Top 100 Overrated Comics

Kick-Ass

Το αφιέρωμα στα 100 πιο υπερτιμημένα comics κλείνει. Η κορυφή ανήκει σε ένα comic που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να θεωρείται must read, ένα comic που βρίσκεται ψηλά σε λίστες, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί στην καλύτερη περίπτωση μια μετριότητα. Φίλες και φίλοι, το KICK-ASS του κυρίου Mark Millar.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να καταστρέψεις μια καλή ιδέα. Ένας από αυτούς είναι να έχεις καλές ιδέες, αλλά να μην είσαι αρκετά καλός για να τις υλοποιήσεις και, παρά ταύτα, να επιμένεις να τις φέρεις εις πέρας. Ναι, αυτό είναι αιχμή για τις ικανότητες του Millar, του οποίου πράγματι οι ιδέες πολλές φορές είναι εξαιρετικές, αλλά συχνά χάνουν όταν ο ίδιος αναλαμβάνει την εκτέλεση.

Η κεντρική ιδέα του KICK-ASS, δηλαδή ένας πιτσιρικάς που αποφασίζει να γίνει ήρωας-τιμωρός στον πραγματικό κόσμο, επηρεασμένος από τα comics που διαβάζει, αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, θα μπορούσε να οδηγήσει στη γέννηση ενός πολύ καλού έργου. Τελικά, όμως, αυτό που προέκυψε είναι ένα πόνημα που μετά βίας προσεγγίζει τη μετριότητα. Προσωπικά, θα το πρότεινα σε αναγνώστη ως αντιπαράδειγμα υπερηρωικού comic, αλλά και επειδή, όσα στραβά κι αν έχει, το artwork του John Romita Jr, είναι εκπληκτικό.

Ας δούμε, όμως, ένα προς ένα τα βασικότερα αρνητικά. Πρώτο και κύριο, πού είναι η ιστορία που υποστηρίζει την ιδέα κύριε Μillar; Ψάξαμε, ξαναψάξαμε, καλέσαμε τον ερυθρό σταυρό, τη Νικολούλη και ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο και δεν βρήκαμε κάτι άξιο λόγου. Γιατί το KICK-ASS θεωρείται καλύτερο από μια οποιαδήποτε τυχαία ιστορία ενος τριτο-τέταρτου τίτλου του superhero genre; Η ιστορία είναι τόσο βασική που πραγματικά δεν έχει κανένα λόγο να διαβάσει κάποιος όλες τις σελίδες του comic, αρκούν οι πρώτες είκοσι, 2-3 από τα ενδιάμεσα έξι τεύχη και οι τρεις τελευταίες του τελευταίου τεύχους. Αυτό ήταν! Μια ιστορία που μπορούσε να ειπωθεί σε ένα τεύχος. Μια ξεπέτα για να πληρωθούν οι συντελεστές, αυτό θα μπορούσε να είναι.

Το ζήτημα της απουσίας ιστορίας είναι αίτιο και αιτιατό της απουσίας ουσιαστικά δομημένου κεντρικού χαρακτήρα. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας κανένας που μας ιστορεί. Ο Dave Lizewski, ένας nerd και loser, που φοράει μια στολή και τρώει ξύλο, συνεχίζει να είναι το ίδιο πράγμα από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Δεν εξελίσσεται σαν χαρακτήρας. Αναρωτιέται γιατί όλοι θέλουν να γίνουν σαν την Paris Hilton και όχι σαν τον Spider-Man και τελικά επιλέγει να κάνει τον ήρωα επειδή είναι πιο cool. Υποκινείται από μια εντελώς αντιηρωική λογική, χωρίς αίσθημα αυτοθυσίας ή δικαίου, με άγνοια κινδύνου και ιδιοτελή κίνητρα, εν τέλει εθίζεται στη βία και παρουσιάζει μια μαζοχιστική τάση. Όλα αυτά είναι τα χαρακτηριστικά στα οποία, όμως, δεν βλέπουμε να υπάρχει ουσιαστική ανάπτυξη.

Με τα παραπάνω θα μπορούσε να σκεφτεί ο αναγνώστης “πωω, έξυπνο τρικ αποδόμησης του superhero genre”, ωστόσο, ούτε αυτό γίνεται, φίλε αναγνώστη. Γιατί εκεί που σκέφτεσαι ότι φτιάχνει έναν αντιήρωα, τσουπ! Έρχεται στα μισά του έργου να σου βάλει μια υπερηρωική περιπέτεια και μια δήθεν απονομή δικαιοσύνης και κάτι σάλτσες κόκκινες από κομμένα χέρια και κεφάλια και τελικά καταντά ένα σαχλό superhero splatter.

