Top 100 Marvel Comics Aftermath

Το Top 100 Marvel Comics του Comicdom.gr τελείωσε πριν μερικές ημέρες και η συντακτική ομάδα ψήφισε, ανέδειξε και περιέγραψε τα καλύτερα! Όμως, δε χωράνε όλα τα comics σε ένα Top 100 και κάποια ενδεχομένως μας έλειψαν.

Για αυτό το λόγο, αποφασίσαμε να αναδείξουμε και αυτά που μας έλειψαν! Εκείνα τα comics που λόγω αδικίας, συνομωσίας ή απλά άτυχων συμπτώσεων έμειναν απ’ έξω! Και να γκρινιάξουμε για εκείνους που δεν τα ψήφισαν! Ακολουθούν οι προτάσεις των συντακτών που είδαν κάποια από τα αγαπημένα τους comics να βρίσκονται εκτός Top 100 Marvel Comics και οι λόγοι για τους οποίους ο καθένας πιστεύει ότι θα έπρεπε να διορθωθεί αυτή η αδικία.

Μαρίνος Λούρος: CIVIL WAR (2006-2007)

Μα καλά, δεν βάλαμε το CIVIL WAR στο Top 100; Ένα από τα καλύτερα events της εταιρείας, ακόμα και αν έχει περάσει περισσότερο από μια δεκαετία που βγήκε; Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω το μέγεθος του σφάλματός. Μιλάμε για: Ήρωες. Εναντίον Ηρώων. Για πολιτικούς λόγους. Και το όλο κακό να έχει ξεκινήσει από μια τραγωδία με νεκρά παιδιά. Για λόγους τηλεθέασης! Τελειότης!

Μάλιστα, ο τρόπος που εξελίσσεται, σε κάνει να αναρωτιέσαι πως δεν είχε συμβεί παλιότερα κάτι τέτοιο στο Marvel Universe.

Κάποιο κατηγορούν τον Mark Millar ότι έγραψε τους πρωταγωνιστές εκτός χαρακτήρα. Προσωπικά, κάτι τέτοιο μού διέφυγε. Οι δύο πρωταγωνιστές, Tony Stark και Steve Rogers είναι ιδανικά αντίθετοι πόλοι. Παλιοί φίλοι και συμπολεμιστές, έχουν ο καθένας την δική του, σταθερή προσωπικότητα και δίκιο. Ο Stark –ξιπασμένη μεγαλοφυία– είναι υπέρ του ελέγχου, με αυτόν, φυσικά, στην κορυφή. Ο Rogers –ιδεολόγος μέχρι ονειροβασίας– βλέπει τον κίνδυνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και στη μέση όλων αυτών, η χαρακτηριστική στάση του Peter Parker. Ζητάει αναγνώριση και αποδοχή. Όταν, όμως βλέπει το ανήθικο, αλλάζει στρατόπεδο. Τελειότης!

Ντυμένα όλα άριστα με το σχέδιο του Steve McNiven, εμένα μου άρεσαν οι μικρές, ανθρώπινες λεπτομέρειες. Ο Reed Richards, σαν ανώριμη διάνοια, χαμένος στο pet project του. Ο Ben Grimm μεταναστεύει, για να αποφύγει το διαπληκτισμό. Ο γάμος Black Panther-Storm, που επέβαλλε ανακωχή. Τελειότης, λέμε!

Γιώργος Ξύδης: TOMB OF DRACULA (1972-1979)

Ε, όχι ρε παιδιά! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Να μένει έξω από το Top 100 Marvel Comics το TOMB OF DRACULA, έστω και για λίγο; Βασικά, καλύτερα που έμεινε έξω, από το να ήταν σε καμιά θέση #97. Τώρα, μπορεί οι αναγνώστες να νομίζουν ότι απλά το ξεχάσαμε και όχι ότι δεν το ψηφίσαμε (το “τώρα” ήταν μέχρι να διαβάσουν αυτό το κειμενάκι…).

Μετά από τα πρώτα “πειραματικά” τεύχη, ο θρυλικός Marv Wolfman και ο master Gene Colan μας έδωσαν ένα αξιομνημόνευτο και μακροχρόνιο run με τις περιπέτειες του κόμη Δράκουλα και των κυνηγών του, που θα μείνει για πάντα στην Iστορία σαν ένα από τα καλύτερα comics όλων των εποχών και, κατά τη γνώμη μου, σίγουρα μέσα στα 20-30 καλύτερα Marvel comics.

