Spider-Men II

Η ιστορία του Brian Michael Bendis με τον Spider-Man είναι μεγάλη και ξεκινάει το 2000, όταν άρχισε να γράφει το ULTIMATE SPIDER-MAN. Είναι μία από τις καλύτερες δουλειές του Bendis, πιθανότατα η καλύτερη υπερηρωική του, και η συνεργασία του με τον Mark Bagley άφησε ιστορία. Όταν σκότωσε τον Ultimate Peter, εισήγαγε τον διάδοχο του, ονόματι Miles Morales. Με εκείνα και με τούτα (φώναζέ με SECRET WARS), ο Miles βρέθηκε στο κύριο σύμπαν της Marvel, στο οποίο ο Peter δεν έχει πεθάνει και είναι ο Spider-Man εδώ και πολλά χρόνια. Τα πέντε τεύχη του SPIDER-MEN II, sequel του πρώτου limited (όταν οι χαρακτήρες ήταν ακόμα σε ξεχωριστά σύμπαντα και η επαφές μεταξύ του κύριου και του Ultimate σύμπαντος ήταν ανύπαρκτες), είναι το πρώτο ουσιώδες team-up μεταξύ των δύο μασκοφόρων υπερηρώων στην μετά SECRET WARS εποχή.

Ο Taskmaster φαίνεται να έχει κάποιου είδους σχέση με την πύλη που ένωσε τους δύο ήρωες στην πρώτη σειρά, η οποία έχει ξανακάνει την εμφάνιση της. Γεγονός μυστήριο, καθώς το σύμπαν του Miles δεν υπάρχει πια. Πιο μυστήριο είναι το γεγονός ότι ο χρηματοδότης του Taskmaster είναι ο… Miles Morales.

Όσο καλά γράφει ο Bendis τον Miles τόσο χάλια γράφει τον ενήλικο Peter. Οι “έξυπνες” ατάκες και το χιούμορ του Peter πολλαπλασιάζονται στο σενάριο του Bendis, καθιστώντας τον μια καρικατούρα του εαυτού του, σα να έχει αποφασίσει ότι αυτή την φορά στο σώμα του Pete δεν έχει μπει ο Doctor Octopus, αλλά ο Deadpool. Η συνολική αρνητική εντύπωση του χαρακτήρα μεγαλώνει και λόγω των trademarked διαλόγων του συγγραφέα. Κάπως σώζεται ο Miles, ο οποίος βρίσκεται σε μια περίεργη περίοδο της ζωής του και νιώθει ότι η ταυτότητα του Spider-Man τον βαραίνει, σε συνδυασμό με την αποκάλυψη ότι ο Miles Morales της γης αυτής είναι εγκληματίας (και κολλητός του Kingpin).

Το original SPIDER-MEN τέλειωσε με τον Peter να ψάχνει στο internet το όνομα Miles Morales και να εκπλήσσεται με τα αποτελέσματα. Όπως μαθαίνουμε εδώ, η έκπληξη οφειλόταν στο ότι δεν βρήκε κανένα απολύτως αποτέλεσμα, σαν να μην υπάρχει. Το “μεγάλο cliffhanger” ήταν κυριολεκτικά και μεταφορικά ανύπαρκτο. Αυτό μας φέρνει στο μοναδικό θετικό του limited και αυτό είναι ο ενήλικος Miles Morales.

Τα κίνητρα του είναι ενδιαφέροντα και απαντούν ερωτήματα για το πώς θα επιδρούσαν όλα τα υπερηρωικά φαινόμενα στον αληθινό κόσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι παρουσιάζονται στους αναγνώστες με ενδιαφέροντα τρόπο. Αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι η φιλία του με τον Wilson Fisk. Δεν περίμενα ποτέ να εξανθρωπιστεί τόσο ικανά ο βαρόνος του οργανωμένου εγκλήματος σε ένα τεύχος, το οποίο ήταν αφιερωμένο στο origin του ενήλικου Miles. Από αυτή την φιλία κερδισμένοι βγήκαν κυρίως οι αναγνώστες.

Ακόμα και η άλλοτε εξαιρετική Sara Pichelli εδώ είναι… κουρασμένη; Ίσως αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Η δουλειά της με τον Miles Morales είναι σε γενικές γραμμές απίστευτη. Οι χαρακτήρες της είναι εκφραστικοί, το σχέδιο της είναι ζωντανό, γεμάτο ενέργεια και “καθαρό”, κάνοντάς την την καλύτερη δυνατή καλλιτέχνιδα για τις περιπέτειες ενός εφήβου όπως ο Miles. Μόνο που στο SPIDER-MEN II το σχέδιο της χάνει την καθαρότητα του και γίνεται πιο sketchy, σαν να μην υπήρχε χρόνος να το τελειοποιήσει, ρίχνοντας την ποιότητα σε κάθε τομέα που την καθιστά τόσο καλή. Οι χαρακτήρες δεν είναι τόσο εκφραστικοί και κάθε recap page έχει εικόνες από το πρώτο SPIDER-MEN, κάνοντας την αντίθεση ακόμα πιο ξεκάθαρη. Τουλάχιστον η ικανότητα της στην ροή των panels και η ρευστότητα των αραχνοηρώων μέσα σε αυτά παραμένει.

Νομίζω έχει γίνει ελαφρώς ξεκάθαρο ότι δε μου άρεσε το SPIDER-MEN II. Και ήθελα πάρα πολύ να μου αρέσει, γιατί το ULTIMATE SPIDER-MAN είναι μία από τις αγαπημένες μου υπερηρωικές σειρές, ένα σπάνιο κατόρθωμα για οποιονδήποτε συγγραφέα, και η πρώτη μου σταθερή επαφή με τον ήρωα. Αλλά ο Bendis πλέον έχει γίνει, όπως και ο Peter του, μία καρικατούρα του εαυτού του. Αργή εξέλιξη της ιστορίας, στην οποία απλά συμβαίνουν γεγονότα χωρίς κάποιον ρυθμό – απλά συμβαίνουν. Γεγονότα που σπάνια έχουν συνέπειες (ακόμα και η μοναδική ουσιαστική συνέπεια της σειράς είναι είτε ένα από τα μεγαλύτερα νέα της χρονιάς είτε το σπουδαιότερο πισωγύρισμα), cliffhangers χωρίς pay-off, χαρακτήρες που δεν έχουν ξεχωριστή προσωπικότητα και μιλάνε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ακόμα και οι καλές ιδέες του συγγραφέα χάνονται κάτω από τον χαμό των εξυπνακίστικων διαλόγων.

Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια η σιγουριά της Marvel τον έχει χτυπήσει και δεν προκαλεί τον εαυτό του δημιουργικά. Η μεταγραφή του στην DC είναι μια καλή ευκαιρία για να δούμε αν ο κάποτε κορυφαίος συγγραφέας των υπερηρωικών και αστυνομικών ιστοριών υπάρχει ακόμα κάπου ξεχασμένος ή αν έχει εξαφανιστεί. Όχι ότι κάθε τωρινή σειρά του είναι κακή. Για κάθε μία καλή, θα υπάρχουν τρεις κακές. Και το SPIDER-MEN II είναι μία από τις κακές.