Top 100 Overrated Comics

Spawn

Ω γλυκύ μου SPAWN […] πού έδυ σου το κάλλος;

Το SPAWN ήταν ένα από εκείνα τα άγνωστα, ιντριγκαδόρικα φρούτα με μάλλον παράξενη, πικάντικη και, στον χριστιανικό κόσμο, απαγορευμένη γεύση, που έχει όμως από καιρό σαπίσει και γίνει χώμα, παρά το γυαλιστερό περιτύλιγμα και τα αναρίθμητα χέρια βερνίκι που του έχουν περάσει.

Ο Spawn, τόσο ως χαρακτήρας όσο και ως τίτλος, ήταν αυτό που δεν τολμούσαν οι δημιουργοί και οι εκάστοτε ιθύνοντες να κάνουν με τον Batman (τουλάχιστον μετά τη δεκαετία του ’40), ή τον Ghost Rider (με ελάχιστες και ασήμαντες εξαιρέσεις): ένας δαιμονικός αντι-ήρωας, που προέβαινε σε αυτοδικία, σκοτώνοντας ανερυθρίαστα και με φρικιαστικό τρόπο διάφορους που, ευρύτερα, θα αποδεχτεί κανείς ότι το άξιζαν.

Ο Spawn ξεκινούσε “με τα γάντια βγαλμένα και τα χέρια αιματοβαμμένα”, τοποθετημένος σε ένα περίπλοκο πολιτικό παιχνίδι μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως. Ήταν cool, edgy και απολαυστικά βίαιος, στο οποίο συνεισέφερε και το πολύ ιδιαίτερο, λεπτομερές σχεδιαστικό στυλ του Todd McFarlane και του Greg Capullo.

Το πρόβλημα ήταν ότι, ήδη στα πρώτα 50 τεύχη, ο παράγοντας της βίας, του αίματος, του σοκ και της γενικότερης φρικωδίας, είχε πλέον παλιώσει. Στο τεύχος #100, ο Μεγάλος Κακός™ ηττάται κατά κράτος, το καθήκον του Spawn εκπληρώνεται και… η ιστορία συνεχίζεται – δίχως κανέναν απολύτως λόγο και μέχρι σήμερα, ανακυκλώνοντας καταστάσεις και χαρακτήρες με όλη την προβληματική μανιέρα των υπερηρωικών comics.

Σήμερα βρίσκεται στο τεύχος #291. Και συνεχίζει…