Ορέστης Καρέλης: DEADPOOL: MERC WITH A MOUTH (2009-2010)

Life happens. Έτσι κάπως συνέβη και, κατά τη διάρκεια που προτείναμε τίτλους για την ψηφοφορία του Marvel Top 100, δεν μου πέρασε από το μυαλό να προτείνω κάτι. Αν είχα, θα πρότεινα αυτό, το DEADPOOL: PULP αλλά και το THE TRANSFORMERS: THE MOVIE adaptation. Τουλάχιστον, μπορώ έμμεσα να το προτείνω, γιατί είναι 100% DEADPOOL material.

Βρισκόμαστε στα τέλη του 2009, όπου έχει ξεσπάσει η έκρηξη της… wolverinοποίησης του Deadpool, πολύ πριν καν ανακοινωθεί η solo ταινία του. Το μόνο που γνώριζα από Deadpool ήταν κάποια σποραδικά τευχάκια του τρέχοντος volume και ο άθλιος Μπαράκαπουλ από το X-MEN ORIGINS: WOLVERINE. Και τότε ήρθε στη ζωή μου το καλύτερο series από DP που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα. 13 τεύχη γραμμένα από τον συγγραφέα χιουμοριστικών crime novels Victor Gischler και με εξώφυλλα παρωδίες διάσημων posters ταινιών, δια χειρός Arthur Suydam!

Διαβάζοντάς το, θα ζήσετε το 100% του τι μπορεί να προσφέρει ένας απολαυστικός, καυστικός και ταμένος οτινανιστής Wade Wilson, ο οποίος μπλέκει σε όλων των ειδών τις περιπέτειες, προσπαθώντας να ξεφύγει από το Zombieverse, μαζί με την sexy πράκτορα της A.I.M., Dr. Betty Swanson. Ψευδαισθήσεις, παράνοια, δεινόσαυροι, Marvel Zombies και το ιπτάμενο κεφαλάκι του zombie Deadpool συνοδεύουν αυτό το απίστευτο μενού, με γαρνιτούρα κλασικό gore, αλλά και καυστικότατο χιούμορ για την pop κουλτούρα, με αποκορύφωμα την διαβόητη σελίδα για τα τρία πρώτα επεισόδια του STAR WARS, πολύ πριν εξαγοράσει η Disney την Lucas.

Πάνος Παπαγεωργίου: NEXTWAVE: AGENTS OF H.A.T.E (2006-2007)

Και δεν κατάλαβα φίλοι, σύντροφοι και συν-συντάκτες του Comicdom.gr, γιατί δεν μπήκε το NEXTWAVE: AGENTS OF H.A.T.E στην εκατοντάδα των BEMC (Best Ever Marvel Comics); Τι του λείπει δηλαδή; Δεν έχει δράση; Έχει. Δεν έχει φοβερό artwork; Έχει. Δεν είναι ωραίοι δημιουργοί ο Warren o Ellis (writer) και o Stuart o Immonen (artist); Είναι. Δεν έχει ωραίο χιούμορ; Kαλό είναι. Δεν είναι σοβαρό comic; Όχι, δεν είναι.

Εντάξει, τι περιμένατε δηλαδή; Μια σάτιρα για τα superhero είναι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έπρεπε να μπει στα 100, έστω στην τελευταία θεσούλα, αυτή με τα δυο μηδενικά και το ένα μπροστά τους. Εκτιμώ ότι έπρεπε να θέτατε υψηλότερη βαθμολογία στο συγκεκριμένο και να λαμβάνατε σοβαρά υπόψη σας την υποψηφιότητα, καίτοι το εν λόγω έργο δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Μια τόσο καλογραμμένη παρωδία, η οποία δεν εκπίπτει στα όρια της φάρσας, θα κοσμούσε τη λίστα μας. Τα έχει πει εύγλωττα και ο Θάνος Φιλάνης προ διετίας για το συγκεκριμένο έργο. Ωστόσο αυτή η σουρεαλιστική αποδόμηση του είδους αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι για όλους. Αλλά το ήξερα ότι τρέφουμε στους κόλπους μας Markmillarικούς. Θα τους βρω, πού θα πάει;

Βασιλεία Βαξεβάνη: DAREDEVIL (Mark Waid) (2011-2015)

Όχι, αν έρθετε στο Comicdom Con Athens 2018 (20-22 Απριλίου, μην ξεχνιόμαστε) και με κοιτάξετε με αποδοκιμαστικό ύφος, θα σκύψω το κεφάλι και θα το πάρω πάνω μου. Γιατί; Γιατί επέτρεψα να μείνει έξω το DAREDEVIL του Mark Waid από το Top 100 της Marvel; Πώς μας βρήκε αυτό το κακό;

Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη αδικία που έγινε σε αυτό το Top 100. Φανταστείτε ότι δεν είμαι και καμία φανατική του Daredevil και η απουσία αυτού του run με στενοχώρησε βαθύτατα.

