IDW Transformers: 2005-2018

Τα comics των TRANSFORMERS είναι μία πολύ πονεμένη ιστορία. Έχουν γνωρίσει άπειρα reboots, spin-offs, Con exclusives, Toy exclusives series και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Όμως, παραμένουν η ραχοκοκαλιά ενός franchise που το 2019 κλείνει 35 χρόνια και αποτελείται από τρία αλληλένδετα πραγματάκια: τις φιγούρες, τα comics και τις σειρές animation. Γιατί τα comics έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο στην εξέλιξη των χαρακτήρων…

Όλα ξεκίνησαν αρχές του ’80 στην Ιαπωνία, όπου η έκρηξη των πιο σοβαρών και “ρεαλιστικών” mech anime, λόγω του MOBILE SUIT GUNDAM, επαναπροσδιόρισε το είδος, αφού μέχρι το 1979 όλα τα ρομπότ παλεύαν τερατάκια “της εβδομάδας”. Τότε, η Takara αποφάσισε να το πάει ακόμα παραπέρα και να δημιουργήσει ρομπότ που μεταμορφώνονται σε ρεαλιστικά οχήματα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Η Marvel, μέσω των Jim Shooter και Dennis O’Neil, ανέλαβε να πάρει αυτές τις δύο τελείως διαφορετικές σειρές παιχνιδιών, που θα εισήγαγε στις ΗΠΑ η Hasbro, και χάρη στον Bob Budiansky τους εμφύσησε ζωή, τα βάφτισε, τους έδωσε χαρακτήρα και, ξεκινώντας δειλά-δειλά από ένα limited series τον Μάιο του 1984, έφερε τα Transformers στο cannon σύμπαν της Marvel! Η σειρά της Generation 1 είχε επιτυχία και ανανεώθηκε, αντέχοντας για 80 τεύχη, συν το adaptation της περίφημης animated ταινίας, μέχρι το 1991, κάνοντας τα τριπλάσια τεύχη στη Μεγάλη Βρετανία, όπου ήταν εβδομαδιαίο και είχε exclusive ιστοριούλες της αλησμόνητης Marvel UK. Οι ιστορίες δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το πιο mainstream animated series, καθώς ήταν πολύ πιο βίαιες και πέθαιναν χαρακτήρες πολύ συχνά, προκειμένου να αναδείξουν τους εκάστοτε νεότερους χαρακτήρες που κυκλοφορούσαν ως φιγούρες.

Τη δεκαετία του ’90, η τάση ήταν “extreme, radical και neon”, οπότε η Hasbro έκανε reboot με το φρικτό και gritty Generation 2, που ήταν ένας ακόμα από τις ακυρωθέντες τίτλους της Marvel, που όδευε τότε προς την χρεοκοπία. Άντεξε μόλις 12 τεύχη, από το 1993 μέχρι το 1994, αφήνοντας παράλληλα πολύ πικρή γεύση, γιατί σε κάθε τεύχος πεθαίνει μεγάλος αριθμός βασικών χαρακτήρων. Ο ορισμός του κακού γραψίματος, με ένα υποτυπώδες backstory. Θα πέρασει σχεδόν μια δεκαετία μέχρι να αναλάβει κάποια εκδοτική να εκδόσει comics των Transformers, έτσι το franchise θα σωθεί μέσω των animated series του (BEAST WARS!). Το 2002, ανέλαβε προσωρινά την πρωτοβουλία η βραχύβια Dreamwave του Pat Lee και για περίπου τρία χρόνια έκανε ένα δικό της σύμπαν, από το οποίο βγήκε το πολύ πρωτότυπο THE WAR WITHIN, που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Cybertron, ένα δικό της GENERATION 1 και κάποια limited spin-offs, εκτεταμένα crossovers με το G.I.JOE , καθώς και συνοδευτικούς τίτλους του “Unicron Trilogy”. Όλα, όμως, θα μείνουν ανολοκλήρωτα, λόγω της χρεοκοπίας της εκδοτικής, τον χειμώνα του 2004. H Hasbro τότε ανέθεσε το εκδοτικό έργο σε μία άλλη σχετικά νέα εκδοτική, την IDW. Και κάπως έτσι, όλα ξεκίνησαν…

