Skreemer

Η ιστορία

Μετά από μια τεράστια καταστροφή, η οποία έχει μείνει γνωστή ως η “Πτώση”, οι ΗΠΑ ταλανίζονται από επιδημίες και φτώχεια. Το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει και μαφιόζικες ομάδες έχουν πάρει τον έλεγχο. Οι “Πρόεδροι”, όπως ονομάζονται οι επικεφαλής αυτών των ομάδων, έχουν τον έλεγχο των πόρων και των φαρμάκων, ενώ παράλληλα ομάδες εκτελεστών, γνωστοί ως skreemers, φροντίζουν να εξολοθρεύσουν όποιον απειλεί την εξουσία τους.

Στο comic παρακολουθούμε την άνοδο του Vito Skreemer, από τις φτωχογειτονιές της πόλης στην κορυφή της ιεραρχίας και στον ρόλο του πιο ισχυρού “Προέδρου”. Ο δρόμος, όμως, για την κορυφή είναι στρωμένος με αίμα, καθώς ο Vito στην πορεία του εξοντώνει όλους τους υπόλοιπους skreemers, αλλά και όποιον άλλο του σταθεί εμπόδιο. Καθώς, όμως, ο κόσμος στον οποίο  γαλουχήθηκε αρχίζει να αλλάζει, ο Vito ετοιμάζεται να βάλει σε κίνηση ένα σχέδιο που θα εξασφαλίσει την συνέχιση της κυριαρχίας του.

Παράλληλα με την ιστορία του Vito και των δύο παιδικών του φίλων, Dutch και Victoria, παρακολουθούμε την ιστορία του Charles Finnegan, ενός τίμιου και αξιοπρεπή οικογενειάρχη, ο οποίος μοιάζει να έχει βγει από τις σελίδες ενός βιβλίου του John Steinbeck, καθώς προσπαθεί να διατηρήσει ακέραια την ηθική του μέσα σε ένα κόσμο που έχει βυθιστεί στη βία.

Τι μας άρεσε

Ο Peter Milligan παραδίδει μία από τις καλύτερες συγγραφικές δουλειές του, καθώς μας παρουσιάζει μια ιστορία γύρω από τη φύση της ανθρώπινης ηθικής. Ο συγγραφέας εμβαθύνει στις ρίζες της βίας και στο πώς αυτή μπορεί να αναδυθεί μέσα σε ένα περιβάλλον ακραίας φτώχειας, όπου το χάσμα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων έχει διευρυνθεί επικίνδυνα. Παράλληλα, όμως, πετυχαίνει να μην καταλήξει το SKREEMER ένα ακόμη “grim and gritty” ανάγνωσμα, αναδεικνύοντας τα θετικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι στην ωμή βία και το μίσος, ενώ παράλληλα εξετάζει τη σχέση πεπρωμένου και ατομικής επιλογής. Στην ουσία, βέβαια, νομίζω ότι το SKREEMER είναι η ιστορία ενός κόσμου σε μετάβαση και μιας κοινωνίας έτοιμης να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της.

Ο Milligan μας παραδίδει ένα γοητευτικό sci-fi δράμα με ρετρό καταβολές και μας ταξιδεύει σε ένα πολύ ιδιαίτερο μέλλον, που μοιάζει περισσότερο με παρελθόν, αφού η εποχή που διαδραματίζονται τα γεγονότα θυμίζει αρκετά την περίοδο του Μεσοπολέμου και συγκεκριμένα την περίοδο της “Μεγάλης Ύφεσης”. Η ιστορία αντλεί έμπνευση από τον James Joyce, μα και άλλους συγγραφείς, όπως οι George Orwell και T. S. Eliot, καθώς και από ταινίες όπως το ONCE UPON A TIME IN AMERICA και το GODFATHER. Η πλοκή κάνει συνεχώς χρονικά άλματα, ταξιδεύοντάς μας στο παρόν και στο παρελθόν αυτού του κόσμου και καθιστώντας το SKREEMER ένα αρκετά ενδιαφέρον comic, που όσο το διαβάζεις τόσο σου εξάπτει την περιέργεια, καθώς ο συγγραφέας ξεδιπλώνει πολλές παράλληλες αφηγήσεις που στο τέλος ενώνονται, συμπληρώνοντας με επιτυχία το ψηφιδωτό της ιστορίας.

