Dark Nights: Metal #4

Dark Nights: Metal #4

Το DARK NIGHTS: METAL είναι ένα πολύ παράξενο εγχείρημα της DC. Όχι μόνο για το ότι η ιστορία είναι από τις πιο τρελές και εξωπραγματικές που έχουν γραφτεί ποτέ, αλλά και επειδή έχει μια ιδιαίτερη ανομοιομορφία. Βασικά, νομίζω ότι ο πρώτος παράγοντας προκαλεί τον δεύτερο.

Πιο συγκεκριμένα, η ιστορία είναι υπερβολικά μπερδεμένη, με δεκάδες νέα πρόσωπα, μπερδεμένους χωροχρόνους, μαγικά μέταλλα, δαίμονες από άλλες διαστάσεις, εναλλακτικές εκδοχές των ηρώων που ξέρουμε και τόσα άλλα που τα ξεχνάω τώρα. Και από εκεί πηγάζει το πρόβλημα. Σε ένα τόσο πολύπλοκο εγχείρημα είναι πολύ εύκολο να χαθεί η μπάλα και πολύ συχνά χάνεται. Έτσι, στο ένα τεύχος ο κατά τα άλλα ταλαντούχος Scott Snyder πετυχαίνει διάνα και στο άλλο όχι. Το τέταρτο τεύχος του DARK NIGHTS: METAL σίγουρα δεν πέτυχε, καθώς η ιστορία συνεχίζει να συστήνει νέους χαρακτήρες και να μας δείχνει νέα μέρη, με αποτέλεσμα εμείς να μπερδευόμαστε ακόμη πιο πολύ. Βασικά, διαβάζοντας την σειρά, νιώθω σαν να ξετυλίγω ένα κουβάρι που δεν έχει τέλος.

Συμπερασματικά, το METAL θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο διαμάντι. Aντ’ αυτού, μέχρι ώρα τουλάχιστον, είναι κάτι ανάμεικτο. Και σε μια πιο θετική νότα, το τέλος του τέταρτου τεύχους μας αφήνει με ένα πολύ μακάβριο cliffhanger που υπόσχεται μια δυνατή συνέχεια.