Doomsday Clock #1

Επιτέλους! Η αναμονή τελείωσε. Το τρίτο (και τελευταίο;) βήμα για τη σύγκλιση του DC Universe με τον κόσμο του WATCHMEN, είναι, πλέον, γεγονός με την κυκλοφορία του DOOMSDAY CLOCK #1. Και αν το DC UNIVERSE: REBIRTH και το The Button, ήταν τα ορεκτικά, το DOOMSDAY CLOCK είναι σίγουρα το κυρίως πιάτο.

Για το πόσο καλό και σημαντικό υπήρξε το WATCHMEN, τα έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές στο Comicdom. Άλλωστε, σε διαφορετικές ψηφοφορίες ανά τα χρόνια, το έχουμε ανακηρύξει καλύτερο DC comic όλων των εποχών, τέταρτο καλύτερο comic των 80s και τέταρτο καλύτερο comic του Alan Moore. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να επαναλαμβανόμαστε. Ένα δεύτερο θέμα που προκύπτει κάθε φορά που ανακοινώνεται κάποιο νέο project που αφορά το WATCHMEN, όπως η ταινία για παράδειγμα, είναι το ότι “είναι ιεροσυλία να πειράζουμε αυτό το έργο και οι σατανάδες της DC και της Warner ρουφάνε το αίμα του Alan Moore με το μπουρί της σόμπας.” Ή κάπως έτσι, τέλος πάντων.

Χωρίς να αμφιβάλλω ότι οι executives τρίβουν τα χέρια τους, μην τρελαθούμε και τελείως! Ξέχωρα από την υποκρισία του Moore, που κρατάει για τον εαυτό του το δικαίωμα να χρησιμοποιεί και να αλλάζει τα φώτα (αλλά και να βελτιώνει ή να χρησιμοποιεί σωστά) χαρακτήρες άλλων, αν για κάτι θα έπρεπε να “κατηγορήσουμε” την DC, είναι το γεγονός ότι χρησιμοποιεί το brand των WATCHMEN με τέτοια αυτοσυγκράτηση. Χρειάστηκαν 25 χρόνια για να εκδοθεί η σειρά BEFORE WATCHMEN (παρεμπιπτόντως, το BEFORE WATCHMEN: MOLOCH #1 ήταν ένα από τα πρώτα μου κείμενα για το Comicdom) και άλλα τέσσερα για να φτάσουμε να έχουμε την αλληλεπίδραση με το DC Universe. Όπως είπε και ο Tom Brevoort (δεν πίστευα ποτέ ότι θα χρησιμοποιήσω λεγόμενά του!) “… ως ο υπεύθυνος για το εκδοτικό κομμάτι της Marvel, ξέρω ότι, αν το συγκεκριμένο comic ήταν στο δικό μας κατάλογο, σίγουρα θα είχαμε κάποια αλληλεπίδραση μέχρι τώρα, και το πιθανότερο θα ήταν να έχει συμβεί πολύ νωρίτερα.”

Στην απίθανη περίπτωση που έχετε αντέξει όλον αυτόν τον πρόλογο, μάλλον θα σας ενδιέφερε να μάθετε τι γίνεται στο πρώτο τεύχος. Σε αυτό το review, περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως, με προβλημάτισε το πόσο θα αναφερθώ στην υπόθεση και με πόσα spoilers. Το πρόβλημα είναι ότι, από τη μία, δεν γίνεται κάποιο συγκλονιστικό γεγονός, που θα ήταν απαγορευτικό, και από την άλλη, δεν μπορεί να δώσει κάποιος μια καλή εικόνα του τεύχους, χωρίς να αναφερθεί, σχεδόν, σε όλα όσα γίνονται, μια και δεν γίνονται πάρα πολλά πράγματα. Αν δεν θέλετε κανένα spoiler, σταματήστε εδώ, αν και πιστεύω ότι ελάχιστα θα επηρεάσει την αναγνωστική σας εμπειρία το παρόν άρθρο.

