Tales Of Suspense #100-104

Καθώς είμαστε προ των πυλών του Fresh Start της Marvel, ένας ακόμα τίτλος που επανήλθε στη ζωή μέσω του αποτυχημένου εμπορικά Marvel Legacy ρίχνει αυλαία και γεμίζει θλίψη ένα μέρος των fans που είχαν δει κάπως θετικά την επιστροφή του συγκεκριμένου τίτλου. Τo TALES OF SUSPENSE αποτελούσε τίτλο της Silver Age των comics και ήταν η σειρά στην οποία έκαναν το ντεμπούτο τους χαρακτήρες όπως ο Iron Man, o Hawkeye και η Black Widow.

Στο τεύχος #100 η σειρά μετονομάστηκε σε CAPTAIN AMERICA, μιας και στο περιοδικό πρωταγωνιστούσε ο θρυλικός υπερήρωας, όταν ο Iron Man αυτονομήθηκε σε δικό του ομώνυμο τίτλο. Για χάρη του Legacy, η σειρά επανήλθε στα περίπτερα με το τεύχος #100 την χρονιά που μας πέρασε και ο πρωταγωνιστικός ρόλος δόθηκε στους Hawkeye και Winter Soldier. Οι δύο δημοφιλείς, χάρη στην 7η Τέχνη, ήρωες ενώνουν τις δυνάμεις τους, καθώς ερευνούν μια σειρά από δολοφονίες πρώην υψηλόβαθμων αξιωματούχων της HYDRA, πιστεύοντας ότι οι δολοφονίες αυτές σχετίζονται με τη φαινομενικά νεκρή Black Widow. Οι έρευνες αυτές τους οδηγούν σε μια μυστική οργάνωση που σχετίζεται με την ύπαρξη της υπερ-κατασκόπου…

Παρά το γεγονός ότι η σειρά έχει τις ρίζες της στο SECRET EMPIRE (ήλπιζα να μην ξαναναφερθώ ποτέ σε αυτό το event, αλλά να που η μοίρα τα έφερε διαφορετικά) είναι αρκετά προσβάσιμο σε νέους αναγνώστες, καθώς ο συγγραφέας δεν επιβαρύνει με πολλές πληροφορίες, αλλά παράλληλα το γεγονός πως οι πρωταγωνιστές αποτελούν βασικά μέλη του Marvel Cinematic Universe κάνει τη σειρά αρκετά οικεία.

Βέβαια, το characterization δεν είναι τόσο ακριβές, ιδίως όσον αφορά στον Hawkeye. Ο συγγραφέας γράφει τον Hawkeye σαν ένα ανώριμο γκαφατζή πλούσιο playboy, χαρακτηριστικά τα οποία θυμίζουν περισσότερο τον Green Arrow (βασισμένα κυρίως στην τηλεοπτική εκδοχή του) και λιγότερο τον Clint Barton. Η σειρά έχει ένα κάπως κωμικό τόνο και για αυτό η αλλαγή στην απεικόνιση του ήρωα είναι κάπως δικαιολογημένη, αλλά στο τέλος καταντάει υπερβολική. Γενικά, αυτά τα κωμικά στοιχεία είναι αρκετά περιττά. Στη Marvel των 10s όλοι οι τίτλοι πρέπει να είναι light και αστείοι, αλλά έχει ήδη καταντήσει κουραστικό αυτό και τα αστεία με τις σωματικές απεκκρίσεις, ε, δεν είναι αστεία και καλύτερο θα ήταν να αποφεύγονται.

Κάπως έτσι δίνω την εντύπωση πάλι ότι δε μου άρεσε η σειρά. Αυτό δεν είναι ακριβώς αλήθεια, καθώς μου άρεσε, αλλά μέχρι εκεί. Διαβάζεται ευχάριστα, αλλά δεν ενθουσιάζει, ούτε σε κάνει να περιμένεις εναγωνίως το επόμενο τεύχος. Και, προφανώς, εκεί είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Για μια σειρά που λέγεται TALES OF SUSPENSE, λείπει το στοιχείο που θα περίμενε κάποιος σε αυτή τη σειρά να κυριαρχεί, το suspense. Ίσως στα 50s και στα 60s ένα τεύχος που ολοκληρώνεται με cliffhanger απλά να ήταν αρκετό, αλλά στη σημερινή εποχή, που κάθε επεισόδιο, κάθε ταινία, κάθε τεύχος τελειώνει ακριβώς έτσι, αν θες η σειρά σου να ξεχωρίσει για το suspense πρέπει να προσφέρεις περισσότερα πράγματα. Βασικό μερίδιο ευθύνης σε αυτό φέρει και το γεγονός πως τα κωμικά γεγονότα υπερκαλύπτουν την οποία προσπάθεια να αυξηθεί η αγωνία των αναγνωστών.

Όσον αφορά στο οπτικό κομμάτι του τεύχους, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει εντυπωσιακό με τον Travel Foreman να παρουσιάζει την καλύτερη δουλειά των τελευταίων χρόνων, αλλά και πάλι με αρκετά προβλήματα. Οι χαρακτήρες που σχεδιάζει εμφανίζουν πολλές ατέλειες στα διάφορα χαρακτηριστικά τους, ενώ άλλες φορές χάνεται η αίσθηση ενός τρισδιάστατου κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, τα πολύ καλά προσεγμένα φόντα και το ευέλικτο coloring της Rachelle Rosenberg κλείνουν με θετικό πρόσημα το artwork.

Το TALES OF SUSPENSE, παρά πολύ την μικρή διάρκεια ζωής του, ήταν μια ευχάριστη νότα στο πλήθος των κακών comics της Marvel που κυκλοφορούν αυτήν τη στιγμή. Ήταν καλό, απλά δεν ήταν αρκετά καλό για να σημαδέψει ανεπανόρθωτα τους αναγνώστες. H ύπαρξη του τίτλου σαν ιδέα εξαρχής μου άρεσε πάρα πολύ, καθώς το επίκεντρο είναι σε δευτερεύοντες, αλλά όχι άσχετους με τον τίτλο, χαρακτήρες. Τη θεωρώ μια από τις καλές ιδέες της εκδοτικής, αλλά η εταιρεία απέδειξε ότι τις καλές της ιδέες, δυστυχώς, τις ξεφορτώνεται γρήγορα.