Εκεί, λοιπόν, που όδευε προς μια παρωδία και σχόλιο για τα υπερηρωικά comics, κατάντησε χειρότερο από αυτά που προσπαθούσε να παρωδήσει. Εν τέλει, ποιο το νόημα αυτού του comic; Ότι ένας άσχετος μπορεί να καταφέρει να γίνει κάτι σαν ήρωας, επειδή είναι ψώνιο; Αυτή είναι η έννοια του ήρωα; Οι ήρωες αποτελούν εξιδανικευμένες οπτικές του εαυτού μας, την καλύτερη πλευρά μας. Από κανένα σημείο αυτού του comic δεν προκύπτει κάτι τέτοιο, αλλά επίσης ούτε και το αντίθετο. Γενικά, δε μπορεί να προκύψει τίποτα. Είναι ένα συνονθύλευμα εξυπνακίστικου χιούμορ, αναφορών στην pop culture και αλόγιστης βίας, για να μην αναφερθώ στην επιτηδευμένη χρήση “βρώμικου” λεξιλογίου που το κάνει δήθεν πιο “σκοτεινό” ή “cool” ή οτιδήποτε μπορεί να νομίσει κάποιος. Δεν μπορεί να θεωρηθεί καλό κάτι που δεν έχει ούτε καν μια συνεκτική ιδέα. Το comic ξεκινά να ιστορεί πώς θα ήταν να είσαι υπερήρωας στον πραγματικό κόσμο και τελικά όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτό μπορούν να γίνουν μόνο σε comics ή ταινίες.

Μιας που ανέφερα τη λέξη “ταινίες”, το KICK-ASS μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και εκεί το γνώρισε πολυυυύς κόσμος και αυτό ήταν κακό, γιατί δημιούργησε μια πλειοψηφία που θεωρεί αυτό το πράγμα “καλό”. Η επιτυχία αυτή συνοδεύτηκε με το KICK-ASS 2, ξεχωριστή σειρά HIT GIRL, ενώ το 2018 τόσο το KICK-ASS όσο και το HΙTGIRL συνεχίζονται. Όλα αυτά, επειδή το πρώτο εκείνο comic θεωρείται μέχρι και σήμερα κάτι το ιδιαίτερο.

Για του λόγου το αληθές, το comic κατέχει υψηλές βαθμολογίες σε sites όπως το Goodreads, έχει ενταχθεί σε πάμπολλες λίστες με προτεινόμενα και best of. Όλο αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι χαϊδεύει τα αυτιά των εφήβων fanboys, επιτρέποντας να διατηρούν μια φαντασίωση. Εύκολα κάποιος θα μπορούσε να ταυτιστεί με έναν ήρωα που δεν έχει δυνάμεις. Αλλά στην πραγματικότητα τo comic μας λέει “δεν πειράζει που δεν είστε cool, μπορείτε να ντυθείτε μασκαράδες και να πάτε να φάτε ξύλο, μετά θα υπάρξουν και άλλα νούμερα σαν εσάς και θα τρώτε ξύλο όλοι μαζί”. Από την άλλη πάλι, το hype που απολαμβάνει, όπως και πολλά άλλα αυτής της λίστας, οφείλεται στους μη τακτικούς αναγνώστες. Διότι αν παραβλέψει κανείς όλα τα ανωτέρω αρνητικά, είναι μια διασκεδαστική περιπέτεια που διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα. Aυτά τα χαρακτηριστικά, όμως, δεν αρκούν για να θεωρείται και τόσο σπουδαίο.

Είναι, λοιπόν, το comic αυτό που έλαβε τη μεγαλύτερη αρνητική βαθμολογία απ’ όλους τους συντάκτες και δίκαια κατέλαβε την πρώτη θέση ανάμεσα σε όλα τα comics που προτάθηκαν για τη λίστα, τα οποία ξεπερνούσαν κατά πολύ τα 100. Να ξέρετε, δεν ήταν μια αναίμακτη διαδικασία, ωστόσο είχε πλάκα και ήταν κάτι διαφορετικό. Αποκαθηλώθηκαν τοτέμ και πέσανε προτομές αυτοκρατόρων, αλλά έτσι γίνεται με την αυτοκριτική, αρκεί να ξεπεράσεις το πρώτο σοκ! Νομίζω ήταν διασκεδαστικό για όλους! Καλή χρονιά!