Vinegar Teeth #1

Η ιστορία μας αυτή τη φορά ξεκινάει στην Brick City, κάποια επεισόδια πιο μπροστά. Βρισκόμαστε στο δικαστήριο της πόλης και φαίνεται να δικάζεται ο Artie. Ο Artie είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της σειράς. Είναι ο τέλειος ντετέκτιβ και ένας μεθύστακας. Αλλά γιατί δικάζεται;! Και τώρα ήρθε η ώρα της εξιστόρησης των γεγονότων.

Νύχτες πριν, βρισκόμαστε μαζί με τον Artie, ο οποίος ως μυστικός πράκτορας έχει καταφέρει να έρθει κοντά στον κακοποιό Cardovan, στην μεγαλύτερη υπόθεση της ζωής του. Για κακή του τύχη, η ανταλλαγή που κάνανε διακόπτεται εντελώς απρόοπτα, από ένα τέρας που πριν σε ένα σκοτεινό και υγρό υπόνομο αμόλησε κάτι σαν αυγά. Και από τον φόβο του – ή την πείνα του – καταβρόχθισε τον κακοποιό και έσωσε τον αστυνομικό.

Γιατί κατά τα άλλα δεν πείραξε κανέναν άλλον και, μάλιστα, όταν ήρθε κόσμος στην σκηνή γέλαγε στο φόντο, ενώ ο Artie καταριόταν την ημέρα που γεννήθηκε! Την επομένη, το καλοκάγαθο τέρας μπαίνει στο σώμα. Δυστυχώς δεν έχει όνομα, αλλά και πάλι ο ήρωας μας δίνει τη λύση με ένα κακόγουστο αστείο. Έτσι, γεννήθηκε ο Vinegar Teeth, που γίνεται και συνεργάτης του Artie, όσο και να γκρίνιαζε εκείνος.

Μία απειλή κατευθείαν από το δήμαρχο τον κάνει να ηρεμήσει λίγο και πηγαίνουν με τον συνεργάτη του να του δείξει τι πάει να πει σωστός ντέντεκτιβ. Κατευθείαν βρίσκουν μία ομάδα λαθρεμπόρων και με ένα ιδιοφυές – και ταυτόχρονα ηλίθιο και λίγο επίπονο για τον Vinegar Teeth – παραδόξως τους πιάνουν. Αλλά καθώς γυρνάνε στο αμάξι, βρίσκουν κάτι πολύ χειρότερο. Ένας άνδρας με τελείως ζωώδη συμπεριφορά έχει ξεκοιλιάσει έναν από τους λαθρεμπόρους. Και όταν αρχίζουν οι πυροβολισμοί, φεύγει χωρίς δεύτερη σκέψη. Μάλλον χωρίς σκέψη γενικά. Τον βλέπουμε μετά σε ένα κτίριο με όμοιούς του να μιλάνε με ασυναρτησίες.

Ένα μυστήριο και μία περιπέτεια θα ξεκινήσει για το ιδιόρρυθμο δίδυμό μας με το αξιαγάπητο τέρας. Είναι τόσο “γλυκούλης” που δεν ξέρει πώς φέρονται και μιλάνε οι άνθρωποι. Για κάτι που δεν ξέρεις πού είναι τα μάτια του είναι πολύ συμπαθητικός χαρακτήρας, εν αντιθέσει με τον Artie που έχει λίγο το σύμπλεγμα του θεού, ενός αλκοολικού θεού βέβαια, αλλά τι να κάνουμε;

Το σχέδιο είναι τόσο αηδιαστικό όσο αηδιαστική είναι και η ιστορία ανά διαστήματα, αν και καμιά φορά ο διάλογος τοποθετείται λίγο περίεργα και συγγραφικά και σχεδιαστικά. Τέλος, ήταν μία συμπαθητική ανάγνωση και λέω να πάω και στο δεύτερο τεύχος. Θα ήθελα να με κερδίσει, ώστε να πάω και στα επόμενα.