Από πού να ξεκινήσω το θρήνο; Από τους εκπληκτικούς κακούς που έπλασε ο Mark Waid; Από το βάθος που έδωσε στην ψυχολογία του χαρακτήρα και τα διλλήματά του, τώρα που η ταυτότητά του έχει αποκαλυφθεί; Από τους εξαιρετικούς δευτερεύοντες χαρακτήρες; Ή να κρατήσω ενός λεπτού σιγή για το απίθανο, επίκαιρα vintage σχέδιο του Chris Samnee;

Για αυτά και πολλά ακόμα, θεωρώ ότι άξιζε μια θέση στο DAREDEVIL του Mark Waid σε αυτό το Top 100. Αλλά είναι πια αργά…

Αριστείδης Κώτσης: THE LAST AMERICAN (1990-1991)

Για να πω την αλήθεια, ήμουν σίγουρος πως δεν υπήρχε ελπίδα να μπει στα 100. Ακόμα και αν προσπάθησα πολύ (όταν ακόμα έπεφταν οι πρώτες προτάσεις) να τραβήξω την προσοχή των υπόλοιπων συντακτών στο THE LAST AMERICAN. Να, που όμως τώρα έχω τη δυνατότητα να πω για αυτό το αριστούργημα που έβγαλε η Marvel και που έμενε για πολύ καιρό ξεχασμένο. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Σενάριο δύο εκ των κορυφαίων Βρετανών συγγραφέων (και σχεδόν σίγουρα το κορυφαίο συγγραφικό δίδυμο στην τελευταία τους – μετά από πολλά χρόνια και για πολλά χρόνια – συνεργασία). Artwork από έναν από τους σημαντικότερους Βρετανούς σχεδιαστές, τον Mick McMahon, στην πιο ώριμη ίσως φάση του.

Ο Ulysses S. Pilgrim ξυπνά 20 χρόνια μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο και με τη βοήθεια τριών ρομπότ αναζητά επιζώντες σε αυτό που κάποτε ήταν Αμερική. Υπάρχει κανείς εκεί έξω; Μαυρίλα ατέλειωτη και απίστευτη απαισιοδοξία σε ένα φανταστικό comic που μπορώ να το συγκρίνω μόνο με το WHEN THE WIND BLOWS. Ένα highlight της “βρετανικής εισβολής” στα αμερικανικά comics και, μάλιστα, σε μια Marvel που συχνά ξεχνάμε ότι υπήρξε. Μπορεί οι συναγωνιστές μου στο Comicdom να μην το τίμησαν, αλλά προς Θεού, μην κάνετε το ίδιο.

Γιώργος Χατζηκωστής: ROM (1979-1986)

Ένα comic που σημάδεψε μια γενιά ολόκληρη σε αυτή την χώρα, όταν γνώρισε μέσα από ασπροπορτοκαλομαύρες σελίδες των εκδόσεων Καμπανάς. Ναι, η επιλογή αυτή μπορεί να έχει μια σαφέστατη νοσταλγική διάθεση, όμως ο Rom έχει την δική του μικρή και ιδιαίτερη θέση εντός των τίτλων της Marvel. Η ύπαρξη του τίτλου αυτού μπορεί να υπήρξε αποτέλεσμα της συμφωνίας της εκδοτικής με την Parker Toys για την προώθηση ενός, ακαλαίσθητα χοντροκομμένου θα έλεγα, παιχνιδιού, σύντομα όμως η ύπαρξή του αυτονομήθηκε από αυτό, σημειώνοντας μεγαλύτερη επιτυχία, όπως και μακρότερο βίο.

