Top 100 Overrated Comics

Hellboy

Eisner και Harvey Awards, δύο κινηματογραφικές μεταφορές και πλήρης διείσδυση στη συλλογική συνείδηση των αναγνωστών. Για ένα comic που, στην καλύτερη, μοιάζει με σχολική εργασία 12χρονου, με θέμα “visual coolness”.

Υπάρχουν κάποια comics που περισσότερο από το πόσο με εκνευρίζουν τα ίδια ως δημιουργίες (συχνά όχι τόσο, γιατί έχω μεγάλη αντοχή στις βλακείες), με εκνευρίζει η τρομακτική απήχηση που έχουν. Και δεν εννοώ “απήχηση” με τη λογική της αναγνώρισης, αλλά μιας fanboy/girl-ίστικης, απολύτως επιφανειακής, σχεδόν καθολικής και εντελώς αντανακλαστικής λατρείας! Του τύπου, “αυτό ΠΡΕΠΕΙ να το αγαπάς γιατί είναι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΓΑΜΑΤΟ”. Αυτό με τσακίζει, ειδικά σε περιπτώσεις που αδυνατώ να κατανοήσω το μεγαλείο του δημιουργήματος!

Σκεφτείτε “εκείνο το τραγούδι” που αρέσει σε όλους εκτός από εσάς. Δεν μιλάω για αναλώσιμα “seasonal hits”, τύπου Despacito (ή, για εμάς τους παλιότερους, Lambada), αλλά το τραγούδι (παλιό ή καινούργιο – δεν έχει σημασία), το οποίο κάθε φορά που θα τύχει να ακουστεί, σε οποιοδήποτε venue και context, θα πεταχτεί τουλάχιστον ένας άνθρωπος να πει “πωωω, τι φοβερό κομμάτι”, για να εισπράξει ένα επιδοκιμαστικο “μμμμ… ναι” από τους υπόλοιπους. Για μένα είναι το Να Μ’ Αγαπάς του Σιδηρόπουλου. Ή το Hurt του Johnny Cash. Ή το εφιαλτικό mash-up των δύο, που συχνά βλέπω στον ύπνο μου.

Κάπως έτσι είναι και το HELLBOY. Αρέσει σε όλους. Τόσο πολύ, ώστε ακόμη και αυτοί που το γουστάρουν, να παραδέχονται πως είναι υπερτιμημένο! Φανταστείτε, λοιπόν, εγώ που το θεωρώ και μετριότατο έως κακό, πως νιώθω όταν το βλέπω παντού εδώ και 25 χρόνια! Σαν να είμαι σε ένα bar που να παίζει μόνο το Να Μ’ Αγαπάς του Johnny Cash…