Venom Annual #1

Τα annual τεύχη μιας σειράς, είναι συνήθως απρόβλεπτα. Ποικίλουν από απρόσμενα καλογραμμένα και εντυπωσιακά, έως αυτά που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Το φετινό annual τεύχος του VENOM, είναι λίγο από όλα.

Στο ετήσιο αυτό τεύχος, γίνεται χρήση μιας πολύ ενδιαφέρουσας αφηγηματικής τεχνικής, για να δοθεί στην ιστορία μια φρέσκια πνοή. Έτσι, έχουμε μερικούς από τους villains του Spider-Man (Black Cat, Scorpion, Shocker κ.α.), να την έχουν αράξει σε ένα μπαρ και να συζητούν για τον Venom. Ακούγεται αστείο όταν το λες έτσι, και σε έναν βαθμό είναι. Παρ’ όλα αυτάμ ως τέχνασμα πρωτοτυπίας λειτουργεί, και δυο από τις τρεις ιστορίες που αφηγούνται οι θαμώνες του μπαρ, είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Η ιστορία που διηγείται η Black Cat, αναπτύσσει και ξεδιπλώνει, με αρκετή δεξιοτεχνία, τόσο τον χαρακτήρα της αφηγήτριας, όσο και αυτόν του Venom. Λειτουργεί γιατί όλα αυτά συνδυάζονται με εντυπωσιακή δράση, αλλά και γιατί, φυσικά, παίζει με το ότι η Μαύρη Γάτα, είναι ένας άνισος αντίπαλος για τον Venom.

Τη δεύτερη ιστορία την αφηγείται ο μπάρμαν του μαγαζιού και, παραδόξως, είναι η πιο ενδιαφέρουσα από τις τρεις. Αυτό, φυσικά, οφείλεται στην παρουσία ενός ακόμη ήρωα της Marvel, του Wolverine, ενός χαρακτήρα που από μόνος του είναι ξεχωριστός και κλέβει τα βλέμματα, πόσο μάλλον όταν συγκρούεται με τον Venom. Η οργή και η αυτοπεποίθηση του συμβιωτικού, αντιμάχεται την ειρωνεία και τον σαρκασμό του Logan, κάνοντας την μάχη απολαυστικότατη. Είναι, φυσικά, ωμή και ιδιαίτερα αιματηρή, κάτι το οποίο είναι θεμιτό και αναγκαίο σε αυτή τη μονομαχία. Είναι σχεδόν ισόπαλοι στο ξύλο που ρίχνουν, κάτι το οποίο κάνει τη μάχη ακόμη πιο διασκεδαστική, αλλά και υπογραμμίζεται με τον διάλογο που έχουν οι δυο χαρακτήρες, τη στιγμή που αρχίζουν να συγκρίνουν τις εμπειρίες και τα κατορθώματά τους.

Το τεύχος χάνει το ενδιαφέρον του, στην τρίτη ιστορία, η οποία μας εξιστορεί την σύγκρουση του Venom με τον Juggernaut, η οποία, αν και ακούγεται εντυπωσιακή, στην πράξη είναι ανούσια και ανιαρή. Σε μεγάλο βαθμό, ευθύνεται και το artwork της ιστορίας, καθώς δεν ταιριάζει καθόλου στους χαρακτήρες, ούτε και αναδεικνύει τη δράση, κάνοντάς την ενοχλητική στα μάτια.

Και κάπως έτσι, χαντακώνεται ολόκληρο το τεύχος, καθώς σου αφήνει μια αίσθηση ότι αυτό που διάβασες ήταν άσκοπο. Με την τελευταία ιστορία να είναι τόσο χλιαρή και άνευρη, είναι σαν να σου θυμίζει κάτι που οι δυο πρώτες ιστορίες σε είχαν κάνει να ξεχάσεις. Ότι το VENOM ANNUAL #1, στην τελική, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κουτσομπολιό ανάμεσα σε κάποιους κακοποιούς σε ένα μπαρ…