Superman #1

Aφού πήρε το βάπτισμα του πυρός στη σειρά MAN OF STEEL, ο διαβόητος συγγραφέας Michael Brian Bendis παίρνει τα ηνία τόσο του SUPERMAN όσο και του ACTION COMICS, με σκοπό να δημιουργήσει νέες ιστορίες για τον διαχρονικό υπερήρωα και τους χαρακτήρες που τον περιβάλλουν. Πολλά είχαν γραφεί και ακουστεί για τον τρόπο γραφής του Bendis και τους διαλόγους του, αλλά πλέον, με το SUPERMAN #1, το κοινό έχει αρκετές ενδείξεις για τα καλά, τα κακά και τα άσχημα, που φέρνει ο writer στον θρυλικό τίτλο της DC.

Oι Κασσάνδρες που προφήτευαν ότι με το που ο Bendis θα μεταπηδήσει από τη Marvel στη DC θα διαλύσει τον Superman και ό,τι έχτισαν οι Tomasi και Gleason μάλλον διαψεύστηκαν, καθώς παρά την παροδική αποχώρηση της Lois και του Jon, η στενή σχέση που μοιράστηκαν με τον Clark για τόσα χρόνια δεν αγνοείται, πράγμα που είναι εμφανές από τις πρώτες σελίδες του comic, που είναι και οι καλύτερες σε ολόκληρο το τεύχος. Ο Clark αναπολεί τις στιγμές ευτυχίας που έχει ζήσει με την οικογένεια του ενώ παράλληλα προσπαθεί να αντεπεξέλθει στα καθήκοντα του ως υπερήρωας και δημοσιογράφος, κάτι που υποδεικνύει ότι ο Bendis έχει κατανόηση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του. Ο writer έχει ήδη αποδείξει ότι μπορεί να γράψει τον Superman, κάτι στο οποίο πολλοί είχαν φοβηθεί ότι δε θα μπορούσε να αντεπεξέλθει.

Δυστυχώς όμως, ο Bendis μπορεί να γράψει μόνο τον Superman. Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι αναγκασμένοι να υποστούν τις παραδοξότητες του εκνευριστικού και καθόλου αστείου διαλόγου για τον οποίο ο Bendis είναι περιβόητος, ή να φέρονται αντίθετα από τον συνηθισμένο τρόπο συμπεριφορά τους χωρίς καμιά εξήγηση για αυτή την αλλοπρόσαλλη μεταστροφή. Ναι, ο Martian Manhunter ζητά από τον Superman να γίνει ηγέτης του κόσμου, μπερδεύοντας τόσο τον χαρακτήρα όσο και τους αναγνώστες. Ο Flash συνεχίζει να λέει κρύα αστεία και στις αναμνήσεις του Clark ο Jon συμπεριφέρεται επαναστατικά, κακομαθημένα και τελείως διαφορετικά από το γλυκό και χαρούμενο αγόρι που γνωρίσαμε όταν το έγραφε ο Tomasi. Τα κοινωνικοπολιτικά σχόλια που συνήθως μου αρέσουν και τα υπερασπίζομαι με σθένος, στον Bendis παρουσιάζονται εντελώς χοντροκομμένα. Η πλοκή ενίοτε κινείται πολύ γρήγορα και δεν έχει πάντα λογική συνοχή ή τις απαραίτητες εξηγήσεις. Το όλο εγχείρημα φαίνεται πρόχειρο, πράγμα παράδοξο για ένα συγγραφέα με τόσα χρόνια προϋπηρεσίας στα comic.

Κι όμως, το artwork είναι τόσο καλό που μόνο του οδηγεί ένα κατά τα άλλα κακό comic σε νέα ύψη και πραγματικά το κάνει άξιο να διαβαστεί μόνο για τα υπέροχα panel. Η εκφραστικότητα των προσώπων των ηρώων είναι αρκετή για πει την ιστορία, ενώ ο Superman είναι υπέροχα σχεδιασμένος, θυμίζοντας τον τρόπο που ζωγραφίζονταν στα 90s αλλά με τις απαραίτητες πινελιές για να ταιριάζει στο σήμερα. Οι σκηνές διάσωσης που υπάρχουν σε όλο το comic παρουσιάζονται σε υπέροχα splash panel με τα χρώματα να συμπληρώνουν το ένα το άλλο και εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο το μεγαλείο του χαρακτήρα. Υπάρχει μέσα στο comic διάχυτη μια αγάπη για τον Superman από τους δημιουργούς του που είχε λείψει η οποία δυστυχώς επισκιάζεται από τα πολλά λάθη στην αφήγηση.

Σε κάθε περίπτωση, ο Bendis σίγουρα δεν είναι το χειρότερο πράγμα που συνέβη στον Superman, ιδιαίτερα για όσους έχουν ακολούθησει τη μακρόχρονη, πολύπαθη και γεμάτη σκαμπανεβάσματα πορεία του ήρωα ανά δεκαετιές. Aλλά η ποιότητα του τίτλου, συγκρινόμενο με την εποχή του Tomasi, είναι πεσμένη όσον αφορά τόσο τον ευφυή διάλογο όσο και την δόμη της αφήγησης και αυτό δεν αναμένεται να αλλάξει σύντομα με τον συγκεκριμένο καπετάνιο στο τιμόνι.