Τον Οκτώβριο του 2005 κυκλοφόρησε το TRANSFORMERS: INFILTRATION #0. Ακόμα θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε κάνει, όταν το είχα πετύχει (και τσίμπησα), κατά τη διάρκεια μιας βόλτας μου στο Solaris, καθώς δεν έμοιαζε με τίποτα με τους προκατόχους του. Είχε καθαρή γραμμή, πανέμορφα χρώματα και στρωτό pacing, που θύμιζε πάρα πολύ σε λογική την πρώτη σειρά animation. Το σενάριο το είχε αναλάβει ο βετεράνος Βρετανός συγγραφέας των TRANSFORMERS, Simon Furman, και το σχέδιο ο E.J. Su. Λίγο αργότερα, ξεκίνησε η πρώτη από τις αρκετές limited σειρές, σημάδι ότι αυτή τη φορά ήθελαν να το πάνε βήμα-βήμα. INFILTRATION, ESCALATION, DEVASTATION, STORMBRINGER, REVELATION, MAXIMUM DINOBOTS και ενδιάμεσα υπέροχα one-shots, με ολόφρεσκα origins των πιο σημαντικών χαρακτήρων της G1, που σε προηγούμενα εκδοτικά θα ήταν απλά cannon fodder, τόσο στη Γη όσο και στο διάστημα. Το αποκορύφωμα και η “έκρηξη” αυτού του σύμπαντος ήρθε το 2008, με το πολύ τολμηρό reboot-ish limited series που έμελλε να αλλάξει τα πάντα. Το ALL HAIL MEGATRON, του τρελού Σκωτσέζου Shane McCarthy, σε εκπληκτικό σχέδιο του Ιταλού Guido Guidi. Γίνεται κανονική εισβολή σε πλανητικό επίπεδο, πεθαίνουν πρωτεύοντες χαρακτήρες και έχουμε την πρώτη καλή ιστορία σε comics με τον Devastator, τον πρώτο Combiner! Όμως το AHM δημιούργησε και αρκετά προβλήματα στο continuity, διότι τελικά η εκδοτική δεν ήθελε να είναι reboot.

Με το τέλος της, το 2009, ξεκίνησε η πρώτη μεγάλη σειρά, με τον απλούστατο τίτλο TRANSFORMERS, σε σενάριο Mike Costa και ένα από τα χειρότερα characters designs ever, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του κατά τ’ άλλα πολύ καλού Don Figueroa, επιχειρώντας να δώσει μια πιο ρεαλιστική ατμόσφαιρα, μέσω υπερβολικά “αποσυμπιεσμένης” αφήγησης. Ουσιαστικά, δεν γίνεται σχεδόν τίποτα και η σειρά άντεξε 31 τεύχη. Όμως, από αυτήν την περίοδο, αναδείχτηκαν δύο νέοι πολύ σημαντικοί δημιουργοί, οι Nick Roche και James Roberts, που ξεκίνησαν την καλύτερη ενήλικη ιστορία Transformers ever, με την ομάδα των Wreckers, τους black ops των Autobots. Η εκδοτική αυτή φάση τελείωσε μέσω ενός μεγάλου event ονόματι “Chaos”, το 2011, με επίλογο το “συμβολικό” one-shot “The Death of Optimus Prime” και ξεκίνησε η καλύτερη εποχή σεναριακά και καλλιτεχνικά, το Phase 2.

Δύο ongoing σειρές! Η μία, η βασική, ήταν το TRANSFORMERS: ROBOTS IN DISGUISE (και μετέπειτα σκέτο TRANSFORMERS), δια χειρός John Barber, που είχε κάνει το αγροτικό στα μακράν καλύτερα adaptations των ταινιών του Michael Bay, καθώς και στα ωραία spin-offs, που διαδραματίζεται στη Γη και στο Cybertron και αφορά στη διαδοχή του Optimus ως επικεφαλής των Cybertronians. Όμως, όλα τα λεφτά είναι η άλλη σειρά, το TRANSFORMERS: MORE THAN MEETS THE EYE, όπου ο Rodimus παίρνει ένα μάτσο ξεκάρφωτους και προβληματικούς χαρακτήρες και ξεκινάνε μία τρελή συμπαντική αναζήτηση του χαμένου ιερού δισκοπότηρου του είδους τους, την Cyberutopia! Ο James Roberts κάνει θαύματα στο σενάριο, εκμεταλλευόμενος το lore από τα πάντα, και ο Alex Milne, που είχε ήδη αναδειχθεί μέσω των origins one-shots, δημιουργεί πλέον ένα νέο είδος σχεδίασης, που ισορροπεί άψογα ανάμεσα στο καρτουνίστικο και το ρεαλιστικό. Αμφότερες οι σειρές έφτασαν τα 57 τεύχη, δημιουργώντας και αμέτρητους νέους υπέροχους χαρακτήρες, ενώ παράλληλα έδωσαν μία απίστευτη φρέσκια προσωπικότητα σε όλους τους παλιούς, ξεπερνώντας πάμπολλα συγγραφικά ταμπού, από την ισότητα των φύλων μέχρι τις θρησκείες σε συμπαντικό επίπεδο. Ενδιάμεσα είχαν και ένα crossover event αναμεταξύ τους, το “Dark Cybertron”, το οποίο επίσης ήταν καλογραμμένο, για τα 30 χρόνια TRANSFORMERS.

