Justice League: No Justice #1

Φαίνεται πως η DC αποφάσισε να μην αφήσει το METAL, ακόμη και μετά την ολοκλήρωσή του, καθώς πάρα πολλοί από τους νέους τίτλους της σχετίζονται με αυτό. Έτσι και στο συγκεκριμένο comic, που φέρει πάλι την υπογραφή του Scott Snyder, η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις συνέπειες των γεγονότων του METAL. Το JUSTICE LEAGUE: NO JUSTICE #1 είναι το πρώτο από τα τέσσερα τεύχη της μίνι σειράς και παρότι μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία με το METAL, κάνει ένα πολύ πιο ενδιαφέρον ξεκίνημα από αυτό.

Καθώς έχει την υπογραφή του ίδιου δημιουργού και καταπιάνεται με τις συνέπειες της μεγάλης μάχης με τον Barbatos, αναπόφευκτα το NO JUSTICE μοιάζει “οικείο”. Πολύ νωρίς στο τεύχος, παρατηρούμε τις ίδιες μεγάλες ιδέες, το χαοτικά διευρυμένο σύμπαν της DC και τον τεράστιο αριθμό χαρακτήρων. Ο Brainiac αρχίζει να αφηγείται στους ήρωες τι πρόκειται να συμβεί, και προς στιγμήν χανόμαστε, καθώς ακούμε για όντα πιο παλιά από το σύμπαν και τη γλώσσα, και πως η μάχη με τον Barbatos “έσπασε” το σύμπαν. Και παρότι η ιστορία προσπαθεί να χωρέσει όσους ήρωες έχει και δεν έχει η DC, αφού ενώνει όλες τις ομάδες μαζί, (Justice League, Titans, Suicide Squad και Teen Titans), το αποτέλεσμα είναι, παραδόξως, ενδιαφέρον.

Εκεί που το METAL είχε γίνει φλύαρο, μπερδεμένο και αργό, το NO JUSTICE, με έναν περίεργο τρόπο, καταφέρνει να μη σε μπερδέψει, να σε κάνει να πορωθείς με τους τόσους ήρωες και κλείνει το τεύχος με ένα τρελό cliffhanger. Στην αρχή, σε κάνει να ανησυχείς μήπως η ιστορία γίνει υπερφορτωμένη και καταρρεύσει από την ίδια της την φιλοδοξία. Όμως, κάτι στην γραφή και τον τρόπο αφήγησης, κάνει το τεύχος να κυλάει πολύ γρήγορα και η πλοκή να γίνεται εύκολα κατανοητή, χωρίς να χρειάζεται να γυρνάς συνεχώς πίσω για να θυμηθείς τι ειπώθηκε.

Το μόνο αρνητικό που βρίσκω, είναι το οπτικό κομμάτι, για το οποίο είναι υπεύθυνοι ο Francis Manapul στο σχέδιο και το στούντιο Hi-Fi στα χρώματα. Όχι πως τεχνικά έχει γίνει κακή δουλειά – το αντίθετο. Όμως, αυτή η πολύχρωμη και ανάλαφρη αισθητική, δεν μου κολλάει με το επικό κλίμα πολέμου και κρίσης που έχει η ιστορία. Κάτι το οποίο είχε απεικονίσει εξαιρετικά ο Capullo και πιστεύω θα ταίριαζε άψογα και εδώ.