Coda #1

Το CODA #1 δεν ήταν δύσκολη επιλογή. Έχω αναπτύξει μία κάποια εμπιστοσύνη στους τίτλους της Boom! Studios και το bad ass εξώφυλλο υπόσχεται περιπέτεια. Όταν δε το ξεφύλλισα και είδα δράκους, μονόκερους και το απίθανο σχέδιο του Matias Bergara στις πρώτες ήδη σελίδες, ήξερα ότι το comic έπρεπε να με ακολουθήσει στο ταμείο.

Βρισκόμαστε σε ένα μεσαιωνικό fantasy κόσμο, που ζει στιγμές αποκάλυψης από τότε που έχασε τη Μαγεία. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας κυνικός τυχοδιώκτης, που γνώρισε το σύμπαν όταν ακόμα υπήρχαν μαγικές δυνάμεις και τα βασιλεία έβριθαν από πλούτο και υγεία. Ψάχνοντας τρόπο να ελευθερώσει τη γυναίκα του από μια φυλή βαρβάρων που την έχει αιχμάλωτη, δέχεται αποστολές που μοιάζουν να κρύβουν περισσότερα από όσα νομίζει. Ταλαιπωρημένος και έμπειρος από τη ζωή και με τη συντροφιά του σαρκοβόρου μονόκερού του, ο ήρωας καταφέρνει να αποφύγει τις πρώτες παγίδες που του στήνουν μια ομάδα λήσταρχων και μια γοργόνα, μα η απελευθέρωση της γυναίκας του μοιάζει ακόμα μακρινή.

Το CODA #1 είναι ένα από τα καλύτερα comics που έχω διαβάσει εδώ και καιρό. Αρχικά, ο τόπος που στήνεται η ιστορία είναι από μόνος του ενδιαφέρων. Έχει δράκους σε προχωρημένη αποσύνθεση, πόλεις που κρύβουν τα αποθέματα μαγείας τους και μπλε γίγαντες. Όλα αυτά βρίσκουν τη θέση τους στην κοσμογονία με φυσικό τρόπο, χωρίς να φαίνεται κάποια μεγάλη συγγραφική προσπάθεια από πίσω. Υπάρχει φαντασία και εφευρετικότητα, χωρίς αυτά που παρουσιάζονται να είναι επιφανειακές συνθέσεις για χάρη του φαίνεσθαι. Επίσης, ο πρωταγωνιστής είναι αληθοφανής και αρκετά συγκινητικός, παρ’ όλη την ωμότητά του. Ο αναγνώστης λαμβάνει αρκετές πληροφορίες για το παρελθόν του μέσα από τα γράμματα που γράφει στη φυλακισμένη αγαπημένη του. Χωρίς μελό και υπερβολές, με άγγιξε. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι κι αυτοί άτομα με παρελθόν και δε φαίνονται σαν κούφιες μαριονέτες χωρίς υπόσταση.

Τέλος, το ίδιο το σενάριο ξεκινάει εξαιρετικά. Ο Simon Spurrier χρησιμοποιεί προσεκτικά τις σελίδες του πρώτου τεύχους για να εξηγήσει στο κοινό ό,τι χρειάζεται να ξέρει, αλλά και προχωράει αρκετά την ίντριγκα, ώστε να κολλήσουμε στην ιστορία. Οι μικρές περιπέτειες στήνουν σταθερά το γενικότερο κάδρο και οι μπόλικοι διάλογοι δεν είναι ποτέ αχρείαστοι ή δεδομένοι. Το issue αφήνει τον αναγνώστη σε μία απίθανη σελίδα που γεννάει πολλά ερωτήματα και ανυπομονώ να διαβάσω την εξήγηση στη συνέχεια.

Όσον αφορά στο σχέδιο, είναι το πρώτο στοιχείο που με τράβηξε στο comic και δε με απογοήτευσε έως το τέλος. Ο Matias Bergara έχει φροντίσει τα πάντα, από τα ξεχωριστά character designs έως τα απίθανα εμπνευσμένα backgrounds. Τα χρώματα είναι επίσης πανέμορφα και με καθήλωσαν σε κάθε σχεδόν σελίδα για πολλά λεπτά. Το σύνολο γίνεται κάποιες φορές πολύ φορτωμένο, μα για ένα ξεκούραστο αναγνωστικό μάτι αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Επίσης, η σκηνοθεσία των panels είναι ρευστή και πολλές σελίδες μου θυμίζουν εικονογραφημένο βιβλίο.

Δε ξέρω πόσο καιρό έχω να διαβάσω ένα τόσο ωραίο και ολοκληρωμένο comic. Χωρίς να είμαι fan του fantasy, πέρασα ώρες ανάμεσα στις σελίδες των Spurrier και Bergara και ανακάλυψα μια ιστορία με βάθος, περιπέτεια και την ποίηση που σχεδόν πάντα συνοδεύει τους post-apocalyptic κόσμους. Να το διαβάσετε οπωσδήποτε.