Spider-Man: Into the Spider-Verse

Έχοντας δει trailers, artworks, και κάποια πρώτα reviews, περίμενα πως το SPIDER-MAN: INTO THE SPIDER-VERSE θα ήταν καλό. Αλλά τίποτα και κανείς δεν με προειδοποίησε για το εκπληκτικό χαστούκι που θα έτρωγα, από μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τελευταία.

Πρωταγωνιστής είναι ο Miles Morales, ένα έφηβο αγόρι όπως όλα τα άλλα, που προσπαθεί να βρει τη θέση του μέσα στην οικογένεια, τους φίλους και το σχολείο. Ύστερα, όμως, από ένα τσίμπημα ραδιενεργής αράχνης, ο Miles αποκτά υπερφύσικες δυνάμεις, και άθελά του βρίσκεται στη μέση μιας μάχης ανάμεσα στον Spider-Man και τον Kingpin. Εκεί μαθαίνει το καταστροφικό σχέδιο του Kingpin, ο οποίος, θέλοντας να φέρει πίσω τη νεκρή του οικογένεια, σκοπεύει να ανοίξει μία πύλη, που θα του δώσει πρόσβαση σε παράλληλα σύμπαντα, καταστρέφοντας όμως το Brooklyn, όπου βρίσκεται. Ο Peter Parker καταφέρνει να σταματήσει προσωρινά την πύλη, αλλά σκοτώνεται στη μάχη, λίγες στιγμές αφού δώσει στον Miles το κλειδί για να συνεχίσει εκείνος τη δουλειά. Συγκλονισμένος από το θάνατο του αγαπημένου του ήρωα, αλλά και από τις ευθύνες που προσγειώθηκαν ξαφνικά στους ώμους του, ο Miles νιώθει εντελώς μόνος. Τα πράγματα, ευτυχώς, θα άλλαξουν γι’ αυτόν, όταν η πύλη θα αφήσει να περάσει από μέσα της, ο 40χρονος Peter Parker από μία άλλη διάσταση. Μαζί, και με τη βοήθεια άλλων τεσσάρων ηρώων από το σύμπαν του Spider-Man, ο Miles θα παλέψει ενάντια στην καταστροφή, και θα βρει τη θέση του ως ήρωας.

Ως animator, δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω από το οπτικό μέρος. Αν υπάρχει μία λέξη η οποία χαρακτηρίζει την ταινία, αυτή είναι “πρωτοπορία”. Το τμήμα animation χρησιιμοποίησε 3D animation, αφαιρώντας frames ώστε να δώσει ένα πιο “σπασμένο” αποτέλεσμα, τεχνική που μέχρι τώρα έχουμε δει είτε σε μικρού μήκους, είτε σε μεγάλου μήκους, που θέλουν να δώσουν μια αίσθηση stop motion (LEGO MOVIE, THE BOOK OF LIFE). Περίμενα καιρό ένα blockbuster όπου το 3D animation δεν θα ήταν συνώνυμο ενός λείου ρεαλισμού, και ελπίζω αυτό να ανοίξει τις πόρτες και σε άλλες παραγωγές, που θα τολμήσουν να απομακρυνθούν από το καλούπι των Pixar, Disney, Illumination, κλπ.

Και τί να πρωτοπώ για τα απίθανα character designs, την ιλλιγγιώδη κάμερα, τα τρομερά χρώματα σε στιλ digital speedpainting; Λάτρεψα κάθε στιγμή όπου ο Kingpin ήταν στην οθόνη, κι έλιωσα μπροστά σε όλες εκείνες τις κάπως επιληπτικές σκηνές, με τα αμέτρητα χρώματα, που όμως παρέμεναν σε αρμονία μεταξύ τους.

Η ταινία είναι πραγματικά καλή. Κρατάει την προσοχή του θεατή, από την αρχή έως το τέλος, ξέροντας πότε να κάνει κωμικές ή συγκινητικές παύσεις. Είναι φρέσκια και διασκεδαστική, και φαίνεται να αγαπάει το αντικείμενο και το κοινό της, χωρίς να το αντιμετωπίζει ειρωνικά. Έτσι, τα λίγα σεναριακά κλισέ είναι καλοδεχούμενα και ταιριαστά, γιατί η ίδια η ταινία δεν αποποιείται την ταυτότητά της. Όταν, για παράδειγμα, ακούμε τη φράση “Πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου”, για χιλιοστή φορά στον κόσμο του σινεμά, αυτό δεν ενοχλεί, γιατί πρόκειται για ένα αληθινό μήνυμα, που προκύπτει από τους ήρωες και τις πράξεις τους, και όχι για ένα συγγραφικό ξεπέταμα. Το φιλμ βασίζεται, κυρίως, στην καλοστημένη ιστορία του, και ενώ οι διάλογοι είναι δουλεμένοι, στο τέλος μας αφήνει πολύ περισσότερα από μια σειρά ατάκες που θα τσιτάρουν το Internet.

Μοναδικό μου παράπονο, ότι τσαλακώνουν λίγο τον γλυκούλη Peter Parker, που δεν ήθελα να δω ξεπερασμένο και παρατημένο, αλλά καταλαβαίνω την αναγκαιότητα να ανοίξει χώρος για τον νέο ήρωα. Τέλος, είμαι ακόμη λίγο σκεπτική ως προς την εμφάνιση άλλων τριών ηρώων από το σύμπαν του Spider-Man, καθώς βρίσκω πως η ταινία στάθηκε πάνω τους ελαφρώς παραπάνω από όσο έπρεπε, κλέβοντας χρόνο από το βασικό storyline.

Κατά τ’ αλλα, η ταινία προσφέρει τόσο εξαιρετικό ρυθμό και σκηνοθεσία, που κρατιόμουν να μη φωνάξω από χαρά στη μέση του σινεμά. Είναι αστεία, είναι συγκινητική (το cameo του Stan Lee με λύγισε), είναι η ταινία που ΠΡΕΠΕΙ να δείτε φέτος – σε μεγάλη οθόνη, αν είναι δυνατόν. Είναι απόλυτα ψυχαγωγική, όπως αξίζει σε κάθε superhero ντεμπούτο. Οπτικά πρόκειται για ένα θαύμα, και για δύο ώρες ένιωθα πραγματική, αγνή ευχαρίστηση και ικανοποίηση, από την εικόνα και μόνο. Κι ενώ στέκεται με σεβασμό απέναντι στην ιστορία του Spider-Man, καταφέρνει, χωρίς απολογίες, να συστήσει στο κοινό έναν νέο, ολοκληρωμένο ήρωα. Νομίζω πως, περιμένοντας το sequel, θα πάω να τη δω άλλη μια-δυο-τρεις-δέκα φορές.