Justice League #7

Justice League #7

Όταν πρωτοδιάβασα το JUSTICE LEAGUE: NO JUSTICE, είχα πει πως μου άνοιξε την όρεξη για την κυρίως σειρά. Το JUSTICE LEAGUE σαν κυρίως πιάτο, όμως, αποδεικνύεται τελικά πολύ, μα πάρα πολύ, βαρύ γεύμα. Η σειρά αντιμετωπίζει προβλήματα υπερπληθυσμού, με ένα διαρκώς αυξανόμενο cast που κλέβει αρκετές σκηνές από τους βασικούς πρωταγωνιστές του τίτλου. Παράλληλα, ο Scott Snyder προσπαθεί να δημιουργήσει ένα συνδυασμό της JLA του Grant Morrison, του JL: TAS και του METAL και διακρίνεται ξεκάθαρα πως έχει σκοπό να γράψει τη σειρά όχι ως ένα απλό JUSTICE LEAGUE τίτλο, αλλά να την τοποθετήσει στο επίκεντρο όλων των εξελίξεων του DC Universe.

Έτσι, εκατομμύρια plot points παρεμβάλλονται συνεχώς και μπλέκονται μεταξύ τους σε ένα αχώνευτο για τους νέους αναγνώστες τεύχος (εμένα αυτό δεν με πειράζει), αλλά και αρκετά δύσπεπτο και για εμάς τους παλιούς. Κι εκεί που παίρνουμε μια μικρή ανάσα, καθώς σκεφτόμαστε ότι τελειώνει το arc – νέα ιστορία από το επόμενο τεύχος, ο Snyder ξεκινά ξανά τον βομβαρδισμό του με teaser εξελίξεις στις τελευταίες σελίδες.

Στη σειρά αυτή συμβαίνουν ένα σωρό εξαιρετικά πράγματα που παρασέρνουν την προσοχή του αναγνώστη συνεχώς από το κεντρικό story. Στην προσπάθεια μου να κρατήσω όλα τα κομμάτια ενωμένα, ο ενθουσιασμός μου για τη σειρά μικραίνει τεύχος με τεύχος. Αν δεν είχε στο πλευρό του αυτό το εξαιρετικό rotation στο artwork, πιθανώς σε χέρια λιγότερο ταλαντούχων σχεδιαστών, η σειρά θα μας είχε οδηγήσει σε ένα απέραντο χάος.