Top 100 Overrated Comics

The League Of Extraordinary Gentlemen

Όλοι αποδεχόμαστε την εκκεντρική ιδιοφυΐα της Ένατης Τέχνης που ακούει στο όνομα Alan Moore. Όμως, όπως σε όλους τους μεγάλους συγγραφείς και καλλιτέχνες, υπάρχουν κάποια έργα που είναι ο ορισμός του υπερεκτιμημένου. Καλώς ήρθατε στη Συμμαχία, όπως είχε μεταφραστεί και ο τίτλος της ομώνυμης κινηματογραφικής μεταφοράς, των ασυνήθιστων κυρίων (και κυριών).

Το comic ξεκίνησε ως ένα ακόμα πείραμα του Alan Moore, μέσα από το βραχύβιο imprint της Wildstorm, America’s Best Comics, στις εκπνοές των 90s και είναι βαθύτατα επηρεασμένο από τα gritty concepts εκείνης της δεκαετίας. Βρισκόμαστε σε έναν steampunk κόσμο της Βικτωριανής εποχής, όπου διάσημοι χαρακτήρες από λογοτεχνικά έργα ενώνουν τις ανίερες δυνάμεις τους, προκειμένου να σώσουν την ανθρωπότητα. Ναι, είναι ένα εναλλακτικό “Avengers”, με αρκετές διαφοροποιήσεις, όμως, στο concept. Η ομάδα αποτελείται από την Wilhelmina “Mina” Harker του DRACULA, τον Allan Quatermain του KING SOLOMON’S MINES, τον Αόρατο Άνθρωπο, τον Dr. Jekyll/Mr. Hyde και τον Captain Nemo από το 20,000 LEAGUES UNDER THE SEA.

Το comic εκθειάστηκε από κριτικούς και αναγνώστες, πήρε Eisner, ενώ στην Ελλάδα, που είχε δημοσιευτεί στις σελίδες του 9 της Ελευθεροτυπίας, θεωρείται, μια από τις σημαντικότερες μεταφρασμένες αναδημοσιεύσεις σε Ελληνικό περιοδικό comics μέχρι σήμερα. Αξίζει, όμως, αυτό το status; Και ναι και όχι. Το αξίζει γιατί εμφανίστηκε σε περίπτωση λειψυδρίας από indie comics στην Ελλάδα, όμως δεν είναι καν καλό comic. Είναι αυτό που θα θεωρούσε η Modern Times χαριτολογώντας “Ενήλικη Μυθοπλασία”.

Οι νεώτεροι αναγνώστες φανταστείτε απλά Ultimates σε steampunk σύμπαν, με υπερβολικές ποσότητες σεξ και βίας, σε βαθμό που δεν είστε καν προετοιμασμένοι. Όλοι οι χαρακτήρες είναι τέρατα και απόκληροι της κοινωνίας και οι “κακοί” είναι over the top. Στο πρώτο volume, οι “κακοί” είναι ο καθηγητής Μοριάρτυ και ο… Φου Μαν Τσου, ενώ στο δεύτερο έχουμε απλά ένα WAR OF THE WORLDS! Σεναριακά, ο Alan Moore προσπαθεί να χτίσει όσο μπορεί τους χαρακτήρες της ομάδας μέσα από βαρετές αλληλεπιδράσεις και συχνούς πομπώδεις διαλόγους, που παραπέμπουν στα ήθη της εποχής, και ο O’Neill να αποδώσει αυτό το τεράστιο σύμπαν του Moore, κάνοντας αρκετές φορές υπερβολική χρήση της δυναμικής του γραμμής, αποδίδοντας κάποια πραγματικά κακοφτιαγμένα καρέ.

Έχει, όμως, και κάποια καλά. Έχει πέσει αρκετή δουλειά πάνω στο χτίσιμο αυτού του σύμπαντος και στην απόδοση των χαρακτήρων, σε σχέση με τις λογοτεχνικές τους προελεύσεις, ενώ στα μεγάλα panels, ο O’Neill δίνει ρεσιτάλ, ειδικά στο δεύτερο volume. Κρίμα που πέφτουν όλα αυτά στο κενό, εξαιτίας μιας ιστορίας που είναι απλά… βαρετή.

Προσωπικά, αυτή την αλλόκοτη ομάδα την γνώρισα από την κινηματογραφική μεταφορά, για την οποία έχω ακούσει τα χειρότερα λόγια, όμως μου είχε αρέσει τότε. Την ξαναθυμήθηκα φέτος, χάρη σε κάποιον Κριτικό και θυμήθηκα πως είχε εντυπωσιακές μάχες, ενδιαφέρον σύμπαν, αλλά και πολύ κουβεντολόι. Διαβάζοντας το comic, πραγματικά αδυνατώ να συμμεριστώ την απέχθεια όσων δεν τους άρεσε η μεταφορά γιατί δεν ήταν πιστή, αφού εν τέλει, είχε πιάσει τον πυρήνα της ιστορίας. Μια steampunk εκδοχή των Avengers (κι ας λέει ο Moore JLA), βασισμένη σε λογοτεχνικούς ήρωες της Βικτωριανής Εποχής. Να μη πω ότι η προσθήκη του Ντόριαν Γκρέυ μου άρεσε πολύ περισσότερο από τον Αόρατο Άντρα του comic, που βιάζει αβέρτα, και τον Hyde που διαμελίζει τους ανθρώπους σαν να ήταν currywurst!

Τουλάχιστον έχει ένα απρόσμενο guest από τον Σέρλοκ. Αλλά δεν το σώζει. Προτιμήστε άλλα comics του Moore και αφήστε το αυτό στη λήθη του, παρ’ όλες τις ενδιαφέρουσες ιδέες του…