The Green Lantern #2

The Green Lantern #2

Πρέπει να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Ο Grant Morrison είναι ένας συγγραφέας που με προδιαθέτει θετικά για οτιδήποτε δικό του κι αν διαβάζω, και, για να πω την αλήθεια, δεν νομίζω ότι αυτό συμβαίνει άδικα. Όταν δουλεύει με χαρακτήρες που δεν του ανήκουν, ο Morrison έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στο να πηγαίνει πίσω στα βασικά, αναζητώντας τα στοιχεία στον πυρήνα του κάθε χαρακτήρα, που τον διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους.

Με τον Green Lantern, για παράδειγμα, ένα από τα πράγματα που συχνά χάνεται κάτω από τόνους fanboy-στικης αμερικάνικης pop κουλτούρας, είναι πως οι Green Lanterns, αν και superheroes και, σε γενικές γραμμές, καλά παιδιά, είναι επίσης και διαστημικοί μπάτσοι, με όλες τις περιπλοκές που συνεπάγεται αυτό για τις συναναστροφές τους, τόσο με τους πολίτες του γαλαξία, όσο και με τον υπόκοσμό του. Το καινούργιο THE GREEN LANTERN επιχειρεί να το αλλάξει αυτό, δίνοντας μας παράλληλα τις απαραίτητες trippy ματιές στο σύμπαν, που είναι δεδομένες για Morrison comic, ενώ το artwork του Liam Sharp φέρνει στον τίτλο μια πιο “Metal Hurlant” αισθητική, που ταιριάζει στον πλανήτη Oa πολύ περισσότερο απ’ ότι θα περίμενα.

Με το φινάλε του δεύτερου τευχούς να περιέχει μια από τις ισόποσα δραματικές και χαζές στιγμές, που μόνο τα superhero comics μπορούν να πετύχουν τόσο καλά, το THE GREEN LANTERN έχει καταφέρει να με φέρει “on board” για την συνέχεια, από πολύ νωρίς.