X-Men: Red #1

Νομίζω ότι οι περισσότεροι απ’ όσους διαβάζουν εδώ και χρόνια τα comics των X-Men, θα συμφωνήσουν ότι ήταν καιρός η Jean Grey να επιστρέψει στη ζωή. Όπως και να το κάνεις, 14 χρόνια δεν είναι και μικρό διάστημα. Ειδικά αν σε λένε Phoenix και το να επιστρέφεις στη ζωή είναι, βασικά, αυτό για το οποίο είσαι κυρίως γνωστή. Το PHOENIX RESURRECTION: THE RETURN OF JEAN GREY, αν και προσωπικά το βρήκα λίγο φλύαρο, ήταν μια καλή πρόγευση για το τι θα ακολουθήσει. Και τώρα, με το X-MEN: RED, ήρθε επιτέλους η ώρα για το κυρίως πιάτο.

Το comic αρχίζει με δράση, αποκαλύπτοντάς μας την ομάδα, από τις πρώτες σελίδες, προτού περάσουμε σε ένα flashback, που μας ταξιδεύει δύο μήνες πίσω. Εκεί, παρακολουθούμε την Jean να προσπαθεί να βρει το ρόλο της, σε έναν κόσμο ο οποίος μοιάζει πιο θυμωμένος και πιο διχασμένος από ποτέ. Σε αυτή της την προσπάθεια, θα βρει σύμμαχο τον Black Panther και μερικούς ανθρώπους, οι οποίοι θα τη βοηθήσουν να εμπνευστεί ένα σχέδιο για το επόμενο βήμα των μεταλλαγμένων. Αυτό το νέο σχέδιο θα την οδηγήσει στα Ηνωμένα Έθνη, όπου, με τη βοήθεια του Namor και του Black Panther, θα διεκδικήσει το δικαίωμα να αποκτήσουν οι μεταλλαγμένοι τη δική τους φωνή μέσα στον οργανισμό. Ένα έξυπνο plot twist προς το τέλος, και μια απρόσμενη επιστροφή στην τελευταία σελίδα, έρχονται να κλείσουν ένα χορταστικό πρώτο τεύχος.

Το τεύχος κερδίζει σε πολλά σημεία, έχοντας δυνατό characterization, κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, όσον αφορά στους Jean και Kurt, ενώ παράλληλα μας παρουσιάζει μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, που σε κρατάει μέχρι το τέλος. Στο σχέδιο, συναντάμε τον Mahmud Asrar, ο οποίος παραδίδει ένα αρκετά ικανοποιητικό αποτέλεσμα, το οποίο, άσχετα με το καθαρά αισθητικό κομμάτι, πετυχαίνει να αποδώσει με επιτυχία την απαραίτητη συναισθηματική φόρτιση των χαρακτήρων, κερδίζοντας έτσι ακόμη και αυτούς που ίσως να μην τους αρέσει το στιλ του. Το κύριο αρνητικό που βρήκα, έχει να κάνει με το ότι, πέρα από την Jean και τον Nightcrawler, οι υπόλοιποι χαρακτήρες απλά στέκονται εκεί και κοιτάνε, ενώ το πως προέκυψε αυτό το, ομολογουμένως παράξενο, roster, δεν μας επεξηγείται ποτέ επαρκώς. Από την άλλη, αρχή είναι ακόμα, οπότε φαντάζομαι ότι στο μέλλον θα μάθουμε περισσότερες πληροφορίες και τα υπόλοιπα μέλη θα πάρουν τον απαραίτητα χρόνο που τους αντιστοιχεί.

Βέβαια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το τεύχος σε καμία περίπτωση δεν φέρνει κάποια πρωτότυπη ιδέα στο τραπέζι. Όλα όσα συμβαίνουν, ανεξάρτητα αν είναι καλογραμμένα ή όχι, αποτελούν ένα συνονθύλευμα από παλιές ιδέες, οι οποίες παρουσιάζονται ξανά, κι εκτιμώ πως εντάσσονται σε μια προσπάθεια της Marvel να πιάσει ξανά τους αναγνώστες της, ακολουθώντας την πετυχημένη συνταγή της DC. Αυτό, φυσικά, δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς, ακόμη και αν αποδεχτούμε πως η Marvel στοχεύει στο νοσταλγικό κλίμα, κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα του αναγνώστη, το αποτέλεσμα έχει σίγουρα θετικό πρόσημο. Και αν το X-MEN: GOLD μας συστήθηκε ως αναφορά στο θρυλικό run του Chris Claremont, το X-MEN: RED, από τη μεριά του, αισθάνομαι ότι λοξοκοιτάζει προς το, κατά τη γνώμη μου, σπουδαίο run του Grant Morrison, ενώ παράλληλα, το συνολικό κλίμα μου έφερε κάπως στο μυαλό το “Magneto War” και τους X-Men στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και τις αρχές του 2000.

Σε γενικές γραμμές και για να μη φλυαρούμε άσκοπα, το πρώτο τεύχος του X-MEN: RED είναι αξιοπρεπέστατο και ίσως ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Marvel σε σχέση με τους X-Men, τα τελευταία χρόνια. Είναι σίγουρα πολύ ανώτερο από τα, επιεικώς μέτρια, X-MEN: BLUE και X-MEN: GOLD, ενώ νομίζω ότι το πρώτο τεύχος της σειράς κερδίζει και το αντίστοιχο του ASTONISHING X-MEN (το οποίο, παρεμπιπτόντως, αισθάνομαι ότι έχει αρχίσει να κάνει κοιλιά).

Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, πραγματικά ανυπομονώ για το επόμενο τεύχος. Ας ελπίσουμε αυτό να μην είναι κάτι που θα διαρκέσει μόνο για ένα μήνα.