Δυστυχώς, το 2016 η Hasbro αποφάσισε να κάνει ένα μεγαλύτερο σύμπαν, οπότε επιχείρησε να εντάξει στο σύμπαν των Transformers, εκτός από τους παλιούς γνώριμούς τους, τους G.I. Joe, τους M.A.S.K., τους Micronauts, τον Action Man και τον… Rom τον Space Knight! Το αποτέλεσμα ήταν ένα υπερφιλόδοξο crossover ονόματι “Revolution”, το οποίο τα κατάφερε εν μέρει, όμως  ανακάτεψε υπερβολικά την τράπουλα των χαρακτήρων, με αποτέλεσμα να πέσει το επίπεδο σεναριακά στη βασική σειρά και όλα τα επερχόμενα crossover events να είναι παντελώς μπουρδουκλωμένα. Εν τω μεταξύ, τα μικρότερα crossover events που έβγαιναν ήταν βασισμένα στο ετήσιο theme των φιγούρων που έβγαιναν, οπότε είχαμε “Combiner Wars” και “Titans Return”. Ευτυχώς, δεν έκαναν και “Power Of The Primes”, το οποίο περιορίστηκε μονάχα στο ομώνυμο άθλιο animated series. Ναι, το Prime Wars Trilogy μην το δείτε. Προτιμήστε τα comics, τα οποία πρώτη φορά αγνοούν την εκάστοτε κυκλοφορία παιχνιδιών και φιγούρων, γράφοντας αποκλειστικούς και φρέσκους χαρακτήρες με πολύ μεράκι και αγάπη προς το σύμπαν.

Η post Revolution πραγματικότητα είναι λοιπόν ένας αχταρμάς, όσον αφορά στη βασική σειρά, η οποία ονομάστηκε TRANSFORMERS: TILL ALL ARE ONE και άντεξε καμιά ντουζίνα τεύχη, αναδεικνύοντας την Sara Pitre-Durocher στην εικονογράφηση και την Mairghread Scott, η οποία απογείωσε σαν χαρακτήρα την fan-made “γκέισσα” Windblade. Πλέον, στο παιχνίδι της διαδοχής μπήκαν όλες οι αποικίες του Cybertron, οι οποίες είναι εμπνευσμένες από όλο το ήδη υπάρχον lore. Υπάρχει, για παράδειγμα, ένας πλανήτης που όλα τα Transformers μεταμορφώνονται σε ζωώδεις μορφές, σε έναν άλλο λατρεύουν την ταχύτητα και ούτω καθεξής. Ο τίτλος συνεχίστηκε ως OPTIMUS PRIME, μέχρι τέλους, φτάνοντας τα 25 τεύχη. Meanwhile, το πλήρωμα του MORE THAN MEETS THE EYE, πλέον ονομάζεται LOST LIGHT (από το όνομα του διαστημόπλοιού τους) και η ιστορία τους καταλήγει και εκείνη στα 25 τεύχη. Διότι κάποτε όλα τα ωραία τελειώνουν και τι καλύτερο τέλος από τον… Unicron;

Φέτος το καλοκαίρι, ξεκίνησε η αρχή του τέλους μιας πολύχρονης πορείας, μέσω του υπερ-crossover TRANSFORMERS: UNICRON, δια χειρός John Barber και σε σχέδιο Alex Milne, το οποίο έριξε αυλαία σε ένα ολόκληρο σύμπαν, στο οποίο εντωμεταξύ είχαν ενταχθεί και οι Visionaries. Γιατί η Hasbro σκόπευε να δημιουργήσει ένα αντίστοιχο κινηματογραφικό σύμπαν με το MCU, κάνοντας ταινίες με όλα αυτά τα properties, το οποίο ναυάγησε μετά την απίστευτη φθίνουσα πορεία των live-action ταινιών του Bay. Και, κάπως έτσι, το Νοέμβριο ένα σύμπαν που κράτησε όχι ένα και δύο, αλλά 13 ολόκληρα χρόνια, χαρίζοντας άφθονες συγκινήσεις και νέους χαρακτήρες, έφυγε για πάντα, εν όψει του reboot το 2019, γιατί το franchise κλείνει αισίως τα 35 χρόνια. Και δεν τελειώνει όπως θα περίμενε κανείς, αλλά ο επίλογός του αποτελεί έναν ύμνο στη ζωή.

Ας κλείσουμε αυτή την αναδρομή με τον καλύτερο τρόπο: Τι αξίζει να διαβαστεί; Αν θέλετε να διαβάσετε τα πάντα, πράγμα το οποίο προσωπικά δε θα πρότεινα, υπάρχουν τα πολύ καλά και ακριβά επίτομα THE TRANSFORMERS: THE IDW COLLECTION. Αν θέλετε μόνο τα καλά, διαβάστε ό,τι έχει βγει μέχρι και το ALL HAIL MEGATRON, τα limited series του Ironhide και του Drift και μετά πηγαίνετε κατευθείαν στο Phase Two, όπου είναι το golden age. Ενημερωτικά, υπάρχουν και ένα καλό limited series για το BEAST WARS και το τέλος του Marvel comic με τίτλο REGENERATION ONE, αν θέλετε και κάτι off-cannon που να έχει σχέση με τα παρελθοντικά properties.

Και, φυσικά, κάντε στον εαυτό σας τη χάρη και αγοράστε το TRANSFORMERS: THE WRECKERS SAGA. Με την καλύτερη ιστορία Overlord και όχι μόνο…