The Death Of Stalin

Αυτό τον αιώνα, έχουμε υπάρξει μάρτυρες καλών και κακών μεταφορών ιστοριών comics στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, πιστών και μη πιστών, ακόμα και μεταφορών που κατόρθωσαν να βελτιώσουν το ήδη υπαρκτό υλικό, αναδεικνύοντας το σύμπαν της ιστορίας. Το THE DEATH OF STALIN, όμως, είναι μία ιδιότυπη κατηγορία από μόνο του…

Όλα ξεκίνησαν το 2010, όταν οι Fabien Nury και Thierry Robin έβγαλαν τον πρώτο τόμο, από το συνολικά δίτομο LA MORT DE STALINE, των εκδόσεων Dargaud. Πραγματευόταν τη διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στους συμβούλους, αλλά και στα παιδιά του Stalin, σχετικά με το ποιος θα αναλάβει την εξουσία, με μία εσάνς μαύρου χιούμορ, προκειμένου να ελαφρύνει το βαρύ κλίμα της όλης υπόθεσης. Πισώπλατα μαχαιρώματα, τρομοκρατία και δολοπλοκίες μέχρι το κόκκαλο, από αδίστακτους ανθρώπους που ήθελαν να πάρουν ο καθένας για τον εαυτό του τα ηνία του Σταλινικού καθεστώτος, όταν περιελάμβανε ακόμα τη μισή Ευρώπη. Ο πρώτος τόμος ξεκινούσε καλά, όμως, δε θα χαρακτήριζα το γράψιμο ιδιαίτερα “σπιρτόζικο”, καθώς όταν τελείωσα και τον δεύτερο τόμο, με άφησε με ένα αίσθημα μεγάλης βαριεστημάρας και απογοήτευσης. Παραμένει ένα σχετικά αξιοπρεπές BD, αλλά το θεωρώ από τα πιο βαρετά comics που έχω ποτέ διαβάσει, παρόλο που τρελαίνομαι για ιστορικά. Ίσως έφταιγε και το ότι η ίδια η υπόθεση δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, στην τελική. Για όσους ενδιαφέρονται, πάντως, κυκλοφόρησε πρόσφατα ενιαίο στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Οξύ.

Η ταινία, λοιπόν, που το πρώτο trailer το είδαμε το περασμένο καλοκαίρι, όταν έκανε την παρθενική της εμφάνιση στα απανταχού κινηματογραφικά φεστιβάλ, χαιρετήθηκε ως ένα πραγματικό αριστούργημα, το οποίο μπολιάζει μοναδικά, ιστορικά στοιχεία με το δράμα και την (μαύρη) κωμωδία. Στο rottentomatoes.com είναι στο θεό και όλοι οι κριτικοί κάνουν λόγο για μία από τις καλύτερες μεταφορές comics στην ιστορία του σινεμά. Με αφορμή, λοιπόν, την αργοπορημένη έξοδό του στις σκοτεινές αίθουσες της χώρας μας, αποφάσισα να την παρακολουθήσω, παρόλες τις κάκιστες εντυπώσεις που μου άφησε το comic. Και το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον αποκαρδιωτικό.

Την σκηνοθεσία και ένα μεγάλο μέρος του screenplay έχει αναλάβει ο Armando Iannucci, κάνοντας αρκετά καλή δουλειά και εισάγοντάς μας κατευθείαν στην ατμόσφαιρα της τρομοκρατίας που επικρατούσε στο απολυταρχικό καθεστώς του Στάλιν, με τραγελαφικό τρόπο όμως. Ξεκινά εξίσου καλά με το comic, πατώντας πιστά και με σιγουριά στον αφηγηματικό κορμό του. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι αξιέπαινες και η φωτογραφία πολύ προσεγμένη. Πρόκειται για μία πολύ καλή και πιστή μεταφορά, που εμπλουτίζεται με λογικές σκηνές, προκειμένου να αποκτήσει ένα αξιόλογο μήκος. Όμως, το πρόβλημα εντοπίζεται στην πηγή από την οποία αντλεί το υλικό της: ένα βαρετό comic. Συνεπώς, μετά από ένα ενδιαφέρον εισαγωγικό, η ταινία ακολουθεί εξίσου πιστά την καθοδική αφηγηματική τροχιά του comic, προπαθώντας να παρουσιάσει με ενδιαφέροντα και συνάμα σατιρικό τρόπο τη διαμάχη της εξουσίας, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο βαρετών δολοπλοκιών και πολιτικών παιχνιδιών, από τον οποίο δεν κατορθώνει να ξεφύγει ουσιαστικά ποτέ, παρόλες τις ερμηνευτικές προσπάθειες όλων των πρωταγωνιστών, από τον Simon Russell Beale μέχρι τον Michael Palin και τον Steve Buscemi.

Είναι μία καλή ταινία τελικά; Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια άκρως υπερτιμημένη, αλλά αξιοπρεπής ταινία, και μία από τις πιο πιστές μεταφορές από comic που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Όμως παραμένει μία πιστή μεταφορά ενός βαρετού comic, που σε κάνει να απορείς τι έκανε τους παραγωγούς να επιλέξουν το συγκεκριμένο ανάμεσα σε τόσα καλά γαλλοβελγικά comics.