O Rom, λοιπόν, έρχεται από τα άστρα, με την ανθρώπινη υπόστασή του παγιδευμένη εντός της αρματωσιάς του, κυνηγώντας τα Dire Wraiths. Η μάχη μεταφέρεται, φυσικά, στη Γη και αναπτύσσονται συμμαχίες, με απώλειες μέχρι την τελική νίκη. O Bill Mantlo, ένας από τους ικανότερους συγγραφείς της περιόδου εκείνης στην Marvel, χειρίζεται με ανθρωπιά των βασανισμένο πρωταγωνιστή του, ενώ το σχέδιο του πάντα ικανού Sal Buscema αποκτά μια διάσταση τρόμου, όπου υπάρχουν τα μελάνια των Ian Akin και Brian Garvey. Από τα 75 τεύχη της σειράς, τα τελευταία 16 τα ανέλαβε ο θρυλικός Steve Ditko, δίχως ευτυχώς να αναλαμβάνει το σενάριο, λυτρώνοντας το κοινό από το objectivism. Αν δεν έχετε γνωρίσει το ρομπότ με την ανθρώπινη νόηση και καρδιά και θέλετε retro super heroics, εδώ είστε!

Χρήστος Φανίτσιος: The Vision (2016)

Οι συντάκτες του Comicdom αποχαιρετίσαμε το 2017 με το καθιερωμένο Top 100 και φέτος ψηφίσαμε για τα καλύτερα comics της Marvel. Πέρα από τα αποτελέσματα των θέσεων, αυτό που πραγματικά αδικήθηκε από τη ΓΕΡΟΝΤΟΚΡΑΤΙΑ που κρατάει τα σκήπτρα σε αυτό το site, και που προσπάθησα να στηρίξω πριν την ψηφοφορία, ήταν το THE VISION του Tom King. Δεν θα πω πολλά για το γιατί. Θα ρίξω την μπάλα στα reviews του site. Θα πω, όμως, ότι ήταν το καλύτερο comic της Marvel της τελευταίας δεκαετίας και δεν κατάφερε να εξασφαλίσει μια θέση στο Top 100. Ένα Τop 100, που αν φυσικά περνούσε από το χέρι του αγαπητού μας editor Δημήτρη Σακαρίδη θα ήταν Τop 70, γιατί αυτή τη δεκαετία προώθησε μαζικά και γιατί θυμίζει στους εκδότες την ηλικία τους.

Αλλά έτσι είμαστε σε αυτήν τη χώρα! Δεν αφήνουμε τα νέα παιδιά να προχωρήσουν! Έτσι και ο Tom King, ένα ανερχόμενο ταλέντο, παραγκωνίστηκε για να μη χάσουν την καρέκλα τους ο Alan Davis και ο Rob Liefeld. Για αυτό και η DC τον έκλεψε από την Marvel και τώρα γράφει τα καλύτερά της comics. Ραντεβού στα Comicdom Files!!!

Υ.Γ.: Ραντεβού και στο επόμενο Top 100 Marvel Comics.
Υ.Γ. 2: Αν την έχετε βγάλει μέχρι τότε…
Υ.Γ. 3: Editors, μη με σκοτώσετε…

Αντώνης Αντωνιάδης: The Defenders (Steve Gerber) (1975-1976)

Ψηφίστε και θα ξαναψηφίσετε μας έλεγαν… Στην κορυφή των ελλείψεων του φετινού μας Top 100 νομίζω ότι βρίσκεται το όνομα του Steve Gerber. Και, παρόλο που τα HOWARD THE DUCK, MAN-THING και OMEGA THE UNKNOWN μάλλον αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές του, εγώ ήθελα να δω στο Top 100 το DEFENDERS.

Κι αυτό, γιατί εδώ ο συγγραφέας δημιούργησε μερικά από τα πιο ξέφρενα σενάρια που εκδόθηκαν ποτέ με πρωταγωνιστές διάσημους υπερήρωες. Από τους σουρεαλιστικούς Headmen μέχρι το παράξενο ξωτικό που εμφανιζόταν σε κάθε τεύχος και σκότωνε άσχετους ανθρώπους, ο Gerber δημιούργησε ένα τελείως παλαβό comic στο οποίο κανένας δεν πρέπει να καταλάβαινε τι ακριβώς συνέβαινε και που έφερε τους editors της Marvel σε πλήρη απόγνωση. Αφού, λοιπόν, έβαλε στο περιθώριο τις σκηνές μάχης – καθώς το τελευταίο πράγμα που τον ενδιέφερε ήταν να φτιάξει ένα ακόμη superhero comic – ο συγγραφέας φρόντισε να μην αφήσει ανέγγιχτο κανένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα της εποχής. Το αποτέλεσμα ήταν ο Gerber τελικά να απομακρυνθεί από τον τίτλο με την εταιρεία να υπόσχεται πως σύντομα το comic θα θυμίσει πάλι “superhero book”.

