Top 100 Overrated Comics

Astonishing X-Men (Joss Whedon)

Πάντοτε το ASTONISHING X-MEN μου έμοιαζε σχεδόν διεκπεραιωτικό. Οι κόντρες μου φάνηκαν αδιάφορες, οι επιστροφές με άφησαν ασυγκίνητο, ενώ και οι χαρακτήρες που παρουσιάστηκαν στη σειρά (Danger, Agent Brand και Armor), ποτέ δεν θεώρησα ότι προσέθεταν κάτι στην ευρύτερη μυθοπλασία του X-Universe.

Κι όμως, μία από τις πιο όμορφες αναγνωστικές αναμνήσεις μου ως X-Fan, ήταν η σκηνή με την οποία ξεκινούσε το #1 της σειράς. Η Kitty Pryde επιστρέφει στο X-Mansion και, σε ένα κρεσέντο νοσταλγίας, θυμάται τις στιγμές που καθόρισαν την πορεία της: τον αρχικό ερχομό της, τις μάχες που ανέδειξαν την ηρωική φύση της, το εφηβικό φλερτ με τον Colossus… Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου, καθώς πίστευα ότι αυτή η σειρά φιλοδοξούσε να αποτελέσει τη γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το αύριο, σε μία φάση που, μετά το επιδραστικότατο και ανατρεπτικό run του Morrison, κανείς δεν ήξερε που θα πάει το X-Universe. Έκτοτε και μέχρι να ολοκληρωθεί το run των Whedon-Cassaday, δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που έστω να πλησιάσει αυτό το αρχικό συναίσθημα.

Αναμφίβολα, ο Joss Whedon ξέρει να δουλεύει τους χαρακτήρες του και να αναδεικνύει ποιότητές τους που κάνουν γκελ στην ψυχοσύνθεση του κοινού. Tη σειρά άρχισα να τη διαβάζω ευχάριστα, καθώς απαλλασσόμουν σταδιακά από τις υψηλές προσδοκίες μου, κλείνοντας παράλληλα τα αυτιά μου στο τρομακτικό overhype που είχε δημιουργηθεί (σ.σ. και κρατάει μέχρι σήμερα). Τη στιγμή αυτή, όμως, ίσως να έβαζα το run στις τελευταίες θέσεις μιας μεγάλης λίστας με τα καλύτερα στην ιστορία των X-Men. Αλλά στις ΠΟΛΥ χαμηλές θέσεις.