Coco

Ααααχ, η Pixar… Ένα love story που ξεκίνησε το 1995 και χωρίς να έχει έρθει το τέλος του, το βλέπω να παίρνει άγνωστες κατευθύνσεις. Όσο λατρεύω το THE INCREDIBLES, άλλο τόσο βρίσκω γελοίο το THE GOOD DINOSAUR. Κι ενώ βλέπω κάθε ταινία που βγαίνει από το συγκεκριμένο στούντιο, πλέον πηγαίνω στο σινεμά με περισσότερες επιφυλάξεις παρά ενθουσιασμό. Συμβαίνει αυτό επειδή μεγάλωσα πια; Σίγουρα. Συμβαίνει επειδή η Pixar παράγει όλο και συχνότερα κάποιες μέτριες ταινίες; Ε, μεταξύ μας τώρα, κάπου θα φταίει κι αυτό…

Πηγαίνοντας να δω το COCO, λοιπόν, είχα ακριβώς μηδέν υποψίες για το τι με περίμενε στην ταινία. Είχα παρακολουθήσει το trailer, πριν από κάποιους μήνες, και δεν μου έκανε εντύπωση, αλλά δεν βασίστηκα σε αυτό. Υπήρξε, επίσης, μεγάλο controversy, όταν η Disney προσπάθησε να αποκτήσει copyrights για τον τίτλο “Día De Los Muertos”, όταν αποκαλύφθηκε ότι η ομάδα είχε ελάχιστους Μεξικανούς δημιουργούς, και τέλος, όταν fans της ταινίας THE BOOK OF LIFE κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη Lee Unkrich για αντιγραφή. Αν και η Disney απάντησε σχεδόν συμπαθητικά στα παραπάνω προβλήματα, εγώ χρειάστηκε να συγκεντρωθώ αρκετά, ώστε να αφήσω αυτές τις ιστορίες έξω από το ίδιο το φιλμ.

Με σχεδόν καθαρό μυαλό, λοιπόν, παρακολούθησα την ιστόρια του Miguel, ενός μικρού Μεξικανού, που ενώ λατρεύει τη μουσική και τον διάσημο τραγουδιστή Ernesto de la Cruz, η οικογένεια του του έχει απαγορεύσει κάθε μουσική ενασχόληση. Αυτό γίνεται εξαιτίας του προ-προ-προπάππου του, ο οποίος παράτησε γυναίκα και κόρη, για να ακολουθήσει το πάθος του για τη μουσική. Στο πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας, ο Miguel ανακαλύπτει ότι ο προ-προ-προπάππους του είναι ο ίδιος ο Ernesto de la Cruz, κι όταν θα προσπαθήσει να πάρει την κιθάρα του, ώστε να παίξει σε έναν τοπικό διαγωνισμό, μεταφέρεται στον κόσμο των νεκρών.

Εκεί, ο Miguel γνωρίζει τους προγόνους του, αλλά μαθαίνει ότι αν δεν φύγει από τον τόπο τους μέχρι την αυγή, θα πεθάνει. Για να επιστρέψει ανάμεσα στους ζωντανούς, θα χρειαστεί την ευλογία ενός προγόνου του, οπότε αρχίζει την αναζήτηση του Ernesto de la Cruz, που είναι, όμως, κάποιου είδους δισπρόσιτος star. Με τη βοήθεια ενός σκύλου-οδηγού πνευμάτων και του Héctor, ενός πεθαμένου που κινδυνεύει να ξεχαστεί από τους πάντες, ο Miguel θα βρει τον διάσημο μουσικό, όμως πολλές εκπλήξεις θα ακολουθήσουν.

Το COCO δεν ήταν μια κακή ταινία που θα ξεχάσω σύντομα, χωρίς όμως να αποτελεί και αριστούργημα. Η ιστορία ήταν απίστευτα γλυκιά, ο πρωταγωνιστής ήταν αξιαγάπητος, αλλά, όπως όλες οι τελευταίες ταινίες της Pixar, το COCO ξέχασε το ενήλικο κοινό του. Η σχέση των ζωντανών και των νεκρών είναι ένα απίστευτα βαθύ θέμα, όπου καμία απάντηση δεν είναι σωστή, και βρίσκω πως, στην περίπτωση μας, έπρεπε να εξερευνηθεί λίγο περισσότερο, πριν καταλήξει στο δίδαγμα “τους νεκρούς πρέπει να τους θυμόμαστε, γιατί αλλιώς παύουν να υπάρχουν”. Επίσης, μια τέτοια όμορφη ταινία, με τόσο σοβαρό θέμα, δεν μπορεί να έχει το χειρότερο comic relief του αιώνα. Δεν ξέρω ποιος έμπασε τον σκύλο μέσα, αλλά οφείλουν να τον απολύσουν.

Μπορώ να παραλείψω την παράγραφο για το οπτικό κομμάτι της ταινίας; Η Pixar έκανε ό,τι κάνει πάντα. Το σύνολο ήταν όμορφο, ο μικρός με έκανε να λιώνω όποτε τον έβλεπα στην οθόνη, τα ντεκόρ ήταν υπέροχα. Δεν υπήρξαν πρωτοτυπίες, δεν υπήρξαν παραφωνίες. Εκτός από τον σκύλο, εννοείται! Ορίστε, άλλη μία εικόνα του, σε περίπτωση που τολμήσατε να ξεχάσετε την πρώτη.

Το COCO είναι μια γλυκιά ταινία, που θα μπορούσε, όμως, να είχε φτάσει πολύ πιο μακριά. Όπως οι περισσότερες ταινίες για παιδιά, δεν απέφυγε τα τεμπέλικα κλισέ στη σκηνοθεσία και (ορισμένα) στο σενάριο. Είχε επίσης πρόβλημα με κάποιες slapstick σκηνές, που δεν είχαν καμία θέση σε μία, κατά τ’ άλλα, ώριμη ιστορία, και προσπαθούσε να χωρέσει σε μία νόρμα και ρουτίνα αφήγησης που δεν πιστεύω ότι της άξιζε. Κρίμα, γιατί από μια απλώς “καλή παδική ταινία”, το COCO θα μπορούσε να είναι μια “καλή ταινία” σκέτο!