The Mighty Crusaders #1

Καθώς έψαχνα ανάμεσα στην πληθώρα των comics που κυκλοφορούν εβδομαδιαίως από την αμερικάνικη βιομηχανία, να ξετρυπώσω εκείνο στο οποίο θα έκανα review, προκειμένου να εκπληρώσω τις τρέχουσες υποχρεώσεις μου στο Comicdom (έστω και καθυστερημένα), ξαφνικά, ένα εξώφυλλο που μου θύμιζε πολύ το X-MEN #94, τράβηξε την προσοχή μου. Ήταν το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους των MIGHTY CRUSADERS, και η έμμεση αναφορά στο θρυλικό τεύχος των μεταλλαγμένων, μου κέντρισε κατευθείαν το ενδιαφέρον.

Οι Mighty Crusaders αποτελούν μια υπερομάδα της εκδοτικής Archie, που όμως, μέχρι σήμερα, δεν έχει καταφέρει να στεριώσει, και κάθε φορά που λανσάρεται ένας τίτλος τους, σύντομα ματαιώνεται η έκδοσή του, για να επανέλθει εκ νέου στη ζωή, δημιουργώντας όμως έτσι ένα συνεχή κύκλο αποτυχιών. Προφανώς, λοιπόν, η εκδοτική είπε να δώσει άλλη μια προσπάθεια στον τίτλο, με την προοπτική να είναι η εξαίρεση που θα σπάσει τον κανόνα.

Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου, είναι πως πρόκειται για ένα κλασικό superhero story, πιθανώς γραμμένο υπό μια διαφορετική οπτική, μακριά από τη mainstream αισθητική και απαλλαγμένη από το βαρύ continuity, που βαραίνει τις DC και Marvel, πιθανώς κάτι σαν το SECRET IDENTITIES, ή το DYNAMO 5. Όμως, η πραγματικότητα απείχε αρκετά βήματα από τη νοσταλγία μου. Βασιζόμενη στην (μικρή ομολογουμένως) μυθολογία, η εκδοτική ρισκάρει και αντί να κάνει παράλληλα και ένα reboot στον τίτλο (που είναι και της μόδας, εξάλλου), ακολουθεί τον παραδοσιακό δρόμο, και το creative team δημιουργεί μια ομάδα κλώνο και διάδοχο της παλιάς.

Όχι, πως αυτό είναι κακό, καθώς δεν επιβαρύνει τους νέους αναγνώστες με λεπτομέρειες για το continuity της σειράς, αλλά αντιγράφει την λογική της JSA, με τους ήρωες να κληρονομούν τη μάχη κατά του εγκλήματος από τους προγόνους τους, οι οποίοι, παράλληλα, τους δείχνουν τον δρόμο για την υπερηρωική ζωή τους. Το πρόβλημα βρίσκεται, κυρίως, στο περιεχόμενο του τεύχους. Ο συγγραφέας, ενώ παραμένει πιστός στο υπερηρωικό στιλ και δεν σατιρίζει τις μάχες μεταξύ “καλών” και “κακών” (όπως επίσης είναι στη μόδα), τελικά καταλήγει να γράφει μια αρκετά κενή υπερηρωική ιστορία.

Στις πρώτες σελίδες, το comic αρχίζει με μία μάχη, κατά την οποία τα μόνα στοιχεία που εισπράττουμε είναι για τις υπερδυνάμεις που διαθέτουν οι χαρακτήρες, αλλά όχι για την προσωπικότητες τους, τις οποίες, όμως, φροντίζει να μας σκιαγραφήσει η κεντρική χαρακτήρας και αρχηγός της ομάδας, Shield, με ένα επαναλαμβανόμενο exposition, για να βεβαιωθεί ο συγγραφέας ότι εμπεδώσαμε ποιους χαρακτήρες συμπαθεί και ποιους όχι, η πρωταγωνίστρια.

Και μια και αναφέρω την πρωταγωνίστρια, ας επισημάνω σε αυτό σημείο και τις μυστικές ταυτότητες των υπολοίπων μελών: Web, Firefly, Steel, Jaguar, Darkling. Η Marvel έχει σύρει κόσμο στα δικαστήρια για λιγότερα. Αλλά, για τους περισσότερους από αυτούς, αυτή η εμφάνιση στις πρώτες σελίδες, είναι και η μοναδική σε όλο το τεύχος, το οποίο και ξοδεύει μεγάλο μέρος του για να τσακωθεί η πρωταγωνίστρια με έναν από τους προγόνους, για το ποιος είναι ο αρχηγός της ομάδας. Και κλισέ και σπάταλο!

H Kelsey Shannon, στο artwork, δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιάζει, με το καρτουνίστικο και εύπεπτο στιλ της. Επιπλέον, σε αρκετά σημεία, χάνεται κάπως η αίσθηση του χώρου, και οι χαρακτήρες δεν αποτυπώνονται όσο τρισδιάστατα τους αρμόζει. Το σενάριο είναι ήδη κενό, αλλά και η σχεδιάστρια δεν βοηθάει με τα λάθη αυτά. Επίσης, το γεγονός πως το μπλέ και το κόκκινο (i.e. η σημαία των ΗΠΑ) κυριαρχεί πολύ στο τεύχος, κάνει το οπτικό αποτέλεσμα αρκετά απωθητικό.

Δεν έχω κρύψει ποτέ τον ενθουσιασμό μου για τις καθαρόαιμες υπερηρωικές ιστορίες, ιδίως αυτές που είναι εμποτισμένες με νοσταλγία για το είδος το οποίο με εισήγαγε στο χώρο. Και σε αυτές τις ιστορίες, δεν με ενοχλούν τα κλισέ. Αρκεί, όμως, να μην αποτελεί αυτοσκοπό η ύπαρξη τους. Πιθανώς, το comic να απευθύνεται σε ένα αναγνωστικό κοινό πολύ μικρό ηλικιακά, αλλά και πάλι, ένα καλό comic θα αρέσει, είτε το διαβάσει κάποιος στα 30, είτε στα 10. Eνώ ένα κακό comic δεν θα αρέσει σε κανέναν, απλά ο δεκάχρονος δεν θα ξέρει το γιατί.