The End Of The F***ing World

Αρχές Ιανουαρίου, κυκλοφόρησε στο Netflix μία σειρά 8 επεισοδίων, με τίτλο THE END OF THE F***ING WORLD, και έλεγε ότι είναι μεταφορά ομώνυμου comic. Οι κριτικές είναι διθυραμβικές, όμως το comic δεν το ξέρει κανείς. Αξίζει τον ντόρο που προκάλεσε;

Ας ξεκινήσουμε με το comic. Το TEOTFW ήταν μία δημιουργία του Charles Forsman, βραβευμένου τρεις φορές με το βραβείο Ignatz, και αποτελείται από 16 οκτασέλιδα mini κεφαλαιάκια. Πραγματεύεται μία παρανοϊκή ιστορία του James, ενός νεαρού κοινωνιοπαθούς (και ψυχοπαθούς) στις ΗΠΑ, που είναι συνάμα και συναισθηματικά νεκρός και κάνει σχέση με μία κοπέλα από προβληματική οικογένεια, την Alyssa, που τον ερωτεύεται και τον πείθει να το σκάσουν από τη βαρετή μικρή τους πόλη, προκειμένου να βρει η ίδια τον πραγματικό πατέρα της. Τότε, ξεκινάνε οι απίστευτα επικίνδυνες και σκοτεινές τους περιπέτειες, που φέρνουν κάτι από Bonnie και Clyde, όμως στο πολύ πιο διαταραγμένο. Επειδή τα κεφάλαια είναι μικρά, συμβαίνουν πολλά πράγματα απίστευτα γρήγορα, αντισταθμίζοντας το λιτό σχέδιο που θυμίζει PEANUTS meets Fido Dido. Δεν είναι επ’ουδενί εύκολο ανάγνωσμα, αλλά λόγω του πολύ ιδιαίτερου ρυθμού του, κατορθώνει και παραμένει pageturner. Μια πιο αναλυτική κριτική μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Η σειρά έχει διατηρήσει τα key points του comic, αποτελώντας μία από τις καλύτερες διασκευές comic που έχω παρακολουθήσει ποτέ, ειδικά στη μικρή οθόνη, με κάποιες μικρές αλλαγές. Το μόνο που με ενόχλησε είναι η με το ζόρι παρουσία των δύο ξεκάρφωτων με το όλο κλίμα αστυνομικών, ορμώμενη από το πρόσφατο SJW κίνημα που έχει καταστρέψει μέχρι και τη Marvel. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ καλή, το pacing ιδανικό, αλλά η ιδέα να λαμβάνει χώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν βοηθά κάπου ιδιαίτερα. Θα προτιμούσα να ήταν στις ΗΠΑ. Παρ’ όλα αυτά, οι σκοτεινές τοποθεσίες της Μεγάλης Βρετανίας βοηθάνε στο να δοθεί μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, σε συνάρτηση με το μαύρο χιούμορ που υιοθετεί η σειρά, προκειμένου να δώσει συχνά-πυκνά ανάσες στον θεατή,  λόγω της φρενήρους πορείας του ζευγαριού, που αφήνει πίσω του το χάος, δίχως να φοβάται μήπως λερώσει τα χέρια του.

Οι πρωταγωνιστές δίνουν ρεσιτάλ σε αυτούς τους απαιτητικούς ρόλους, συνοδευόμενοι από τουλάχιστον αξιοπρεπείς συμπρωταγωνιστές, ενώ η σκηνοθεσία σε κρατάει στην άκρη του καναπέ, δίχως όμως να σε κουράζει. Όπως είπα, το μόνο που με ψιλοχάλασε ήταν κάποιες αλλαγές που επιχειρούσαν να το κάνουν πιο ευκολοχώνευτο, καθότι θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο σκοτεινό, όμως παίζει να υπάρξει δεύτερη σεζόν, η οποία μπορεί να βασιστεί στα παραλειπόμενα. Τέλος, ειδικής μνείας αξίζει το εξαιρετικό του soundtrack, που περιλαμβάνει ψαγμένα rock ακούσματα και μπαλάντες!

Οπότε, ναι, ειδικά τώρα που βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της άνοιξης και του χειμώνα, πιστεύω πως είναι ιδανικό και ο ντόρος είναι ακριβοδίκαιος. Αξίζει το χρόνο σας και είναι μόλις οκτώ επεισόδια με 20′ διάρκεια έκαστο. Δε θα είναι και το τέλος του κόσμου, εάν του χαρίσετε λίγο από τον χρόνο σας. Ή μήπως θα είναι;