Και, φυσικά, όταν μιλάμε για comics, είναι αδύνατο να μην σχολιάσουμε τη δουλειά των Brett Ewins και Steve Dillon, οι όποιοι από τη μία δημιουργούν επιβλητικούς larger than life χαρακτήρες, με κορυφαίο βέβαια παράδειγμα τον Vito Skreemer, και από την άλλη καταφέρνουν να μας μεταδώσουν το συναισθηματικό φορτίο των ηρώων, όπου ξεχωρίζει η δραματική απεικόνιση του Charles Finnegan. Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφέρω το πόσο φανταστικά είναι τα εξώφυλλα της σειράς, τα οποία δεν μπορώ να σταματήσω να θαυμάζω κάθε φορά που πέφτω πάνω τους.

Τι Μας Ενόχλησε

Όπως έγραψα και παραπάνω, το SKREEMER δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα εύκολο comic. Απαιτεί προσεχτική ανάγνωση και πιθανόν να χρειαστεί να το ξαναδιαβάσετε από την αρχή όταν το τελειώσετε. Αυτό για εμένα δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, αλλά καταλαβαίνω ότι κάποιοι άλλοι αναγνώστες πιθανόν να το βρουν κουραστικό.

Επίσης, η δουλειά του Dillon εδώ διαφέρει αρκετά σε σχέση με όσα έκανε μετέπειτα, ενώ το σχέδιο του Brett Ewins είναι κάπως τραχύ, σκοτεινό και δύστροπο. Προσωπικά, την πρώτη φορά που διάβασα τη σειρά μου πήρε λίγο χρόνο να το συνηθίσω, αλλά στη συνέχεια κατέληξα πως ταιριάζει “γάντι” στο εγχείρημα.

Συνολική Εκτίμηση

Έχω την εντύπωση ότι η δεκαετία του 1980, και συγκεκριμένα το δεύτερο μισό της, πρέπει να έμοιαζε εξαιρετικά ελπιδοφόρα για τους αναγνώστες των comics της DC. Μετά την επιτυχία των SWAMP THING και WATCHMEN του Alan Moore, η editor Karen Berger ταξίδεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο κι επιστράτευσε τους Neil Gaiman, Jamie Delano, Grant Morrison και Peter Milligan, εκκινώντας ουσιαστικά αυτό που θα ονομαζόταν “British Invasion” στα comics και το οποίο θα κατέληγε στη δημιουργία του imprint της Vertigo. Κάπου εκεί, λοιπόν, πρέπει να εντάξουμε και το SKREEMER. Στην πρώιμη δηλαδή απόπειρα μιας νέας γενιάς δημιουργών να επεκτείνουν τα όρια του Μέσου των comics μέσα στην καρδιά της βιομηχανίας.

Ο Milligan, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του, προσπάθησε να ανοίξει ένα δρόμο που οδηγούσε σε μια αρκετά διαφορετική κατεύθυνσή από αυτή που πήραν τελικά τα mainstream comics. Και το SKREEMER – το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Eagle όταν κυκλοφόρησε – λειτουργεί σαν υπενθύμιση ότι η φράση “Suggested For Mature Readers” δε σημαίνει απαραίτητα μπόλικο sex και άσκοπη βία, αλλά ότι κάποια comics όντως απαιτούν ένα πιο ώριμο κοινό που να μπορεί να εκτιμήσει πραγματικά την ιστορία που εκτυλίσσεται.

Παράλληλες Προτάσεις

Λόγω της μεσοπολεμικής αλλά παράλληλα φουτουριστικής ατμόσφαιρας του comic, μου είναι δύσκολο να βρω πράγματα που να μοιάζουν με το SKREEMER. Ο Milligan μας έχει παραδώσει ανά καιρούς σπουδαία comics, όπως το HUMAN TARGET, το ENIGMA και φυσικά το SHADE, THE CHANGING MAN, τα οποία αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, και τα σημαντικότερα έργα του. Επίσης, τα SWAMP THING, V FOR VENDETA, THE NAZZ, WORLD WITHOUT END και DOOM PATROL αποτελούν εξαιρετικές παράλληλες επιλογές, όχι από άποψη θεματολογίας, αλλά ως πρώιμα δείγματα της συνεργασίας των Βρετανών δημιουργών με την Karen Berger. Τέλος, comics όπως το SANDMAN MYSTERY THEATRE και το SIN CITY θα έλεγα ότι κουβαλάνε, ως ένα βαθμό, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του SKREEMER.