Να θυμάστε, λοιπόν, ότι πριν τα JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL, DOOM PATROL και X-STATIC υπήρχε το DEFENDERS. Ένα comic που δεν είμαι καν σίγουρος αν ήταν όντως τόσο καλό. Όμως, ήταν τόσο μοναδικό και ιδιαίτερο που σίγουρα άξιζε μια θέση στο Top 100 μας.

Δημήτρης Σακαρίδης: Black Panther (Don McGregor) (1973-1975)

Τα πέντε αγαπημένα μου Marvels όλων των εποχών, είναι το MASTER OF KUNG-FU του Moench, το FANTASTIC FOUR του Byrne, το CAPTAIN MARVEL του Starlin, το AMAZING SPIDER-MAN του Ditko και το BLACK PANTHER του McGregor. Αφού, λοιπόν, τα τέσσερα πρώτα κατόρθωσαν να μπουν στην κατοστάδα (σε πείσμα των newbies, που πιστεύουν πως τα μόνα αξιόλογα comics είναι όσα κυκλοφόρησαν στην εποχή τους – γι’ αυτό και έμειναν έξω ορισμένα αριστουργήματα, που αγνοήθηκαν από κάποιους, καθότι “παλιά”), φαντάζει λογικό να γράψω για το πέμπτο.

Μπορώ σχεδόν να μαντέψω δύο άμεσες ενστάσεις κάποιου σύγχρονου αναγνώστη που θα ξεφυλλίσει τις σελίδες του. Πρώτον, το artwork μοιάζει “παλιακό” και αρκετά “ακατέργαστο”. Δεύτερον, έχει πολύ πυκνογραμμένους διαλόγους. Δεκτά, εν μέρει, και τα δύο. Μόνο που το “παλιακό” artwork, των Rich Buckler και Billy Graham, είναι εξαιρετικά δυναμικό και με απίστευτη αίσθηση του storytelling και του layout. Παρόλο που, κάποιες φορές, για να μπορέσει να λάμψει, πρέπει να ανταγωνιστεί με τους διαλόγους και τα captions του “πολυλογά” McGregor, το καταφέρνει χωρίς ποτέ να πλήττει τη ροή της ιστορίας.

Όσο για τους πυκνογραμμένους διαλόγους, είναι τόσο λυρικοί και ανεπιτήδευτα intellectual, ενώ παράλληλα βοηθούν στην εξέλιξη του plot, αλλά και στην πληρέστερη κατανόηση των χαρακτήρων, των κινήτρων τους και των στοιχείων της προσωπικότητάς τους. Υπηρετούν άριστα την αφήγηση και είναι τόσο μαεστρικά γραμμένοι, που, εν τέλει, γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι αυτής.

Το BLACK PANTHER του Don McGregor είναι ένα υπέροχο ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο που ονομάζεται “70s Marvel”. Ανοίξτε τους ορίζοντες και το μυαλό σας και αφεθείτε στη μαγεία του.

Χρήστος Ασάρβελης: MARVEL 1602 (2003)

Από όταν είχα μάθει για το φετινό Top 100, ήξερα πολύ πρόχειρα τις περισσότερες από τις ιστορίες που θα έβαζα πιο ψηλά στην λίστα. Μία από αυτές ήταν και το MARVEL 1602 του Neil Gaiman. Οπότε, μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξη και απογοήτευση μου, όταν είδα ότι δεν μπήκε στην τελική λίστα. Το έπος του Gaiman είναι πυκνογραμμένο και κρατάει συνεχώς την προσοχή του θεατή με μια πλοκή που συνδυάζει την ατμόσφαιρα της εποχής που παρουσιάζει με το sci-fi storytelling της εταιρείας, πλαισιώνοντας την αφήγηση με το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο των εναλλακτικών ιστοριών: το reimagining των ηρώων, το οποίο καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία.

Το σχέδιο του Andy Kubert είναι πανέμορφο. Το αξεπέραστο linework του αναδεικνύεται πολύ περισσότερο, χάρη στην επιλογή να μην χρησιμοποιηθούν μελάνια, αλλά κατευθείαν τα χρώματα του Richard Isanove, ο οποίος ζωντανεύει τον κόσμο της σειράς, χάρη στο πλήθος τόνων που χρησιμοποιεί. Σκοτεινές και ατμοσφαιρικές στιγμές, ήρεμες σκηνές και πολύχρωμες μάχες συνδυάζονται σε ένα αρμονικό σύνολο.