Jenny Finn #1

Διάβασα το JENNY FINN #1 στο τρένο. Διάβασα το JENNY FINN #1 στο τρένο, καθισμένη αντίθετα από τη κατεύθυνση του και τρώγοντας ένα σάντουιτς. Μια σύντομη εμπειρία μεν, που με άφησε με μια δυνατή αναγούλα για το υπόλοιπο ταξίδι δε.

Όχι, μην παρεξηγείτε την πρώτη παράγραφο. Η σειρά των Mike Mignola και Troy Nixey δεν με αηδίασε γιατί δεν είναι καλή, αλλά μάλλον επειδή είναι ιδιαίτερα επιτυχής. Γι’ αυτό άλλωστε η Dark Horse την επανεκδίδει, αυτήν τη φορά με χρώμα από τον Dave Stewart, νικητή εννιά Eisner Awards. Παρόλο, όμως, που η αρχική έκδοση είναι του 1999, εγώ διαβάζω για πρώτη φορά το συγκεκριμένο έργο, αποφεύγοντας επιδέξια spoilers και κριτικές που έχουν γραφτεί όλα αυτά τα χρόνια. Ναι, ακόμα και το άρθρο του Ανδρέα Μιχαηλίδη, που γράφτηκε το μακρινό 2010.

Η ιστορία έχει ως εξής: σε κάποια παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας του παρελθόντος, αρκετοί άνδρες έχουν να αρχίσει να βγάζουν τετατώδη εξανθήματα. Εξανθήματα με μορφή ψαριών, με πτερύγια και με πλοκάμια, που παρασιτούν πάνω στο δέρμα τους. Το μόνο στοιχείο που μοιάζει να συνδέει τα θύματα, είναι η αγάπη τους για μία νεαρή πόρνη, την Jenny Finn. Όταν ο νεαρός κι αφελής Joe ερωτεύεται το αγγελικό της πρόσωπο, προσπαθεί να την πλησιάσει, με αποτέλεσμα να έρθει αντιμέτωπος με μερικά περίεργα πράγματα. Έναν τρελό γέρο ορκισμένο να σκοτώσει τη Jenny Finn, μια ορδή φαντασμάτων από σκοτωμένες πόρνες, καθώς και τον ολοζώντανο δολοφόνο τους.

Θεωρώ πως, αν κάθε πρώτο τεύχος έμοιαζε με ό,τι μόλις διάβασα, θα έμενα στο δρόμο και απλά θα ξόδευα κάθε τελευταίο σεντ του μισθού μου σε comics. Κι ας πληρώνομαι σε ευρώ, εδώ που τα λέμε. Ευτυχώς ή δυστυχώς, λοιπόν, το να χωρέσει κανείς τόσα γεγονότα σε 25 σελίδες χωρίς να μπουκώσει το σύνολο, θέλει μία κάποια μαεστρία που δε συναντάμε τόσο συχνά. Μου αρέσουν τα ήσυχα panels, ο αργός ρυθμός, αλλά πιστεύω πως για να αγκιστρωθεί κανείς από το πρώτο τεύχος, ο δημιουργός οφείλει να μπάσει τον αναγνώστη για τα καλά στην ιστορία.

Και ακριβώς αυτό γίνεται στο JENNY FINN #1. Στο τέλος του πρώτου τεύχους έχουν ήδη ανοιχτεί τρεις παράλληλες ιστορίες: ένας δολοφόνος ιερόδουλων, μια περίεργη αρρώστια, μια μυστηριώδης νεαρή πόρνη. Κι ενώ υποψιαζόμαστε ότι κάπως θα συνδέονται όλα αυτά, έχουμε ακριβώς μηδέν στοιχεία για το τι συμβαίνει. Μα τι δυνατό στήσιμο τέλος πάντων!

Όσον αφορά στο σχέδιο, είμαι λίγο μοιρασμένη, αλλά μου άρεσε. Η γραμμή είναι αρκετά ελεύθερη και έχει χαρακτήρα, ενώ τα character designs είναι πραγματικά άσχημα, όπως όμως ταιριάζει σε ένα comic τρόμου. Ίσως κάποιες φορές το σχέδιο γίνεται λίγο παραπάνω αφηρημένο απ’ όσο προτιμώ, με τα μεγέθη των χαρακτήρων να μη βγάζουν νόημα (πολύ κοντοί, έπειτα πολύ μεγάλοι), και κάποια βλέμματα να χάνονται στο άπειρο, αντί να κοιτάνε προς τα εκεί που πρέπει. Μαζί, όμως, με τα μουντά χρώματα του Dave Stewart, που προσθέτουν σημαντικά στη δημιουργία μιας αρρωστημένης ατμόσφαιρας, το αποτέλεσμα εκπέμπει όλη τη σαπίλα που αρμόζει σε μια πόλη της Αγγλίας σε μια εποχή που θυμίζει τις αρχές του προηγούμενο αιώνα.

Η σειρά ολοκληρώνεται σε τρία τεύχη ακόμα, και δε θα παραλείψω να τα αγοράσω, γιατί δε μπορώ να μείνω με τις απορίες που μου γέννησε το πρώτο τεύχος. Γιατί κάποιος δολοφονεί ιερόδουλες, πού οφείλεται αυτή η αηδιαστική αρρώστια, και τέλος πάντων, ποια στο διάολο είναι η Jenny Finn; Νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή ιστορία τρόμου, που φέρει κιόλας το όνομα-εγγύηση του Mignola. Αν το έχετε διαβάσει, παρακαλώ αποφύγετε τα μεγάλα spoilers στα comments. Αν πάλι είστε καινούργιοι σαν κι εμένα, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Μόνο προσπαθήστε να αποφύγετε το combo JENNY FINN #1 – σάντουιτς – τρένο, γιατί τα εξανθήματα ψαριών αφήνουν κακή γεύση στο στόμα.