Lucy Dreaming #1

Ένα από τα γεγονότα που με χαροποιούν ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν στην κοινότητα των  comics, είναι να βλέπω ελληνικά ονόματα στο διεθνή χώρο. Για ποιο λόγο; Διότι πολλές φορές τέτοια συμβάντα δίνουν ελπίδες στους νέους δημιουργούς όλων των τεχνών, να έχουν ελπίδα πως εάν προσπαθήσουν αρκετά, μπορεί να αποκτήσουν διεθνή καριέρα. Αρά κινηματογραφιστές, κομίστες, μουσικοί, ηθοποιοί και κάθε λογής καλλιτέχνες των 7 θαλασσών μην απογοητεύσετε! There is always hope, όπως έλεγε και ο Aragorn στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Προφανώς, δεν θα έκανα λόγο για τα παραπάνω αν δεν έπρεπε να μιλήσω για το comic των Max Bemis και Μιχάλη Διαλυνά με τίτλο Lucy Dreaming. Ορμώμενος λοιπόν, από το νέο δημιούργημα των προαναφερθέντων, δεν θα σχολιάσω μονό το comic (που θα το κάνω αλλά σε μερικές γραμμές παρακάτω), αλλά μπορεί και να με δείτε να εκφράζω τον προβληματισμό μου για μερικά πράγματα.

Καταρχάς, το γεγονός πως o Max Bemis εκτός από τραγουδιστής του συγκροτήματος Say Anything, είναι επίσης και comic-book writer (ένα αντιπαράδειγμαγια το στερεότυπο της επαγγελματικής εξειδίκευσης που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στον σύγχρονο τρόπο ζωής) είναι κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί αξιέπαινο.

Ο Bemis έχει δημιουργήσει ένα στυλ – “σήμα-κατατεθέν” του ονόματός του – που επικεντρώνεται στο να προβάλει “αληθινούς” χαρακτήρες που προσπαθούν να αποδράσουν από την καθημερινότητα τους σε νέους φανταστικούς κόσμους. Δεδομένου ότι ο συγγραφέας πάσχει από διπολική διαταραχή, χωρίς αμφιβολία αντλεί έμπνευση από τις δικές του εμπειρίες, καταφέρνει να εκφράσει αισθήματα αλλοτρίωσης και εγκατάλειψης ενώ ταυτόχρονα προβάλει την δικιά του έκφανση του χιούμορ.

Αυτό το πράγμα είναι εμφανές σε όλη την δουλειά που έχει κάνει για τα BOOM Studios, και για να λέμε την αλήθεια το Lucy Dreaming δεν αποτελεί εξαίρεση.

Σεναριακά τώρα, στα όνειρα της, η Lucy είναι η ήρωας όλων των αγαπημένων της ιστοριών, ζώντας την κάθε νύχτα σαν μια μεγάλη περιπέτεια γεμάτη μάχες. Όμως αυτά τα φανταστικά της ταξίδια θα την διδάξουν πράγματα για εκείνη και για τον κόσμο γύρω της, πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενε η ίδια.

Στην συνέχεια, να αναφέρω πως είναι πολύ ευχάριστο να βλέπει κανείς ένα τεύχος με feelgood αισθητική από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία σελίδα. Ο Διαλυνάς έχει ένα ιδιαίτερο στυλ στην εικονογράφηση που ξεφεύγει από το κλασσικό “Μαρβελικό”, δίνοντας μια άλλη Triple A comic αισθητική, που διαφοροποιείται θετικά από ότι κυκλοφορεί εκεί έξω. Εδώ ο σοβαρός τόνος του The Woods, έχει αλλάξει αρκετά, δίνοντας μιας αστεία χροιά στην ιστορία, αλλά κρατώντας ταυτόχρονα το “δακτυλικό αποτύπωμα” του κομίστα. Επίσης, έχει μεγάλο  ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος χειρίζεται το εικονοποίηση του σεναρίου. Όταν η σκηνή απαιτεί σοβαρότητα, ο Διαλυνάς αλλάζει αντίστοιχα και το ύφος της σελίδας, προκαλώντας ένταση, με την διαφορετική αισθητική χρώματος και σκίτσου. Πράγμα που φέρνει μεγάλη αντίθεση με το πώς παρουσιάζεται η καθημερινή σχολική ζωή  της Lucy κατά τη διάρκεια η μέρα.

Τέλος, αν θα μπορούσαμε να περιγράψουμε συνοπτικά το comic του Beamis και του Διαλυνά με δυο γραμμές, θα λέγαμε πως το Lucy Dreaming #1 προβάλει μια ιστορία ενηλικίωσης, γεμάτη φαντασία, για το πώς να ζεις τα όνειρα σου. Στην κυριολεξία.