Η Προφητεία Του Αρμαντίλο

“Προφητεία του Αρμαντίλο, ονομάζεται κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη βασισμένη σε στοιχεία υποκειμενικά και παράλογα, τα οποία λαμβάνονται υπ’ όψιν ως αντικειμενικά και η οποία αποσκοπεί να τροφοδοτήσει την ψευδαίσθηση, την απογοήτευση και τη θλίψη, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν”

Στο πρόσφατο φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας “Νύχτες Πρεμιέρας”, προβλήθηκε και μια comic-related ταινία, που αποτελεί διασκευή ενός από τα πιο πετυχημένα comics της Ιταλίας τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος για την ταινία Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΜΑΝΤΙΛΟ.

O Zero είναι ένας νεαρός καλλιτέχνης, που πλησιάζει τα 30 και βαθιά μέσα του γνωρίζει ότι έχει έρθει η ώρα να λάβει αποφάσεις για τη ζωή του. Η πληροφόρηση του θανάτου της Camille, παιδικής του φίλης και πρώτου – και ανεκπλήρωτου – παιδικού έρωτα, τον συνταράσσει. Με συντροφιά τον αλλοπρόσαλλο φίλο του, Secco, αλλά κυρίως με τη φωνή της επικριτικής του συνείδησης, η οποία παίρνει τη μορφή ενός υπερμεγέθους αρμαντίλο, ο Zero ξεκινά μια διαδρομή προς τη μετάβαση στην περίοδο του υπεύθυνου ενήλικα. Οι παιδικές, εφηβικές και νεανικές του αναμνήσεις, από την πρώτη γνωριμία με την Camille, έως τη συμμετοχή στη διαδήλωση κατά της συνόδου G8 στη Γένοβα το 2001, αναμοχλεύονται στο παρόν και στην προσπάθεια ανεύρεσης του νοήματος. Παράλληλα, όλα τα γεγονότα του παρόντος, από τις συζητήσεις με τη μητέρα του και τον ανήλικο μαθητή του, έως τις συνεντεύξεις για δουλειά και το αντάμωμα με παλιούς φίλους, του χτυπούν το καμπανάκι της “ενηλικίωσης”.

Το LA PROFEZZIA DELL’ ARMADILLO είναι το πρώτο άλμπουμ του καλλιτέχνη με το ψευδώνυμο Zerocalcare, το οποίο εκδόθηκε το 2011. Μέχρι σήμερα, στην Ιταλία, έχει ανατυπωθεί τουλάχιστον 17 φορές και έχει ξεπεράσει τις 100.000 πωλήσεις. Πέρα από best seller, θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο. Ο σύγχρονος τρόπος γραφής του καλλιτέχνη, το φρέσκο χιούμορ του, η ενασχόληση με τα ζητήματα του καιρού του, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, τόσο τοπικά όσο και παγκόσμια, τον καθιστούν ως έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς εκφραστές της γενιάς του. Η δημοφιλία του οφείλεται τόσο στο εξαιρετικό του ταλέντο ως σκιτσογράφου και σεναριογράφου, όσο και στην άμεση απεύθυνση προς τους αναγνώστες.

Το πραγματικό όνομα του δημιουργού είναι Michele Rech, είναι γεννημένος το 1983 στην Ιταλία, μεγάλωσε στη Γαλλία και στη συνέχεια στη Ρώμη. Το ψευδώνυμο Zerocalcare προέρχεται από διαφήμιση αποσκληρυντικού πλυντηρίου και όταν το διάλεγε, προκειμένου να συμμετάσχει σε μια συζήτηση στο internet, μάλλον δεν φανταζόταν ότι εκείνη τη στιγμή βάφτιζε το καλλιτεχνικό του alter ego. Έχοντας δουλέψει από το 2001 ως σκιτσογράφος, έχει εργαστεί για πολλά περιοδικά και εφημερίδες της χώρας του, ενώ στο διαδίκτυο συνεργάστηκε και με τη Zuda Comics, το πάλαι ποτέ ηλεκτρονικό imprint της DC. Μέχρι σήμερα, έχει εκδώσει 9 graphic novel, ένα εκ των οποίων, το KOBANE CALLING, έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, το 2016, συστήνοντας τον καλλιτέχνη και στο μη ιταλόφωνο κοινό, ενώ το ίδιο comic χάρισε στον δημιουργό του και το βραβείο Micheluzzi στο Napoli ComiCon το 2017.

Έχει επίσης βραβευτεί, το 2ο12, με το βραβείο Μacchianera ως καλύτερος comic artist για το blog του, το 2014 με το βραβείο Forte dei Marmi για την καλύτερη πολιτική σάτιρα με το έργο του DIMENTICA IL MIO NOME, το οποίο, μάλιστα, το ίδιο έτος, διακρίθηκε από το τρίτο ραδιοφωνικό πρόγραμμα της RAI ως το βιβλίο της χρονιάς.

Όλα αυτά τα στοιχεία που καθιστούν τα έργα του δημοφιλή στην Ιταλία, είναι και εκείνα που ψάχνει μια ταινία προκειμένου να γεμίσει τις αίθουσες. Σκηνοθετημένη από τον Emanuele Scaringi, σε διασκευή σεναρίου από ομάδα σεναριογράφων με επικεφαλής τον Zerocalcare, η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο 75ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Οι ερμηνείες είναι καλές, αν και, για να είμαι ειλικρινής, δεν μιλάω Ιταλικά και επομένως δεν θα καταλάβαινα εύκολα αν οι ηθοποιοί δεν ανταποκρίνονται καλά στους ρόλους τους. Η ροή, πάντως, είναι καλή, χωρίς να κάνει κοιλιά ή να κουράζει. Σίγουρα, το film διατηρεί τα στοιχεία εκείνα που κάνουν τη θέασή τoυ ευχάριστη, ωστόσο εκτιμώ ότι απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό και δεν εννοώ τους fans των comics.

Το κυρίως θέμα της ταινίας είναι η ματαίωση των προσδοκιών που αισθάνονται οι άνθρωποι λίγο πριν ή λίγο μετά τα 30 τους χρόνια. Την επιβεβαίωση, δηλαδή, της προφητείας του αρμαντίλο. Επίσης, το χιούμορ και τα βιώματα πάνω στα οποία βασίζονται καταστάσεις του έργου, απευθύνονται σε άτομα αυτής της ηλικιακής ομάδας. Συνεπώς, αν για έναν τριαντάρη η ταινία είναι ευχάριστη και πετυχημένη, δεν μπορεί να είναι το ίδιο για κάποιον εικοσάχρονο που δεν έχει βιώσει τις αντίστοιχες καταστάσεις ή για κάποιον αρκετά πιο μεγάλο, που πλέον τις έχει ξεπεράσει. Δεδομένων τούτων, αμφιβάλλω αν η ταινία θα έχει αντίστοιχη επιτυχία με εκείνη του comic.

Το προσωπικό μου συμπέρασμα, πάντως, είναι ότι πρέπει να μάθω ιταλικά, γιατί τα περισσότερα έργα του Zerocalcare δεν έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. Αν είστε λίγο πριν ή λίγο μετά τα τριάντα, ή αν, εν πάσει περιπτώσει, αισθάνεστε έτσι, βρείτε έναν τρόπο να δείτε την ταινία, γιατί ίσως να μην παίξει στις αίθουσες της χώρας μας. Σε κάθε περίπτωση, προσπαθήστε να διαβάσετε τα comics του Zerocalcare, γιατί όπως λένε και στο χωριό μου, “the book is always better than the movie”.