The Immortal Hulk #7

The Immortal Hulk #7

O Hulk ήταν πάντοτε ένας ήρωας πολυ χαμηλά στις προτιμήσεις μου. Πρόκειται για μια κλασσική ιστορία του ανθρώπινου ασυνείδητου που παίρνει φυσική υπόσταση, τραβηγμένη από τα πράσινα μαλλιά της, για να συνεχίζεται έως σήμερα. Ωστόσο, στην εποχή των ισχνών αγελάδων της Marvel, μια πλοκή που καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον μου είναι περισσότερο από ευπρόσδεκτη.

Ο Hulk ζει και ισοπεδώνει. Who’re you gonna call? The Avengers, συμπεριλαμβανομένης της πιο γνωστής ξαδέρφης του MCU. Δεν περίμενα ότι ένα τεύχος αφιερωμένο ολόκληρο σε μάχη θα ήταν καλό. Ο Al Ewing, όμως, χρησιμοποιώντας το τέχνασμα της εναλλάξ αντιπαράθεσης με κάθε ήρωα, δείχνει τις πραγματικές διαστάσεις του νέου Hulk. Αγαπημένο μου κομμάτι, όταν νικάει τη She-Hulk μέσω του μυαλού και όχι της δύναμής του.

Στο επίπεδο του σχεδίου, έχουμε την ομοιόμορφη συνταγή των περισσότερων comics της Marvel των ημερών μας. Αξιοπρεπές, αλλά χωρίς προσωπικότητα. Μοναδικό θετικό που ξεχωρίζει είναι η “πιθηκοειδής” απόδοση και των δύο Hulk. Ή Hulks, δεν ξέρω.

Στα θετικά, να προσθέσω, φυσικά, και το εξώφυλλο του φανταστικού και αξεπέραστου Alex Ross. Το τεύχος τελειώνει με έναν περίεργο, σουρεαλιστικό τρόπο, που, ενδεχομένως, να σήμαινε και το τέλος της σειράς. Το πώς θα συνεχιστεί από κει και πέρα, περιμένουμε και θα δούμε…