Top 100 Marvel Comics

Spider-Man: Kraven's Last Hunt

Είναι μια δύσκολη περίοδος για τον Peter. Αν και φρεσκοπαντρεμένος με τη Mary Jane, ο πρόσφατος θάνατος του Ned Leeds του στοίχισε ακριβά. Και ταυτόχρονα, ο Kraven αποφασίζει να κάνει μια ύστατη προσπάθεια να πιάσει το μοναδικό θήραμα που του ξεφεύγει, τον Spider-Man. Όντας επιτυχημένος στο πρώτο σκέλος του σχεδίου του, θα θάψει ζωντανό τον Peter και θα επιχειρήσει να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από αυτόν στο ρόλο του μασκοφόρου ήρωα, με το να αιχμαλωτίσει τον Vermin.

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής του arc είναι αυτός που δανείζει και το όνομα του στον τίτλο. O DeMatteis παρουσιάζει τον Kraven ως έναν άνθρωπο απογοητευμένο από την κατάσταση στην Αμερική, από το πώς έπεσε η πατρίδα του, η Ρωσία, από την οποία εκδιώχτηκε πριν δεκαετίες, και στο διεστραμμένο του μυαλό ο Spider-Man αντιπροσωπεύει όλους τους προσωπικούς του δαίμονες και τις αιτίες που η ζωή του έχει φτάσει στο σημείο που έφτασε. Από έναν villain με το gimmick του κυνηγού της ζούγκλας, μεταμορφώνεται σε μια δύναμη της φύσης που αποφασίζει να τα δώσει όλα μια τελευταία φορά και να κατατροπώσει το κτήνος που τον στοιχειώνει.

Στην περίπτωση του Spider-Man, o DeMatteis δεν δίνει τόσο νέα πνοή στον χαρακτήρα όσο το να μας δείξει τι πραγματικά συμβαίνει στο μυαλό του και να εξερευνήσει γιατί είναι αυτός που είναι. Όταν τα γεγονότα της ιστορίας έρχονται σε άμεση αντιπαράθεση με το σύνηθες characterization του ήρωα, όλα τα στοιχεία που διακρίνουν τον Pete από άλλους ήρωες γίνονται πιο έντονα. Ο φόβος για τους δικούς του, για την ίδια του την ζωή, η αίσθηση ότι είναι απλά ένας άνθρωπος. Έτσι γίνεται αμέσως ξεκάθαρο ότι η μάσκα είναι απλά αυτό. Μια μάσκα. Δεν τον αλλάζει ούτε σε κάποιο σύμβολο, ούτε σε έναν άνθρωπο που δε νιώθει φόβο. Ο Peter αναγνωρίζει ότι είναι απλά ο Peter και έχει τα ίδια πάθη και αδυναμίες με οποιονδήποτε άλλον. Οι εγκληματίες, βέβαια, δεν το ξέρουν αυτό και βλέπουν μόνο την Αράχνη.

Το γράψιμο του J. M. DeMatteis καθιστά τους δύο πρωταγωνιστές του δράματος ως δύο φιγούρες μυθικές, που υπερβαίνουν το ανθρώπινο, και ταυτόχρονα ως δύο φιγούρες βαθιά ανθρώπινες. Ο Kraven δεν είναι απλά ο Kraven, αλλά είναι ο Κυνηγός, που έχει καταφέρει να κερδίσει, προσωρινά έστω, τον χρόνο και να παραμείνει νέος και δυνατός, ενώ βλέπει τον εαυτό του ως τον εκδικητή ενός έθνους, τον προστάτη ενός άλλου, πεθαμένου τρόπου ζωής. Ο Spider-Man μπορεί να παρουσιάζεται τελείως ανθρώπινος, αλλά στα μάτια του Kraven είναι η Αράχνη, η φιγούρα που πρέπει να κατατροπώσει σωματικά και ψυχολογικά για να γαληνέψει η ψυχή του. Ως αναγνώστες, γνωρίζουμε πολύ καλά τις δύο πλευρές του αγαπημένου μας ήρωα, καθώς τον βλέπουμε να έχει θαφτεί ζωντανός και να ξεφεύγει μετά από βδομάδες τεχνητού θανάτου, κατόρθωμα διόλου ανθρώπινο, αλλά και ολότελα ανθρώπινο, καθώς γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες των σκέψεων του και της επίδρασης που έχει πάνω του αυτό το συμβάν.

Και έχουμε και τους δύο χαρακτήρες που μπλέκονται ανάμεσα στην μάχη των δύο ανδρών, την Mary Jane και τον Vermin. Αν και γνωρίζει ότι ο σύζυγος της κάνει αυτό που κάνει εδώ και πολλά χρόνια, η MJ δεν μπορεί να πάψει να ανησυχεί. Το αντίθετο μάλιστα, αυτός ο φόβος φαίνεται να έχει γιγαντωθεί με τον γάμο τους. Ωστόσο, ο ακόμα μεγαλύτερος ρόλος που παίζει είναι στο μυαλό του Peter, ως το κίνητρο που έχει για να βγει από τον τάφο που του έσκαψε ο Kraven. Έτσι, τα πάθη και οι αδυναμίες του Peter είναι που του δίνουν την δύναμη να υπερβεί τα όρια του. Αν και ο ρόλος της είναι πιο περιορισμένος έξω από το μυαλό του Peter και λιγότερο “φαντασμαγορικός” από των υπολοίπων, δίνονται νέες διαστάσεις στην σχέση τους και βλέπουμε πώς την άλλαξε ο γάμος. Από την άλλη, ο Vermin αποτελεί ένα παράδειγμα “ήττας” για τον Spider-Man, καθώς μπόρεσε να τον νικήσει με την βοήθεια του Captain America σε παλιότερη ιστορία. Ήττα, όπως την έχει στο μυαλό του ο Kraven. Άθελά του, λοιπόν, μπλέκεται στην μάχη των δύο αντιπάλων.

