Wonder Woman #59

Wonder Woman #59

Εδώ και καιρό περίμενα αυτή τη μικρή ανάσταση κάποιων εκ των βασικων ηρωών της DC. Με την Kelly Sue DeConnick να αναλαμβάνει το AQUAMAN και τον Grant Morrison στο τιμόνι του GREEN LANTERN, η είσοδος της G. Willow Wilson στον τίτλο της διάσημης αμαζόνας, με γέμισε ελπίδες. Κάπως φρούδες ελπίδες, γιατί τα πρώτα τεύχη του τίτλου αποδείχτηκαν κατώτερα των περιστάσεων.

Αφού αναγνωρίσω την ελαφρά προκατάληψή μου προς τη μουσουλμάνα συγγραφέα, σε έναν τίτλο που απαιτεί αρκετή προοδευτικότητα, το τεύχος αυτό, σε κάποια σημεία, πραγματικά με κάνει να σκέφτομαι για το πώς οι πεποιθήσεις της περνάνε σαν γεγονότα. Για παράδειγμα, μια σύγκριση Ισραήλ-Παλαιστίνης, που αποτυπώνεται σε κάποιες σελίδες, θα προτιμούσα να την απέφευγε.

Όμως, η καρδιά του τίτλου δεν είναι τα γεγονότα που συμβαίνουν σε αυτόν, αλλά ο τρόπος απεικόνισης του κεντρικού χαρακτήρα. Με την Wonder Woman αρκετά αδύναμη, σε πολλά σημεία, να βλέπει τις εξελίξεις να λαμβάνουν χώρα μπροστά της και μένει θεατής, είναι σαφές πως η μεγαλοπρέπεια ενός τέτοιου χαρακτήρα δεν αποτυπώνεται όπως πρέπει.

Σε αυτόν που θα έδινα τα ένσημα, θα ήταν στο σχεδιαστή, Cary Nord, που διατηρεί την ισορροπία μεταξύ των παράλληλων plot points. Όμως, είναι αρκετά δύσκολη η διάκριση των ζωανθρώπων που εμφανίζονται στο τεύχος, καθώς πέρα από σεναριακά αδιάφοροι, είναι και σχεδιαστικά πανομοιότυποι.

Πιθανώς, το δίδυμο θέλει χρόνο για να αφουγκραστεί τη γλώσσα της ηρωίδας, σίγουρα, όμως, η αναμονή δεν άξιζε τον κόπο.