Aquaman

Η πορεία της DC στον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στην καλύτερη περίπτωση… αμφιλεγόμενη, καθώς ταινίες όπως τα BATMAN VS SUPERMAN, SUICIDE SQUAD και JUSTICE LEAGUE δεν κατάφεραν να εντυπωσιάσουν την μεγαλύτερη μερίδα των κριτικών και του κοινού. Με το WONDER WOMAN της  Patty Jenkins να είναι αυτό που πολλοί θεώρησαν “το πρώτο βήμα προς την εξιλέωση”, το AQUAMAN θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει στην ίδια πορεία, έχοντας δυνατό cast, ταλαντούχο σκηνοθέτη και τον Geoff Johns να συμμετέχει στην επιμέλεια του σεναρίου.

Το AQUAMAN του James Wan λαμβάνει χώρα μετά τα γεγονότα του JUSTICE LEAGUE, με τον Arthur Carry (Jason Momoa) να καλείται από τη Mera (Amber Heard) να επιστρέψει στα βάθη του ωκεανού και στην Ατλαντίδα για να σταματήσει τον αδερφό του, τον Orm (Patrick Wilson), από το να κηρύξει πόλεμο στον κόσμο της ξηράς. Σύντομα θα οδηγηθεί σε ένα μακρινό ταξίδι, στο οποίο θα εξερευνήσει το παρελθόν του, θα αναλάβει τις ευθύνες του και θα έρθει αντιμέτωπος με πολλούς εχθρούς, μεταξύ των οποίων είναι και ο ανελέητος φονιάς Black Manta (Yahya Abdul-Mateen II).

Σε μια εποχή που βομβαρδιζόμαστε από ταινίες με superheroes, έρχεται το AQUAMAN για να… είναι ακόμα μία από αυτές. Η νέα προσπάθεια της DC βασίζεται πολύ στο “Throne of Atlantis”, μια από τις καλύτερες ιστορίες του New 52, και αυτό την ευνοεί αρκετά. Ευτυχώς, η ταινία αποφεύγει να κάνει μαγκιές του τύπου “προσπαθώ να προοικονομίσω το sequel και να χτίσω δικό μου κινηματογραφικό σύμπαν” · έχει την καθιερωμένη δομή της αρχής-μέσης-τέλους (κάτι το οποίο έλειπε από ταινίες όπως το DAWN OF JUSTICE), με αποτέλεσμα να είναι μια απλή περιπέτεια χωρίς ιδιαίτερο βάθος, αλλά, παρόλα αυτά, εύπεπτη και διασκεδαστική. Το σενάριο, παρότι εκνευριστικά προβλέψιμο και με τα γνωστά υπερηρωικά κλισέ, είναι γεμάτο δράση, χωρίς πολλά εκνευριστικά αστεία και με έναν-δυο ωραίους χαρακτήρες, τους οποίους θα ήθελα να δω να επιστρέφουν στην μεγάλη οθόνη.

Ο James Wan είναι καλός σκηνοθέτης. Εδώ, φαίνεται να ξέρει πού έχει μπλέξει και κάνει ακριβώς αυτό που του ζητείται: μας δίνει ένα ακόμη blockbuster για τη DC, το οποίο δεν είναι τίποτα το εκπληκτικό, αλλά τουλάχιστον διασκεδάζει, δεν κουράζει και καταφέρνει να κρατήσει την προσοχή του κοινού για τις δυόμιση ώρες που διαρκεί. Παίζει ωραία με την κάμερα, μας δίνει μερικά ενδιαφέροντα πλάνα που φανερώνουν το ταλέντο του και χειρίζεται καλά το CGI, το οποίο αν και όχι τέλειο, είναι σαφώς καλύτερο από αυτό του JUSTICE LEAGUE, αλλά και πολλών παραγωγών της Marvel. Οπτικά, το AQUAMAN δεν φτάνει τις δύο πρώτες ταινίες του Snyder στο σύμπαν της DC, οι οποίες ήταν και οι ανώτερες σε αυτό το επίπεδο, αλλά είναι μια αρκετά καλή δουλειά.

Ο βασιλιάς της Ατλαντίδας ήρθε για να κάτσει στον θρόνο του και πιθανώς να σώσει (;) αυτόν τον αχταρμά που αποκαλείται DCEU. Το AQUAMAN, λοιπόν, είναι ένα τίμιο αμερικανικό blockbuster, το οποίο προορίζεται για ένα κοινό που του αρέσουν τα αμερικανικά blockbuster. Χωρίς να φτάνει πλήρως τον δυναμισμό που είχε το αντίστοιχο story του Johns στα comics, η ταινία είναι ένα καλό δώρο Χριστουγέννων για τους φίλους του σύγχρονου ”υπερηρωικού σινεμά”.