Usagi Yojimbo: The Hidden #1

Η πρώτη εικόνα του USAGI YOJIMBO: THE HIDDEN #1, δεν μου έκανε την παραμικρή καλή εντύπωση. Έμοιαζε σαν κάποιος να είχε πάρει ένα απλό panel από το μέσο του comic και να το είχε κολλήσει στο εξώφυλλο. Ούτε το σχέδιο βρήκα ιδιαίτερα ωραίο, και ήμουν έτοιμη να αφήσω το τεύχος κάτω, αλλά δεν ξέρω, η ασυμφωνία του ντεμοντέ design, του lettering, και του σχεδίου, ήταν τόσο ασυνήθιστη που αποφάσισα να το ξεφυλλίσω. Κι άμα διαβάζετε αυτό το άρθρο αυτή τη στιγμή, αγαπητοί αναγνώστες, είναι επειδή το εσωτερικό διέψευσε αρκετά τις πρώτες μου σκέψεις.

Η ιστορία ξεκινά μια νύχτα της Ιαπωνίας του 16ου Αιώνα, όπου δύο ρόνιν αναζητούν με αγωνία καταφύγιο πίσω από τα τείχη μίας πόλης. Κυνηγημένοι από μια μυστήρια ομάδα καβαλάρηδων, βρίσκουν τον θάνατο μέσα στο σκοτάδι, μα το αντικείμενο που προστατεύουν χάνεται στα χέρια ενός περαστικού κλέφτη. Το επόμενο πρωί, ο ρόνιν Miyamoto Usagi έχει ραντεβού με τον αρχηγό της αστυνομίας, που τον ενημερώνει για τους φόνους. Του εξηγεί πως η επίθεση έχει μάλλον σχέση με τους Kirishitans, θρησκευτική ομάδα που φέρει ως σήμα της τον σταυρό (και των οποίων το όνομα θυμίζει έντονα μια θρησκεία που γνωρίζουμε πολύ καλά). Ανακαλύπτωντας πως το ένα εκ των πτωμάτων φοράει σταυρό, καταλαβαίνουν πως η υπόθεση έχει πιο βαθιές ρίζες απ’ όσο φαντάζονταν…

Εκεί μας αφήνει το πρώτο τεύχος, το οποίο βρήκα υπερβολικά σύντομο. Εικοσιοκτώ σελίδες δεν είναι παρά μια μικρή εισαγωγή, και δεν φτάνουν για να στηθεί το πρώτο κεφάλαιο. Θα ήθελα επίσης να γνωρίσω καλύτερα των πρωταγωνιστή, τον οποίο είδα για μερικές σελίδες στο τέλος, μα έχω ακριβώς μηδέν πληροφορίες για το χαρακτήρα του. Γνωρίζω πως το USAGI YOJIMBO είναι ένα comic με πλούσιο και πολύχρονο παρελθόν, αλλά η συγκεκριμένη σειρά διαφημίζεται ως κατάλληλη για νέους αναγνώστες, και πιστεύω πως δεν ξοδεύει αρκετό χρόνο για να τους κρατήσει.

Το σενάριο μου φαίνεται ενδιαφέρον, χωρίς όμως να με αφήνει σε κάποιο τρομερό cliffhanger που θα με κάνει να αγοράσω το δεύτερο τεύχος. Η έκπληξη των ηρώων όταν ανακαλύπτουν ότι ο νεκρός ήταν και ο ίδιος χριστιανός, με αφήσε παγερά αδιάφορη. Νομίζω πως αν είχα όλα τα τεύχη μαζί, θα συνέχιζα την ανάγνωση μέχρι το τέλος, αλλά πιστεύω πως θα έχω ξεχάσει τι γίνεται μέχρι να βγει η συνέχεια.

Εκτίμησα πολύ την κινηματογραφική σκηνοθεσία των panels, με στιγμές ησυχίας να ακολουθούνται από σκηνές δράσης, αλλά μου έλειψε η οπτική ποικιλία. Παραμένουμε συνέχεια σε κοντινά πλάνα, και έχουμε ελάχιστες (για να μην πω καμία) γενικές εικόνες του χώρου. Το σχέδιο μου αρέσει, μεν, αλλά δε γίνεται προσπάθεια να ξεχωρίσει το ντεκόρ από τους χαρακτήρες, λείπει το βάθος και πολλές φορές τα panels πνίγονται μέσα στα μοτίβα. Τα character designs μου αρέσουν πολύ, και ιδίως εκείνο του Usagi, του λαγού με το σκοτεινό βλέμμα.

Κλείνοντας αυτό το review, δεν είμαι σίγουρη για τις εντυπώσεις μου. Έχω την αίσθηση πως μόλις διάβασα την αρχή μιας λίγο απλουστευμένης comic version του Δικαστή Τι, με στοιχεία από Groo (ο Sakai είναι ο letterer της σειράς του Sergio Aragonés) και ένα μείγμα ιαπωνικού κινηματογράφου και ουέστερν. Ένα σύνολο στοιχείων που μπορεί να εκτοξεύσει οποιαδήποτε σειρά, αλλά το τεύχος έχει μοιράσει άνισα τις σελίδες που διαθέτει, και φτάνουμε στο τέλος χωρίς ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Νομίζω πως, πολύ απλά, θα διαβάσω τη σειρά όταν θα έχει ολοκληρωθεί.