Top 100 Overrated Comics

The Walking Dead

Kάτα κάποιο τρόπο, ήξερα ότι το THE WALKING DEAD είναι υπερεκτιμημένο πριν το διαβάσω. Tα βραβεία Eisner και η αναπάντεχη, τεράστια επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς δεν είχαν καταφέρει να με πείσουν για καιρό και, όταν επιτέλους άνοιξα το δημοφιλές comic, απλά επιβεβαίωσα αυτό που ήδη υποψιαζόμουν.

Δεν μου προσφέρει ιδιαίτερη χαρά να ανακαλύπτω ότι το δήθεν ανεξάρτητο και εναλλακτικό comic, το οποίο για κάποιο διάστημα ξεπέρασε οποιονδήποτε τίτλο της Marvel και της DC σε πωλήσεις, ήταν στην πραγματικότητα μια φούσκα. Η Image μου είναι πλέον αρκετά συμπαθής ως εκδοτική και απολαμβάνω αρκετές από τις creator-owned προσπάθειές της. Αλλά το THE WALKING DEAD ουδέποτε υπήρξε καλύτερο από mainstream επιλογές, όπως το BATMAN του Scott Snyder και πλέον του Tom King, οπότε η Image δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίζει που κέρδισε για λίγο στο παιχνίδι των πωλήσεων και εντυπώσεων από τις Big Two. To μόνο αξιοθαύμαστο στη περίπτωση του THE WALKING DEAD είναι ότι ένα τόσο μέτριο και για κάποια τεύχη ακόμα και κακό comic κατάφερε να σημειώσει τέτοια επιτυχία.

Σύμφωνα με τον Robert Kirkman, το THE WALKING DEAD θα δημιουργούνταν αρχικά ως συνέχεια της κλασικής ταινίας τρόμου NIGHT OF THE LIVING DEAD. Εκεί, όμως, που η ταινία επιτυγχάνει με τα κοινωνικά της μηνύματα και τους καλογραμμένους χαρακτήρες της, το THE WALKING DEAD αποφασίζει να κάνει το ακριβώς αντίθετο, παρουσιάζοντάς μας μια μάλλον συντηρητική σαπουνόπερα για κάποιους από τους πιο ηλίθιους και εκνευριστικά ιδιόρρυθμους χαρακτήρες που έχω συναντήσει σε comic. Ο Robert Kirkman κατασκευάζει ένα κόσμο, στον οποίο, μετά την κατάρρευση του πολιτισμού, τα πιο σημαντικά θέματα που φαίνεται να ταλανίζουν τους ήρωες είναι το ποιος έκανε σεξ με ποιον, ενώ τα ζόμπι έχουν δευτερεύοντα ρόλο μπροστά στα δράματα των ηρώων.

Σε πολλές περιπτώσεις, το comic φαίνεται να διαπερνάται από έναν υπόγειο σεξισμό, αλλά γρήγορα συνειδητοποιεί κανείς ότι δεν ταλανίζονται μόνο οι γυναικείοι χαρακτήρες από το κακό γράψιμο, αλλά σχεδόν όλοι όσοι είχαν την ατυχία να βρίσκονται στο comic. Ο πρωταγωνιστής, Rick Grimes, είναι ίσως ένας από τους ώριμους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αλλά αυτό δεν λέει πολλά σε ένα κόσμο με τόσους βλάκες. Η πορεία του από το φως προς το σκοτάδι είναι αναμενόμενη και θα ήταν ακόμα και ευχάριστη να διαβαστεί, αν δεν την διέκοπταν αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, panels που έχουν ως μόνο σκοπό να σοκάρουν τον αναγνώστη, πισωγυρίσματα στην εξέλιξη της πλοκής, ανεκμετάλλευτοι χαρακτήρες, βία, γυμνό και μηδενισμός. Όλα τα συστατικά που κάνουν ένα comic αμφιλεγόμενο και τραβούν την προσοχή, αλλά παράλληλα δεν είναι αρκετά για να δομηθεί μια καλή ιστορία. Άσε που, όσο κι αν προσπαθεί, ο Kirkman δε διαθέτει το ταλέντο ενός Frank Miller, o oποίος, στις καλές του ημέρες, μπορούσε να δημιουργήσει τις πιο σκοτεινές ιστορίες, χωρίς να τις κάνει να φαίνονται ανώριμες και γελοίες μες την υπερβολή τους.

To artwork είναι ικανοποιητικό, χωρίς να καταφέρνει ποτέ να γίνει σπουδαίο, οπότε από μόνο του δεν αποτελεί κίνητρο να συνεχίσει κανείς να διαβάζει το comic. H επιλόγη να είναι ασπρόμαυρο έχει μάλλον σχέση με τον καινούργιο κόσμο που αναδύεται μετά την καταστροφή ή το απατηλό όνειρο ότι πρόκειται για κάποιο ποιοτικό comic, σαν το MAUS ή το PERSEPOLIS, ας πούμε. Oι villains είναι επαρκώς σαδιστές και άθλιοι, οπότε βρίσκω τις προσπάθειες δικαιολόγησής τους από μια μερίδα του αναγνωστικού κοινού εντελώς κακόγουστη. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι η σκηνή του βιασμού της Michonne είναι από τις λιγότερο προσβλητικές σε ένα Μέσο που, ιδιαίτερα στο παρελθόν, αντιμετώπιζε το βιασμό ως “μέσο για την ανάπτυξη του ήρωα” στην καλύτερη περίπτωση και ως μια κανονικότητα στη χειρότερη. Υπάρχουν ίσως ένα-δύο καλά στοιχεία στο THE WALKING DEAD, αλλά θάβονται κάτω από μια στοίβα από κλισέ, shock values και στοιχεία σαπουνόπερας. Το THE WALKING DEAD αποτυγχάνει τελείως να μας εισάγει σε έναν καινούργιο post apocalyptic κόσμο και αντ’ αυτού ασχολείται με μια ομάδα ανθρώπων που παρουσιάζονται ως συνηθισμένοι, αλλά τις περισσότερες φορές συμπεριφέρονται με ακατανόητους τρόπους, που ο Kirkman προσπαθεί να περάσει ως ανθρώπινες συμπεριφορές όσων έχουν ζήσει την καταστροφή.

Αν το THE WALKING DEAD ήταν τουλάχιστον καλό, τότε η επιτυχία του έναντι κολοσσών όπως το ΒΑΤΜΑΝ, το SPIDER-MAN και το AVENGERS θα ήταν πραγματικά αξιόλογη. Αλλά το να γίνεις χειρότερους από τους ανταγωνιστές σου για να κερδίσεις φήμη, χρήμα και βραβεία δε μπορώ με τίποτα να το θεωρήσω νίκη. Ιδιαίτερα την ίδια στιγμή που υπάρχουν τόσα πολλά ανεξάρτητα comics, της Image ή άλλων μικρότερων εκδοτικών που δεν απολαμβάνουν τέτοια αναγνώριση. Ίσως επειδή επιλέγουν να είναι κάτι παραπάνω από μελόδραμα με νεκροζώντανους και το δεύτερο πιο υπερεκτιμημένο comic στη λίστα μας.