Top 100 Marvel Comics

Uncanny X-Men (Wein-Claremont/Cockrum)

Το 1975, μετά από πέντε χρόνια σιωπής του άνευρου πλέον και χλιαρού της τίτλου, η Marvel επιχειρεί μια ρελάνς με το GIANT-SIZE X-MEN #1, το οποίο γράφει ο Len Wein και εικονογραφεί ο Dave Cockrum. Είναι πραγματικά η αρχή μιας νέας εποχής: η παλιά ομάδα (που είχε ξεμείνει στο τεύχος #66) εξαφανίζεται, κυριολεκτικά και σεναριακά (έχοντας πάει σε μια αποστολή στο νησί Krakoa), με την εξαίρεση του Cyclops. Ο Καθηγητής Xavier στρατολογεί μια νέα ομάδα με διεθνή μέλη, θέτοντας τον παλιό (και, θεωρητικά, πιο λαμπρό) μαθητή του επικεφαλής, για να σώσει την παλιά. Η ομάδα αυτή αποτελείται από τον Ιρλανδό Banshee, τον Σοβιετικό Colossus, τον Δυτικογερμανό Nightcrawler, την Κενυάτισσα Storm, τον Ιάπωνα Sunfire, τον Apache Ινδιάνο Thunderbird και τον Καναδό Wolverine. Πέραν της δραματικά διαφορετικής τους εμφάνισης και προσωπικότητας, οι νέοι χαρακτήρες δεν είναι μόνο color-coded, αλλά οι στολές αντανακλούν και το theme του καθενός, στο οποίο εντάσσεται η ψυχολογία από τα backstories τους.

Καθοδηγούμενη από τον Cyclops, η νέα ομάδα ταξιδεύει στο Krakoa, το οποίο αποδεικνύεται πως είναι ένα είδος νοήμονος mutant νησιού, και με τα πολλά, ελευθερώνουν τους παλιούς X-Men, ενώ η Polaris καταλήγει να εκτοξεύσει το πλάσμα στο διάστημα. Μετά την απόσυρση των υπολοίπων παλιών X-Men και την κατηγορηματική αποχώρηση του Sunfire, που εξαρχής δεν ήθελε πολλά-πολλά με την ομάδα, τα υπόλοιπα μέλη μένουν, υπό την αρχηγία του Cyclops.

Στα τεύχη που ακολουθούν (αρχίζοντας από το X-MEN #94, καθότι τα #67-93 ήταν παλιά reprints πριν το GIANT-SIZE #1) και καθώς τα συγγραφικά καθήκοντα αναλαμβάνει ο Chris Claremont, μπαίνουν οι βάσεις για τα κεντρικά storylines των X-Men, στα οποία η Marvel επανέρχεται ξανά και ξανά, ενίοτε με μικτά αποτελέσματα.

Στο τεύχος #95 έχουμε τον σοκαριστικό (για την εποχή) θάνατο του Thunderbird, καθότι ο πρώτος (αν δεν απατώμαι) X-Man που πεθαίνει και μάλιστα στη μόλις δεύτερη αποστολή τους. Ο θάνατος αυτός εμπνέει την μεταγενέστερη δημιουργία του Warpath (1984), ο οποίος έχει πάντα ως ιδανικό τον χαμένο του αδελφό. Στο τεύχος #96, εμπλουτίζεται τόσο ο κόσμος, όσο και το πλέγμα σχέσεων των X-Men, με τη δημιουργία των δαιμονικών N’Garai, του Steven Lang και της Moira MacTaggert.

Στο τεύχος #97, πλέον, προετοιμάζονται και προοιωνίζονται μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες και παράλληλοι χαρακτήρες των X-Men, όπως το “Phoenix Saga”, το Shi’ar Empire και ο Κρύσταλλος M’Kraan. Για την ακρίβεια, τα τεύχη #98-101 αποτελούν την απαρχή του Phoenix Force, τη ρίζα του κακού για την Jean Grey και την περιστρεφόμενη πόρτα του θανάτου (κοινώς, αυτή και οι κλώνοι της δεν έλεγαν να μείνουν παρατεταμένα νεκροί, μέχρι το NEW X-MEN #150 του 2004, ή θεωρητικά το ENDSONG του 2005), καθώς και η βάση για το “Dark Phoenix Saga”, του 1980.

