Astro City #52

Με το τεύχος #52, ολοκληρώθηκε το πιο πρόσφατο run της σειράς ASTRO CITY, που πλέον υπάγεται στην Vertigo. Ένα run που διήρκεσε 5 χρόνια και αν κρίνουμε από τον επίλογο, θα επιστρέψει (μάλλον) κάποια στιγμή μέσα στο 2019, με νέα θεματολογία και νέους πρωταγωνιστές. Αυτό που έκανε την σειρά των Busiek, Anderson και Ross να ξεχωρίσει, είναι η αρκετά μεταμοντέρνα δομή που έδωσαν στο έργο τους.

Η απουσία κεντρικών ηρώων και μιας γενικής θεματικής, που ακολουθείται σε όλη την πορεία, τους επέτρεψε να χτίσουν μια ολόκληρη μυθολογία γύρω από το σύνολο της Astro City (ένα αμάλγαμα των μεγαλύτερων πόλεων που έχουμε δει σε υπόλοιπα comics) και τους πολίτες της, που είναι είτε καθημερινοί άνθρωποι, είτε υπερήρωες.

Το τεύχος #52 συνεχίζει με την ιστορία ενός γκρουπ ψυχολογικής υποστήριξης από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι είτε έχουν τραυματιστεί, είτε έχουν χάσει μέλη της οικογένειας τους από υπερηρωικά events. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα θεματική, που αποτελεί και τομή στην παραδοσιακή αφήγηση των mainstream comics. Με άλλα λόγια, εξετάζει το ζήτημα της ανθρώπινης απώλειας από τη πλευρά των “κανονικών” πολιτών, οι οποίοι, στις περισσότερες κλασσικές ιστορίες, παρουσιάζονται απλώς ως αναλώσιμο υλικό (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Michael Tenicek, ένας φαινομενικά απλός άνθρωπος, που όμως κουβαλάει ένα μεγάλο συναισθηματικό και μεταφυσικό φορτίο, καθώς βρίσκεται μπλεγμένος, χωρίς τη θέληση του, σε ένα από αυτά τα κλασικά υπερηρωικά fights που σπάνε το time-space continuum. Ως αποτέλεσμα, ξεκινά μια ομάδα αυτοβοήθειας που ασχολείται με το hero/villain related trauma.

Μέσα στη διάρκεια της ιστορίας, βλέπουμε να ξεδιπλώνονται όλες οι τραυματικές μνήμες και εμπειρίες εκείνων που έχουν χάσει κάτι σε ανάλογες περιπτώσεις, αλλά παράλληλα βλέπουμε και πως ένας κανονικός άνθρωπος μπορεί να παράξει “έργο” σε ένα σύμπαν γεμάτο υπερδυνάμεις. Υπάρχουν, φυσικά, και τα υπερηρωικά cameos, από τους κλασσικούς ήρωες του Busiek (First Family), αλλά αναμφίβολα οι πρωταγωνιστές, στην προκειμένη περίπτωση, είναι το προαναφερθέν γκρουπ υποστήριξης. Ολόκληρη η ιστορία έχει έναν χαρακτήρα flashback, το οποίο όμως διαπλέκεται πολύ έντονα με το λεπτομερές σχέδιο των Anderson και Ross, οπότε και αποκτά τον χαρακτήρα μιας ιδιαίτερα ρεαλιστικής αποτύπωσης του ψυχαναλυτικού τραύματος. Τολμώ να πω, ίσως, πως είναι από τις καλύτερες μεταφορές της διαδικασίας της αυτοβοηθείας στην 9η Τέχνη.

Σε γενικές γραμμές, το ASTRO CITY είναι μια από τις πιο ιδιοφυείς και πρωτότυπες σειρές που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια και καταφέρνει τέλεια να αιχμαλωτίσει την μεταμοντέρνα “γκρι” αισθητική της Vertigo. Ως το τελευταίο τεύχος της σειράς, το #52 καταφέρνει να συγκεντρώσει όλα τα αφηγηματικά στοιχεία των προηγούμενων τευχών, συμπεριλαμβανομένου και του 4th wall break, που είναι και μια κεντρική τεχνική του Busiek, για να φτιάξει έναν πολύ καλό επίλογο σε μια εξίσου καλή σειρά.

Το μόνο που μένει να δούμε είναι τι δομή θα επιλέξουν οι δημιουργοί να δώσουν στο επόμενο run, το οποίο ελπίζουμε πως θα έρθει μέσα στο ’19.