Dark Nights: Metal #6

Ένα αμφιλεγόμενο project, όπως αυτό, φυσικά δεν μπορεί παρά να έχει και ένα αμφιλεγόμενο φινάλε. Το έκτο τεύχος του DARK NIGHTS: METAL έχει λίγο από όλα και ολοκληρώνει την ξέφρενη ιστορία του Scott Snyder.

Το METAL είναι μια ιστορία αρκετά πολύπλοκη, για να μην πω μπερδεμένη. Τόσο που μόλις συνειδητοποίησα, ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του τεύχους #5, ότι απέμενε μόνο ένα τεύχος για να τελειώσει, απόρησα πώς θα καταφέρουν να το “κλείσουν” τόσο γρήγορα. Τα πρόσωπα πολλά, τα ανοιχτά μέτωπα περισσότερα και ο κακός είχε χτιστεί σαν ό,τι δυνατότερο έχει υπάρξει. Έτσι, το φινάλε δεν κατάφερε να γλιτώσει από τους κινδύνους που καραδοκούσαν και φάνηκε αρκετά πρόχειρο και βιαστικό. Με δεδομένο το πόσο πολύ είχε απλώσει η ιστορία, κανονικά θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον δυο ακόμη τεύχη. Αντίθετα, με το έκτο τεύχος της σειράς, αυτό που εισπράττουμε είναι αρκετά βιαστικό, καθώς, αν και είναι πενήντα σελίδες, δεν προλαβαίνει να δώσει τον επίλογο όσο ομαλά χρειάζεται.

Η τελική μάχη με τον Barbatos είναι, ίσως, το πιο απογοητευτικό κομμάτι της σειράς. Χτίζεται εδώ και μήνες και όταν τελικά έρχεται, είναι πολύ σύντομη και χωρίς ένταση, καθώς τον νικούν εν ριπή οφθαλμού και με έναν τρόπο που δεν είναι εντελώς ξεκάθαρος. Αν κάποιος περίμενε μια μεγάλη μάχη με αρκετή και καλογραμμένη δράση, θα απογοητευτεί. Γενικά, όσον αφορά στο plot, το τεύχος έχει να μας δώσει μόνο μία καλή στιγμή, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως αυτή η στιγμή είναι πραγματικά εξαιρετικά καλογραμμένη και θυμίζει τον παλιό καλό Snyder. Ο Batman εμφανίζεται από το πουθενά και ετοιμάζεται να την πέσει στον Batman Who Laughs. Και ενώ ο συγκεκριμένος χαρακτήρας “μας τα ‘χει σπάσει” εδώ και τόσα τεύχη, με την αλαζονεία και την απαισιότητά του, στο τέλος κατατροπώνεται με τον καλύτερο τρόπο. Ξαφνικά, κάνει την εμφάνιση του ο Joker και συμβαίνει η συνεργασία που κανείς δεν περίμενε: Joker και Batman να συμμαχούν και να μάχονται μαζί, ενάντια σε έναν κοινό αντίπαλο. Η μάχη είναι καλογραμμένη, όπως και οι διάλογοι, δίνοντάς μας μια μοναδική στιγμή με τους δυο χαρακτήρες.

Φυσικά αυτό που παρέμεινε αψεγάδιαστο μέχρι και το τελευταίο τεύχος, είναι το artwork του Greg Capullo. Το οπτικό κομμάτι σου κόβει την ανάσα σε κάθε σελίδα, καθώς οι λεπτομέρειες και το πλήθος των ηρώων που απεικονίζονται, φαντάζει Ηράκλειος άθλος. Τα χρώματα και οι σκιάσεις είναι άκρως ρεαλιστικά και δίνουν την ένταση και την υπερβολή που αρμόζει σε μια τέτοια ιστορία.

Το METAL σίγουρα απέχει πολύ από το αριστούργημα που θα μπορούσε να είναι, όμως είναι σίγουρα ένα αξιοσημείωτο δημιούργημα. Τώρα που ολοκληρώθηκε, οφείλει να διαβαστεί από κάθε DC fan, ή γενικά, από κάθε αναγνώστη υπερηρωικών comics, καθώς μέσα στην υπερβολή και τη φιλοδοξία του, έχει αρκετά θετικά να μας δώσει.