X-23 #1

Την τελευταία πενταετία, η Marvel, σε μια προσπάθεια ανανέωσης του ενδιαφέροντος των αναγνωστών, προχώρησε σε μαζικές αποσύρσεις από το προσκήνιο των πιο μεγάλων της ηρωών, οι οποίοι, με τη συνταξιοδότησή τους, έδιναν τη θέση τους στους διαδόχους τους. Σε κάποιους ήρωες, αυτή η μετάβαση του χρίσματος θεωρήθηκε αρκετά επιτηδευμένη και παράλογη, σε άλλους, όμως, ήταν μια αναμενόμενη και φυσική συνέχεια της εξέλιξης του ήρωα. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η υιοθέτηση του ονόματος του Wolverine, από την Laura Kinney, τη διάσημη θηλυκή κλώνο του δημοφιλούς μεταλλαγμένου, η οποία, μέχρι τότε, ήταν γνωστή με το ψευδώνυμο Χ-23.

Όμως, αν και ο τίτλος ALL-NEW WOLVERINE, που παρουσίαζε τις περιπέτειες της νεαρής μεταλλαγμένης, ήταν ίσως από τα ελάχιστα αξιοπρεπή αναγνώσματα της Marvel αυτή την περίοδο, η πολιτική της απομάκρυνσης των σημαντικών χαρακτήρων κατέληξε σε απόλυτο βατερλό για την εκδοτική. Έτσι, για χάρη του “Fresh Start”, οι αυθεντικοί χαρακτήρες αναγεννιούνται από τις στάχτες τους, και ο Wolverine επιστρέφει στην ζωή, κάτι που επαναφέρει τη Laura Kinney στον ταπεινό ρόλο της X-23.

Το πρώτο τεύχος, βέβαια, δεν αναφέρει πουθενά πως υιοθετεί ξανά το παλιό της ψευδώνυμο. Η πρώτη της περιπέτεια αρχίζει περίπου εκεί που την άφησε ο προηγούμενος τίτλος στον οποίο πρωταγωνιστούσε. Κυνηγάει σατανικούς επιστήμονες και εταιρείες, οι οποίες προσπαθούν, με βάση το DNA της και άλλα δείγματα από διάφορα Weapon X, να επαναδημιουργήσουν όπλα σαν τον Wolverine. Μια generic αρχή, βέβαια, αλλά ο βασικός εχθρός του πρώτου arc είναι άλλος στην πραγματικότητα. Οι Stepford Cuckoos, οι fan-favorite κλώνοι της Emma Frost, τις οποίες δημιούργησε ο Grant Morrison, προσπαθούν να επαναφέρουν στη ζωή τις νεκρές αδερφές τους, και στην προσπάθεια τους, οδηγούνται στο να περάσουν τα όρια που χωρίζουν τους villains από τους ήρωες.

Μετά από ένα σημείο, το τεύχος προχωράει με τις δύο ιστορίες (της Laura και των διδύμων) να εξελίσσονται παράλληλα, καθώς σε αυτό το τεύχος δεν συγκρούονται ακόμη, αλλά η σκιαγράφηση της Laura φαίνεται αρκετά βαρετή. Έχει μεν μια ελαφριά κατάθλιψη, αλλά σε άλλες σελίδες είναι χαρούμενη, σε άλλες προβληματισμένη, προσπαθεί να είναι ευγενική με όποιον χαρακτήρα εμφανίζεται στο τεύχος και συμπεριφέρεται και σαν μητέρα προς τον δικό της κλώνο, την Gabby. Πλέον, είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, αρκετά μακριά από τον badass χαρακτήρα που ήταν στην αρχή της καριέρας της. Ναι, έχει εξελιχθεί στα τόσα χρόνια πορείας της, αλλά μάλλον έχει καταντήσει αρκετά βαρετή.

Από την άλλη, οι Cuckoos κλέβουν τις εντυπώσεις. Εμφανίζονται και οι τρεις με ακριβώς την ίδια εμφάνιση, έχουν εντυπωσιακές νέες στολές, μιλάνε όλες μαζί ταυτόχρονα, και αυτά που λένε είναι αρκετά creepy. Είναι οι Cuckoos που γνωρίσαμε, ναι μεν λίγο κακές τώρα, αλλά είναι αυτές που κερδίζουν τους προβολείς. H σκηνή που το υπεροπτικό βλέμμα τους μετατρέπεται σε θλιμμένο, όταν θυμούνται τις νεκρές αδερφές τους, στο διάλογο με τη μικρή Gabby, είναι ίσως το highlight του τεύχους.

Η νέα σειρά προσπαθεί να κινηθεί στα χνάρια του προηγούμενου τίτλου και διατηρεί απαράλλακτο το ύφος. Η νέα συγγραφέας του τίτλου δεν ρισκάρει και δεν φαίνεται να επιθυμεί να αλλάξει κάτι στον τρόπο προσέγγισης της Laura. Όμως, δυστυχώς, αυτό κάνει τον κεντρικό χαρακτήρα να μοιάζει αρκετά βαρετός και το τεύχος κάπως μονότονο. Για αυτόν τον λόγο, δεν δηλώνεται καν η υιοθέτηση εκ νέου του ψευδωνύμου της X-23. Δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε να συμβεί κάτι αρκετά δραστικό, για να κεντρίσει το ενδιαφέρον, αλλά μια νότα φρεσκάδας στη σειρά θα ήταν αρκετά θεμιτή.

Σε μεγάλο βαθμό, η αίσθηση πως διαβάζω την ίδια σειρά με πριν, οφείλεται και στο γεγονός ότι τα ηνία του σχεδίου είναι στα χέρια του Juann Cabal. Λατρεύω τις καθαρές γραμμές του, τον αψεγάδιαστο σχεδιασμό χαρακτήρων και τη γεωμετρική διάσταση που δίνει. Είναι ξεκάθαρο πως δεν θα απογοητεύσει κανέναν αυτό το artwork, απλά το γεγονός πως ήταν και ένας από τους βασικούς σχεδιαστές της προηγούμενης σειράς, καταλήγει να συντελεί στην έλλειψη φρεσκάδας του τεύχους.

Σε καμία περίπτωση, πάντως, παρ’ όλες τις αναφορές μου στη μονοτονία του τεύχους, δεν το σνομπάρω. Μπορεί το ότι το comic μοιάζει με… κλώνο του ALL NEW WOLVERINE, να με προβληματίζει, αλλά παραμένει ένα πολύ ενδιαφέρον τεύχος. Είναι αρκετά σοβαρό για τη Marvel αυτής της περιόδου και το τελικό αποτέλεσμα, από την πλοκή έως το σχέδιο, είναι άρτιο. Αν στα επόμενα τεύχη καταφέρει κάπως να ανανεώσει την αισθητική του, έστω και λίγο, ο τίτλος σίγουρα θα διαβάζεται ακόμη πιο ευχάριστα.