Μετά από ένα πέρασμα από κλασσικούς εχθρούς, όπως ο Juggernaut και ο Magneto (για να μην ξεχνάει ο κόσμος τα βασικά), το τεύχος #107 μας φέρνει, επιτέλους, στην Αυτοκρατορία των Shi’ar, που έχει προοιωνιστεί από τα όνειρα του Xavier. Εκεί, γνωρίζουμε τη Lilandra, τους Starjammers (που ήταν εξ’ ολοκλήρου δημιουργία του Dave Cockrum και για τους οποίους αποφάσισαν, με τον Claremont, πως ο Corsair θα είναι ο χαμένος πατέρας του Cyclops) και την Imperial Guard.

Με αυτό το τεύχος, ο Cockrum ολοκληρώνει, τυπικά, το πρώτο του run στους X-Men, αφήνοντας τον Claremont να βάλει τις υπόλοιπες βάσεις για τις πιο κλασικές τους ιστορίες, με τον John Byrne να αναλαμβάνει καθήκοντα artist (και σύντομα co-plotter). Παρ’ όλα αυτά, στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, ο Cokrum θα επανέλθει (σε συνεργασία με τον Joe Rubinstein για το τελικό artwork), σε μερικές ακόμη από τις πιο κομβικές, ή/και αξιομνημόνευτες ιστορίες των X-Men, όπως το “Murderworld” στο #146 και η εμφάνιση του Caliban στο #148 (μελλοντικά, μέλος των Morlocks, των Horsemen of the Apocalypse και της X-Force).

Οι Claremont και Cockrum είναι επίσης υπεύθυνοι για το, ίσως, αγαπημένο μου X-τεύχος ever, το UNCANNY X-MEN #153 (“Kitty’s Fairy Tale”), όπου μετά τα ατελείωτα δράματα που έχουν βιώσει μέχρι τότε οι X-Men (και πού να ‘ξεραν…), η Kitty Pryde λέει στη μικρή Ilyanna Rasputin, την αδελφή του Colossus, ένα παραμύθι που συνενώνει στοιχεία της σύστασης της νέας ομάδας, του “Days Of Future Past” και του “Dark Phoenix Saga”, αλλά με αίσιο τέλος.

Η τελευταία εξόρμηση του Cockrum στο κυρίως X-Universe, για τα επόμενα 20 περίπου χρόνια, είναι μέχρι το #158 και έπειτα στα #161-164. Μαζί με τους Claremont και Bob Wiacek (inker), μας συστήνουν τη φρικτή, εξωγήινη ράτσα των Brood, τα εμπνευσμένα Acanti (ένα είδος διαστημικού, τηλεπαθητικού φαλαινοκαρχαρία), που τα Brood χρησιμοποιούσαν ως νεκροζώντανα αστρόπλοια, και την Carol Danvers με νέες δυνάμεις, ως Binary. Ο Cockrum αφήνει τον τίτλο, πάνω που οι X-Men μαθαίνουν πως έχουν εμφυτευμένα στα σώματά τους τα αυγά της Βασίλισσας των Brood…

Στα 16+ χρόνια του πρώτου συγγραφικού run του Chris Claremont στους X-Men, τους καθιέρωσε ως ναυαρχίδα της Marvel και ασύγκριτο superhero comic, που σημάδεψε τη βιομηχανία από τα ‘70s μέχρι τα ‘90s. Αποτέλεσαν και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση (με καλά και κακά αποτελέσματα), σημείο αναφοράς για το πώς να γράφει κανείς υπερηρωικές ιστορίες που να είναι “πιστευτές” μέσα στο δικό τους πλαίσιο και να προκαλούν το πάθος (με την αρχαιοελληνική έννοια) στον αναγνώστη. Ο Dave Cockrum μπορεί να πει κανείς, χωρίς υπερβολή, πως έθεσε τους κανόνες που καθιστούν ελκυστική την απεικόνιση του pop υπερηρωικού μύθου, κάνοντάς τον όχι μόνο ευρύτατα αγαπητό στην εποχή του, αλλά διαχρονικά ευχάριστο ανάγνωσμα (αν μη τι άλλο, τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες αργότερα).

Οι ιστορίες τους έχουν επαναληφθεί στη σελίδα, το animation και την κινηματογραφική οθόνη, ποικιλοτρόπως, καθιστώντας συγκριτικά τα σημερινά X-titles ωχρές, ακατανόητες σαλάτες.