρήγορη ματιά στο εξώφυλλο, συμπέρανα ότι πρόκειται για μια κοινωνική ιστορία, βασισμένη πιθανώς σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν. Κάποιου είδους εξέγερση νεκροθάφτων ή κάτι τέτοιο. Κούνια που με κούναγε.

Έπεσα τραγικά έξω, μιας και το έργο του Wes Craig μιλάει για νεκροζώντανους, τέρατα και μάγισσες. Αλλά ΟΚ, βρήκα τους νεκροθάφτες τουλάχιστον (τι εννοείς “δεν πιάνει, είναι γραμμένο στον τίτλο;”).

Το comic αρχίζει με μία πεντασέλιδη εισαγωγή σχεδιασμένη από τον Wes Craig, στην οποία βλέπουμε πιθηκάνθρωπους να υπηρετούν κάποια τέρατα. Όταν ένας από αυτούς εξεγερθεί, οι υπόλοιποι πίθηκοι τον βάζουν αμέσως στη θέση του και συνεχίζουν να δουλεύουν σα σκλάβοι. Εκεί ερχόμαστε στη βασική ιστορία, σχεδιασμένη από τον Toby Cypress. Βρισκόμαστε στη σύγχρονη Αμερική, όπου πολύ περίεργα πράγματα έχουν αρχίσει να συμβαίνουν. Λίγες επιθέσεις zombies, κάποια vampires εδώ κι εκεί, αυτά είναι συνηθισμένα γεγονότα, αλλά πλέον υπάρχει κρίση και οι τάφοι φαίνεται να μην κρατούν κανέναν κάτω από το χώμα. Το THE GRAVEDIGGERS UNION είναι εκεί για να απωθήσει τις επιθέσεις, αλλά δεν μπορούν να τα βάλουν με τόσους νεκροζώντανους μαζί. Ο νεκροθαύτης Cole θέλει να συμβουλευτεί μια μάγισσα, ώστε να καταλάβει τα φαινόμενα, αλλά οι ανώτεροί του δεν του δίνουν την άδεια. Τόσο το χειρότερο, μιας και ο Cole είναι έτοιμος να παρακάμψει του νόμους για να μάθει την αλήθεια.

Βρίσκω ενδιαφέρον το παράλληλο σύμπαν, το οποίο μας συστήνει το THE GRAVEDIGGERS UNION. Ένας κόσμος, όπου καναδυό zombies δεν είναι τίποτα, έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι. Βρίσκω, όμως, ότι το πρώτο issue δε μας βάζει αρκετά μέσα στην ιστορία κι εφόσον δεν υπάρχει cliffhanger στο τέλος, εεεε, μπορεί και να ξεχάσω να πάρω το δεύτερο τεύχος. Το πρώτο τεύχος παίρνει πολύ χρόνο για σκηνές μάχης, φτηνούς blockbuster διαλόγους και λίγο χιούμορ και ξεχνά να μας κάνει να ενδιαφερθούμε πραγματικά για το τι συμβαίνει. Τριάντα σελίδες είναι υπεραρκετές για να κολλήσω με μια σειρά, αλλά πρέπει να χρησιμοποιηθούν σωστά, να γίνει μια οικονομία. Είμαι περίεργη να δω τη σχέση της εισαγωγής με το υπόλοιπο story, αλλά εντάξει, δεν καίγομαι κι από αγωνία.

Όσον αφορά στο σχέδιο, μου φάνηκε ξεχωριστό. Το πρώτο μέρος έχει ωραία χρώματα, λίγο χοντροκομμένα μελάνια και πολύ καλή σκηνογραφία. Δεν είμαι όμως fan των μολυβιών που μαντεύουμε κάτω από το μελάνι και στις μαύρες επιφάνειες μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε τα σημάδια του πινέλου/μαρκαδόρου. Υπάρχει κάτι από fanzine, ρε παιδί μου. Το δεύτερο μέρος αλλάζει αρκετά, παραμένοντας όμως σε κοινή αισθητική. Οι γραμμές χαλαρώνουν, τα designs των χαρακτήρων παραμορφώνονται, κάποια περίεργα textures και rasters κάνουν την εμφάνισή τους. Τα χρώματα παραμένουν όμορφα, με ένα συνδυασμό ροζ-κίτρινου να κυριαρχεί.

Το πρώτο τεύχος του THE GRAVEDIGGERS UNION έχει αυτοπεποίθηση. Μας εισάγει σε ένα πρωτότυπο σύμπαν, όπου μας συστήνει γρήγορα τους χαρακτήρες και τους ρόλους τους. Για εμένα, όμως, του λείπει αυτό το κάτι που θα κρατήσει τον αναγνώστη μέχρι το επόμενο τεύχος. Δεν ένιωσα πως πρόκειται να διαβάσω μια ιστορία που δεν μπορώ να βρω αλλού.