Όπως όλη η ιστορία δεν ακολουθεί το κλασικό υπερηρωικό storytelling, έτσι και το φινάλε δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Δεν υπάρχει τελική μάχη του Peter με τον Kraven. Η “νίκη” του Spider-Man έναντι του Kraven δεν είναι με τις γροθιές του και τους ιστούς του, αλλά με την ανωτερότητα και την καρδιά του. Νίκη, ωστόσο, που μόνο πύρρεια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, καθώς ο Kraven έφερε σε πέρας το σχέδιο του και απέδειξε στον εαυτό του αυτό που ήθελε να αποδείξει. Το φινάλε αποτελεί μεγάλη ένδειξη αγάπης του συγγραφέα για τον Spidey, αλλά ταυτόχρονα κλείνει το προσωπικό arc του αντιπάλου του αριστοτεχνικά, με τον μόνο τρόπο που έπρεπε να κλείσει. Αν η υπόλοιπη η ιστορία δεν ήταν αρκετή, τότε το κλείσιμο της ιστορίας του Κυνηγού τον βάζει ψηλά στο πάνθεον των πιο τραγικών αντιπάλων της Αράχνης και τον DeMatteis στο πάνθεον των καλύτερων συγγραφέων της σειράς.

Η πρόζα του κινείται σε ανάλογα πλαίσια, όπως και η πλοκή που ξετυλίγεται στις σελίδες. Σκοτεινή, γλαφυρή, κοφτερή και με κλίση προς μια διεστραμμένη κομψότητα, ξεγυμνώνει μπροστά στα μάτια μας τους ήρωες και μας αποκαλύπτει όλες τις πτυχές τους και τις σκέψεις τους.

Δεν είναι μόνο το γράψιμο του arc κορυφαίο. Ο Mike Zeck οπτικοποιεί το όραμα του DeMatteis και το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα στην ιστορία της Marvel. Δεν υπάρχει ούτε ένα λάθος. Οι χαρακτήρες είναι απίστευτα εκφραστικοί και αυτό επεκτείνεται ακόμα και όταν ο Peter και ο Kraven φοράνε τη στολή τους, κάνοντας αισθητή την διαφορά μεταξύ των δύο χαρακτήρων κάτω από την μάσκα. Καλείται να αποδώσει πλήθος συναισθημάτων με τα σχέδια του και η ικανότητά του είναι που κάνει πιο εύκολη την συναισθηματική επένδυση του αναγνώστη πάνω σε χαρακτήρες που είτε έχουν καθιερωθεί ως μισητοί είτε εξωτερικά μοιάζουν (αλλά και φέρονται) σαν τέρατα.

Το στήσιμο των panels δείχνει την απόλυτη αρμονία μεταξύ του διδύμου των δημιουργών, το πώς ο ένας ενισχύει τις αρετές του άλλου. Τα panels είναι κινηματογραφικά και ο Zeck μας βάζει κάθε φορά μέσα στην δράση, σα να παρακολουθούμε ζωντανά την εξέλιξη των γεγονότων. Όπως και τα εξώφυλλά του είναι κορυφαία και μένουν χαραγμένα στην μνήμη, έτσι και οι σελίδες είναι γεμάτες από εικόνες που χάρη στο artwork του πολλαπλασιάζεται η ένταση τους και η σκοτεινή τους ατμόσφαιρα. Η Νέα Υόρκη μοιάζει σχεδόν σαν να είναι χαρακτήρας, από τους βροχερούς και γεμάτους κτίρια και πολυκατοικίες ουρανούς της πόλης, μέχρι τους σκοτεινούς και υγρούς υπονόμους. Οι χαρακτήρες αυτοί καθαυτοί είναι σχεδιασμένοι με τέτοια δεξιότητα που τις περισσότερες φορές που έρχονται στο μυαλό μου, είναι σχεδιασμένοι από τα μολύβια του Zeck.

Το KRAVEN’S LAST HUNT είναι από τα πιο σκοτεινά arcs του Spidey, ανατρέπει ό,τι γνωρίζουμε για τον Kraven, αλλά ο J.M. DeMatteis δεν γράφει μια ατμοσφαιρική ιστορία απλά για να την γράψει – αν και ομολογουμένως η ιδέα ξεκίνησε με τους Wonder Man και Grim Reaper ως πρωταγωνιστές – καθώς στην πορεία εξερευνεί τον Spider-Man και κυρίως τον Peter Parker, όλους τους φόβους, τις αδυναμίες του, αλλά και την πηγή της δύναμής του και τι τον καθιστά τον σπουδαιότερο υπερήρωα της Marvel. Η συνεργασία του με τον Mike Zeck είναι απλά ονειρική. Ή μάλλον, πιο ταιριαστά με την ατμόσφαιρα και τα θέματα της ιστορίας, εφιαλτική.