Η ιστορία μας ξεκινά το 1992, στον κόσμο του WATCHMEN, λίγα χρόνια μετά τα δραματικά γεγονότα, που είδαμε στο τέλος της σειράς. Η ειρήνη και η συμφιλίωση που έφερε το σχέδιο του Ozymandias με την υποτιθέμενη εξωγήινη εισβολή, μετατρέπεται σε παγκόσμια αναταραχή και συγκρούσεις, όταν αποκαλύπτεται ότι όλα ήταν μια καλοστημένη απάτη. Σε αυτό το σκηνικό, ο Ozymandias (που είναι, πλέον, ο Νο. 1 καταζητούμενος του πλανήτη) στέλνει τον Rorschach σε μια αποστολή να απελευθερώσει δύο villains, που θα τον βοηθήσουν στο σχέδιο του για να το βρει το μόνο άτομο που μπορεί να σώσει τον κόσμο. Τον Dr. Manhattan. Την ίδια (;) ώρα, στη Metropolis, ο Clark Kent έχει τον πρώτο εφιάλτη της ζωής του. Για μισό λεπτό, όμως. Ο Rorschach δεν εκτελέστηκε από τον Dr. Manhattan προσπαθώντας να σταματήσει τα σχέδια του Ozymandias; Για να σας λυθούν οι απορίες, θα πρέπει να διαβάσετε το τεύχος οι ίδιοι.

Η ιστορία είναι πραγματικά μια πολύ καλή εισαγωγή για αυτό το νέο εγχείρημα. Ο Johns πιάνει άψογα το κλίμα του WATCHMEN και πραγματικά ένιωσα να επιστρέφω σε εκείνον τον κόσμο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πρώτη εντύπωση που αφήνει το πρώτο τεύχος είναι ότι το DOOMSDAY CLOCK είναι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το sequel του WATCHMEN. Η ιστορία έχει χώρο να αναπνεύσει και δεν μας πλακώνει με μια πληθώρα γεγονότων, ενώ συμφωνώ και με την τακτική του Johns να ξεκινήσει λίγο πιο σιγά, αποφεύγοντας τους εντυπωσιασμούς. Πολλά θα εξαρτηθούν, βέβαια, και από τη συνέχεια.

Αν θα έπρεπε να βρω κάποιο αρνητικό, αυτό θα ήταν σίγουρα η χοντροκομμένη και κάπως άσχετη κριτική για το σημερινό πολιτικό σκηνικό στην Αμερική και τον κόσμο. Σίγουρα είναι κάπως πιο συντηρητική και στρογγυλεμένη, αλλά είναι εμφανές, στα μάτια μου τουλάχιστον, ότι “μπήκε για να μπει”.

Βέβαια, μια τόσο σημαντική ιστορία, θα πρέπει να έχει και το ανάλογο artwork. Ειδικά ένα comic που, εμφανώς, φιλοδοξεί, από τη μια μεριά, να καταστεί άξιος διάδοχος του WATCHMEN (άρα και του εμβληματικού σχεδίου του Dave Gibbons) και από την άλλη, να φέρει το ίδιο τη σφραγίδα του κλασικού, η επιλογή του κατάλληλου σχεδιαστή είναι ύψιστης σημασίας. Ευτυχώς για όλους μας, η επιλογή αυτή δεν είναι άλλη από το συνήθη συνεργάτη του Johns, Gary Frank, ο οποίος ήταν και ο βασικός σχεδιαστής του DC UNIVERSE: REBIRTH. Βασιζόμενος στο περίφημο nine-panel grid του Gibbons, ο Frank δίνει αυξημένη βαρύτητα στην ιστορία, ενώ η δράση θυμίζει κινηματογραφική ταινία. Η άνεση και η μαεστρία με την οποία μπορεί να αποτυπώνει εκφράσεις, φιγούρες και χώρους, δικαιώνουν απόλυτα την επιλογή του. Πραγματικά, λίγοι θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός τέτοιου έργου.

Συνολικά, το πρώτο τεύχος είναι μια πολύ καλή εισαγωγή. Θα έλεγα ότι τα γεγονότα που διαδραματίζονται σε αυτό θα ήταν μια έξοχη περίληψη στο πίσω μέρος ενός βιβλίου. Δεν υπάρχουν τρομερά πράγματα για να σας spoilάρει κανείς, και ίσως κάποιοι που περίμεναν μεγάλες αποκαλύψεις από το πρώτο τεύχος, να απογοητευθούν λίγο, αλλά νομίζω ότι η δημιουργική ομάδα έκανε την ορθή επιλογή ανάμεσα στη σωστή εισαγωγή και τον εύκολο εντυπωσιασμό. Σίγουρα, όλα θα κριθούν στη συνέχεια, όμως ένα είναι το δεδομένο για μένα. Κάθε μήνα, η ανάγνωση της στοίβας των τευχών μου θα αρχίζει με το DOOMSDAY CLOCK. Για να δούμε, θα πέσουν καθόλου μέσα οι προβλέψεις μου;