Top 100 Marvel Comics

Uncanny X-Men (Claremont/Silvestri)

Nightcrawler, Shadowcat και Rachel Summers, δίνουν τη θέση τους σε Psylocke, Dazzler και Longshot. Η χλιδάτη έπαυλη του Westchester, αντικαθίσταται με την αφιλόξενη Αυστραλιανή έρημο, όπου ένας ιθαγενής-στοιχείο της φύσης, είναι το μέσο τηλεμεταφοράς των X-Men.

Η Storm ανακτά τις δυνάμεις της. Ο Havok κερδίζει την αυτονομία του, μακριά από τη συμβιωτική Polaris και τη σκιά του αδελφού του. Η Psylocke εξελίσσεται αργά, σχεδόν υπόγεια, σε ήρεμη ηγετική δύναμη. Η Dazzler και η Rogue, αιώνιες αντίπαλοι, καλούνται να συνυπάρξουν (το ερωτικό τρίγωνο με τον Longshot είναι απλά η αφορμή της ατέρμονης κόντρας τους). Ο Colossus δείχνει να αποδέχεται την καλλιτεχνική φύση του. Τέλος, ο Wolverine… είναι ακόμη ο Wolverine που ξέραμε. Κι όλα αυτά, ενώ για τον υπόλοιπο κόσμο, οι X-Men θεωρούνται νεκροί.

Μέσα σε αυτό το νέο, αχαρτογράφητο σκηνικό, δόθηκε η δυνατότητα στον, τότε ανερχόμενο, Marc Silvestri, να ξεδιπλώσει ένα πρωτοπόρο στιλ σχεδίου, που πάντρευε κλασικές υπερηρωικές φόρμες, με μία ρευστότητα και έναν δυναμισμό, που έμοιαζε σαν να φτιάχτηκε για να υπηρετήσει τις τότε ανάγκες του οργανωμένου χάους, που διείπε τα τελευταία χρόνια του Chris Claremont στον τίτλο.

Από το φιλόδοξο “Fall Of The Mutants και το παρεξηγημένο “Inferno”, μέχρι το εφιαλτικό και με αναφορές αρχαίου δράματος “Siege Perilous Saga”, αλλά και τις ενδιάμεσες ιστορίες, το run των Claremont/Silvestri αποκαθίσταται σταδιακά στις συνειδήσεις των αναγνωστών, ως αυτό που πραγματικά ήταν: Η τελευταία κορυφαία περίοδος της μεταλλαγμένης εποποιίας.

* Ο Silvestri σχεδίασε τα τεύχη #218, 220-222, 224-227, 229, 230, 232-234, 236, 238-244, 246, 247, 249-251, 253-255, 259-261. Τα ενδιάμεσα, ανήκουν σε fill-in artists.