Holy Diver

Βλέποντας τις πρώτες σελίδες του HOLY DIVER ήξερα πως είχε μια θέση στην (ηλεκτρονική) βιβλιοθήκη μου. Πριν καν προλάβω να διαβάσω την περίληψη στο οπισθόφυλλο, το comic ήταν ήδη αγορασμένο. Ένα τόσο όμορφο σχέδιο, από τη δημιουργό του αισθητικά εξαιρετικού MICROCOSMICS, δεν μπορεί να πάει χαμένο.

Διαβάζοντας το comic, συνάντησα το ίδιο μοτίβο που έχουμε ξαναδεί σε άλλες δουλειές της Christine Larsen, και το οποίο συμπυκνώνεται στην εξής φράση: Ανθρωπόμορφος λαός έρχεται σε επαφή με ξένο επισκέπτη. Στο HOLY DIVER, λοιπόν, παρακολουθούμε την καθημερινή ζωή σε ένα παραθαλάσσιο χωριό. Μια νεαρή γυνάικα και το αγόρι της, κάνουν εξορμήσεις στο βυθό, και όλα μοιάζουν γαλήνια. Μία μέρα, όμως, ένα θαλάσσιο τέρας εμφανίζεται και αρχίζει να καταστρέφει το χωριό. Οι πρωταγωνιστές, βρισκόμενοι εκείνη τη στιγμή στο βυθό, δεν καταφέρνουν να επιζήσουν, ξυπνάνε, όμως, μια πολεμίστρια, που εξοντώνει το τέρας, λίγο πριν αυτό σκοτώσει τους γονείς τους. Η ιστορία κλείνει λίγους μήνες μετά, όταν η ζωή έχει βρει και πάλι το ρυθμό της, όμως οι γονείς των δύο νέων πενθούν ακόμη.

Ίσως να κάνω λάθος, αλλά νιώθω πως η παραπάνω παράγραφος είναι η πιο βαρετή που έχω γράψει εδώ και πέντε χρόνια που γράφω στο Comicdom. Τί φταίω, όμως, που το σενάριο είναι ό,τι πιο κοινότυπο έχω διαβάσει μήνες τώρα; Προφανώς, όταν αγοράζουμε ένα βιβλίο για το εξώφυλλό του, δεν μπορούμε να γκρινιάζουμε αν η ιστορία δεν είναι για Eisner, αλλά ομολογώ πως δεν περίμενα story τύπου Pokémon.

Όπως είπα και πριν, το MICROCOSMICS πραγματεύεται παρόμοια θεματολογία, αλλά ως ανθολογία τετρασέλιδων ιστοριών, συγχωρείται πιο εύκολα. Ένα τετρασέλιδο μπορεί να μην είναι ένα ολοκληρωμένο, ώριμο έργο, και κανείς δεν μπορεί να του το προσάψει. Μία σύντομη δημιουργία μπορεί να φιλοξενεί τα γούστα και τους πειραματισμούς του δημιουργού, χωρίς να απασχολείται τόσο με το να θέσει σταθερές βάσεις. Δημιουργός και αναγνώστης περνούν λιγότερο χρόνο φτιάχνοντας και διαβάζοντας, αντίστοιχα, ένα τετρασέλιδο, όποτε κάποια σημαντικά πράγματα μπορεί να περάσουν στην άκρη.

Το HOLY DIVER, όμως, είναι ένα comic 46 σελίδων, και ένιωσα πως όλες αυτές οι σελίδες ήταν μια αφορμή για να πάρουν μορφή τα σχέδια της Larsen. Πολύ απλά, το σενάριο ήταν cute, αλλά δεν περνάει κάποιο μήνυμα, δεν έχει διαλόγους, δεν χτίζει αγωνία, δεν μας γνωρίζει τους χαρακτήρες, δεν εμβαθύνει σε καμία πτυχή ενός ολοκληρωμένου comic, πέρα από την εμφάνισή του.

Και είναι κρίμα, γιατί η δουλειά της Larsen στο artwork μου αρέσει πάρα πολύ. Τα character designs της είναι μοναδικά, και δε φοβάται να παίξει με τα μεγέθη, να συνδυάσει διαφορετικά είδη, να προσθέσει ένα ζευγάρι μάτια που και που. Τα backgrounds της μου κόβουν την ανάσα, κυρίως γιατί γνωρίζει πως να χειρίζεται το point of view, δίνοντας ποικιλία σε κάθε σελίδα, ενώ το ντεκουπάζ είναι επίσης δουλεμένο στην εντέλεια, με splash pages να ακολουθούν σελίδες με 12 panels, ώστε ο αναγνώστης να μη βαριέται ποτέ. Και πάνω απ’ όλα, οι χρωματικές παλέτες, που περνούν χωρίς φόβο από μπλέ σε πορτοκαλί και πράσινο, δένουν τα πάντα σε ένα οπτικά πανέμορφο πακέτο.

Το HOLY DRIVER είναι μια απίστευτη εικονογραφική δουλειά, αλλά τα comics (πρέπει να) είναι παραπάνω από εικονογραφήσεις, και ανυπομονώ να δω τη Larsen σε συνεργασία με έναν σεναριογράφο που ίσως θα έχει περισσότερη όρεξη να διηγηθεί ιστορίες.