Plastic Man #1

Μπορεί να ανήκει στους δευτεροκλασάτους (ή τριτοκλασάτους) χαρακτήρες της DC, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Plastic Man από το να γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής, χάρη στη μεταχείριση του από εξαιρετικούς συγγραφείς και artists στο παρελθόν, αλλά και στις εμφανίσεις του στα animated shows. Η επιτυχία του ήρωα σίγουρα οφείλεται στο ότι οι αλλοπρόσαλλες και αξιοπερίεργες δυνάμεις του συνδυάστηκαν με μια εκκεντρική συμπεριφορά, που χάρισε απύθμενες δυνατότητες σε δημιουργούς να κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν. Αυτή η ελευθερία ωφελεί πάντοτε τόσο χαρακτήρες όσο και το ίδιο το Μέσο, προσφέροντας στους αναγνώστες απρόβλεπτες και ψυχαγωγικές ιστορίες.

Βέβαια, ο Plastic Man πολλές φορές βρέθηκε στην αφάνεια, και ως χαρακτήρας αλλά και στις ιστορίες του, αλλά πρόσφατα η DC αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει ξανά, τοποθετώντας τον στο Metal event, στην ομάδα των Terrifics, αλλά και δίνοντάς του το δικό του mini series γραμμένο από τη διάσημη Gail Simone. To comic λειτουργεί σαν origin story, δανειζόμενο στοιχεία από το run του Phil Foglio τη δεκαετία του ’80, αλλά προσαρμοσμένο μέσα στα πλαίσια της New 52 / Rebirth εποχής (αν και το timeline στη DC είναι τόσο μπερδεμένο αυτές τις ημέρες, που χρειάζεται αρκετά νοητικά άλματα για να το κατανοήσεις). Το μεγαλύτερο ατού του comic έχει να κάνει με το ταλέντο της Simone να δημιουργεί τη noir ατμόσφαιρα που είναι συνυφασμένη με τις γκανγκστερικές ιστορίες, χωρίς να παραλείπει να προσθέσει χιούμορ εκεί που χρειάζεται. Οι μαφιόζοι, τα τσιράκια και οι γυναίκες της νύχτας αποκτούν μια υπόσταση που ξεπερνά τη συνηθισμένη απεικόνιση που τους εμφανίζει σαν καρικατούρες, κάνοντας τον κόσμο που δημιουργεί η Simone να μοιάζει όλο και πιο αυθεντικός. Δυστυχώς, όμως, αυτά τα στοιχεία δεν είναι αρκετά για να δημιουργήσουν το εξαιρετικό comic που θα ήταν αντάξιο του Eel O’Brian και θα αποτελούσε μια από τις καλύτερες δουλειές της Simone.

Αναμφισβήτητα, ο χαρακτήρας είναι απολαυστικός, αλλά λείπει αυτό το κάτι που τον κάνει σπουδαίο. Επιπλέον, μετά τα ενδιαφέροντα πρώτα panels, η ιστορία κινείται εξαιρετικά γρήγορα που καταντά κουραστικό. Υπάρχουν, φυσικά, κάποιες ιδιαίτερα ξεκαρδιστικές στιγμές, αλλά μέσα στo πλαίσιo της ιστορίας δημιουργούν ένα άνισο αποτέλεσμα. Τα ίδια κάνει και το artwork, το οποίο ενώ είναι αξιοπρόσεκτο, όσον αφορά στα πρόσωπα που βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, φαίνεται πολύ τεμπέλικο για τις φιγούρες του background. Tα χρώματα, πάντως, είναι απίθανα και ενισχύουν την αίσθηση που η Simone προσπαθεί να περάσει με την ιστορία της.

Ίσως η ιστορία να ήταν πιο πετυχημένη, αν αφορούσε κάποιον άλλον ήρωα, αλλά ο Plastic Man αξίζει κάτι πιο πρωτότυπο και ανατρεπτικό, συνώνυμο με την προσωπικότητα του. Επίσης, είναι σίγουρο ότι η Gail Simone μπορεί να γράψει καλύτερα πράγματα. Για αυτό το λόγο, αξίζει κανείς να ρίξει μια ματιά στο comic, το οποίο σίγουρα δεν είναι κακό, απλά πρέπει να ανεβάσει λίγο τον πήχη όσον αφορά στην εκτέλεση της ιστορίας.