I Kill Giants

Βγήκε κι επίσημα στα τέλη Μαρτίου, στις ΗΠΑ, μετά από μερικές προβολές σε φεστιβάλ, η πολυαναμενόμενη κινηματογραφική μεταφορά του graphic novel I KILL GIANTS. Το παράδοξο είναι πως βγήκε αυθημερόν και σε ψηφιακή μορφή, ενώ σύντομα, τον ερχόμενο μήνα δηλαδή, αναμένεται να κυκλοφορήσει και σε DVD. Δεν έχει ανακοινωθεί καν ημερομηνία προβολής στη χώρα μας και όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Γιατί μία μεταφορά ενός πολυαγαπημένου graphic novel έχει πάει άπατη στο αμερικανικό box office και αντιμετωπίζεται πλέον ως ένα direct-to-dvd movie, ενώ έχει δυνατούς συντελεστές;

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το limited series της Image, σε σενάριο Joe Kelly (DEADPOOL) και ατμοσφαιρικότατο ασπρόμαυρο mangoειδές σχέδιο του J.M. Ken Niimura, κυκλοφόρησε το 2008-2009 σε 7 τεύχη. Μάζεψε πολλά βραβεία, ενώ κυκλοφόρησε σύντομα σε trade, αλλά και σε oversize TITAN EDITION, με πολλά extras. Η ιστορία αφηγείται την σκοτεινή περιπέτεια της Barbara Thorson, που είναι απίστευτα ακοινώνητη, geek με λαγουδένια στέκα και διαβόητη dungeon master, ενώ πιστεύει ότι υπάρχει τριγύρω μας ένας μαγικός κόσμος που αποτελείται από μαγικά μικρά πλασματάκια και απειλητικούς γίγαντες. Έτσι, με τη βοήθεια του μαγικού σφυριού της, προσπαθεί να προετοιμαστεί για την επερχόμενη επίθεση των γιγάντων, προκειμένου να σώσει τη μικρή της πόλη, ενώ φυσικά όλοι την έχουν για τρελή! Μέσα από πανέξυπνους σεναριακούς και σχεδιαστικούς χειρισμούς, κατορθώνει ένα πολύ σπαρακτικό τελικό plot twist, ενώ ποτέ δε σε αφήνει να ηρεμήσεις με τον καταιγιστικό του ρυθμό, χώρια που ποτέ δε διασαφηνίζει εάν ο μαγικός αυτός κόσμος υπάρχει ή όχι, με τρόπο που θα ζήλευε μέχρι και ο Μανώλης ο Kant.

Ας περάσουμε στην ταινία, διάρκειας 106 λεπτών. Ένα ξανθό κοριτσάκι, υποδυόμενο από την Madison Wolfe (TRUE DETECTIVE), που είναι σαν cosplayer της Barbara, επί μισή ώρα μετράει φυλαχτά για γίγαντες και πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε χώρους του σχολείου της, όπως το γραφείο του διευθυντή και της ψυχολόγου (Zoe Saldana). Γιατί; Γιατί είναι misfit και τη θεωρούν τρελή και ονειροπαρμένη. Μετά τα μέσα της ταινίας και κάποιες σκηνές που είναι clopy-pasta από το comic, έρχεται η πρώτη μάχη, με έναν γίγαντα σε ένα αμαξοστάσιο τρένων. Όχι, δεν υπάρχει αυτό στο comic και οδηγεί την ταινία σε τελείως άλλα μονοπάτια, διαρρηγνύοντας την όποια ροή. Ακολουθούν κάποιες άλλες σκηνές clopy/pasta και η τελική μάχη, που δίνεται με τέτοιο τρόπο που έχεις πάψει να σε ενδιαφέρει το οτιδήποτε σε αυτήν την ταινία.

Αφού τελείωσε η ταινία, ξαναδιάβασα το comic, γιατί η ταινία μου άφησε πολύ αδιάφορη γεύση. Με έκανε να πιστέψω ότι η ιστορία του comic δεν ήταν αρκετή για να μεταφερθεί ατόφια στη μεγάλη οθόνη. Και μπορώ να πω μετά λύπης και βεβαιότητας ότι απέτυχαν οικτρά. Το I KILL GIANTS είναι κανονικά μία σκληρή ιστορία, όπου ένα ανώριμο κοριτσάκι κρύβεται στο μαγικό του κόσμο, προκειμένου να μην αντιμετωπίσει τον έξω κόσμο, επειδή είναι πιο τρομακτικός, ακόμα και από τους γίγαντες. Για αυτό και είναι πολύ σημαντικό και το “παιχνίδισμα” ανάμεσα στον πραγματικό και τον μαγικό κόσμο. Στην ταινία, αυτό δεν υπάρχει και η πρωταγωνίστρια αντιμετωπίζει σχεδόν όμοια τον πραγματικό και τον φανταστικό κόσμο. Ο φανταστικός κόσμος είναι guest στην ίδια του την ταινία, αντί για πρωταγωνιστής. Οι μόνες εμφανίσεις του φανταστικού στοιχείου είναι σκοτεινές και περιλαμβάνουν μόνο τερατόμορφους γίγαντες, αποσκοπώντας σε μία ακόμα περιπέτεια φαντασίας πάνω στο θεματικό άξονα Δαβίδ-Γολιάθ, με generic CGI επένδυση. Και εκεί ένιωσα ότι χάθηκε παντελώς η ελπίδα για σωστή ανάγνωση.

Στο comic υπήρχε μόνο ένα τέρας και εμφανίζονταν μόνο στην τελική κλιμάκωση. Εδώ η Barbara είναι monster slayer, γιατί κάποιοι επικεφαλείς του marketing θεώρησαν πιο σημαντικό το να σκοτώνει η πρωταγωνίστρια περισσότερους γίγαντες, παρά να είναι ενδιαφέρον το χτίσιμο των χαρακτήρων. Επίσης, θεωρώ πως δύο από τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, η Barbara και η ψυχολόγος, ήταν ενσαρκωμένοι πολύ αδιάφορα. Δεν ένιωσα ποτέ τη συναισθηματική φόρτιση ανάμεσά τους. Και η Barbara της ταινίας σχεδόν σε όλες τις σκηνές είχε ένα “dead inside”, για να μην πω “dull surprise” πρόσωπο, εν αντιθέσει με την Barbara που γνώρισα αρχικά, η οποία ήταν πραγματικός άνθρωπος, με ευρεία έκφανση συναισθημάτων και αντίστοιχων μορφασμών.

Εν τέλει, αγοράστε το comic. Διαβάστε το. Αγνοείστε μία ακόμα κακή μεταφορά που απευθύνεται στους ποπκορνάδες που τρέχουν να δουν οποιαδήποτε ταινία έχει εφέ. Γιατί δε μετράει το φαίνεσθαι, αλλά το είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Οι μάχες με τα εφέ καταλαμβάνουν σχεδόν πάντα λίγα λεπτά από τον χρόνο μιας ταινίας και είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που σώζουν μία ολόκληρη ταινία. Αυτή εδώ δεΝ σώθηκε αλλά σκοτώθηκε, σαν τους γίγαντές της, που ποτέ δεν αντιμετώπισε σοβαρά, παρά την αξιοπρεπή σκηνοθεσία του Anders Walter.