Invaders #1

Χρυσή εποχή των comics. Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. All-Winners Squad. Αυτές θα έπρεπε να είναι οι φράσεις – κλειδιά, που έρχονται στα μυαλά των fans, όταν ακούγεται η λέξη Invaders. Και ενώ δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, από αυτό το σύνολο, θα ομολογήσω ότι η πρώτη μου σκέψη ήταν τα προηγούμενα απαράδεκτα, ή στην καλύτερη αδιάφορα, παραδείγματα αναβίωσης αυτής της ομάδας, ονόματι INVADERS NOW! και ALL-NEW INVADERS. Αλλά είπα “OK, θα αφήσω, για πολλοστή φορά, τη νοσταλγία να κερδίσει την απαισιοδοξία”, και κάπως έτσι έδωσα ευκαιρία στο INVADERS #1.

Η ιστορία ξεκινάει με ένα flashback στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου βλέπουμε τον Namor να συμμετέχει σε μια μάχη, ενώ παράλληλα προσπαθεί να σώσει τους σύμμαχους στρατιώτες. Επιστρέφοντας στο τώρα, ο Jim Hammond a.k.a Human Torch, προσπαθεί να συλλέξει γεγονότα και αναμνήσεις από τις μέρες του στους Invaders, με τη βοήθεια του Captain America, με αφορμή την πρόσφατη διένεξη του Namor με την Roxxon Corporation, και την πεποίθηση του, ότι ο τελευταίος είναι ασταθής ψυχολογικά. Και ενώ ο Hammond συνεχίζει την έρευνα, ο σημερινός Namor επιστρατεύει, μέσω εκφοβισμού, τη βοήθεια των Sea Blades, προκειμένου να φέρει εις πέρας τα νέα μεγαλεπήβολα σχέδιά του.

Δεν γνωρίζω αν αυτό θα συνεχιστεί, αλλά σε αυτό το τεύχος, ο προβολέας πέφτει πάνω στον Namor. Μέσα από τα καλοτοποθετημένα flashbacks, την τωρινή συμπεριφορά, σε συνδυασμό με την μακρόχρονη πορεία του χαρακτήρα, ο Chip Zdarsky σκιαγραφεί με ιδιαίτερο και ταιριαστό τρόπο, τον ψυχισμό του πρωταγωνιστή. Ο Namor έχει υπάρξει hero, anti-hero, και villain, κάτι το οποίο του προσδίδει, από τη μια, ενδιαφέρον, από την άλλη όμως, δημιουργεί ένα συγγραφικό χάος, όταν προσπαθεί κανείς να του αποδώσει ένα ξεκάθαρο πρόσημο. Ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει εδώ, αντιθέτως ο συγγραφέας εκμεταλλεύεται έξυπνα την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα, και τον παρουσιάζει ως ένα αίνιγμα, που μόνο διερευνώντας τη ζωή του, θα μπορέσει κάποιος να λύσει. Υπάρχει μια ξεκάθαρη διχοτόμηση στην απεικόνισή του, από ήρωα πολέμου, σε τρελό τύραννο, και συγχρόνως η επίκληση στο συναίσθημα, κυρίως στα panels του παρελθόντος, λειτουργεί ως καταλύτης για το ενδιαφέρον του αναγνώστη

Οι υπόλοιποι ήρωες έχουν ελάχιστη παρουσία στο comic, με μοναδική εξαίρεση τον Jim Hammond, ο οποίος αποκαλύπτει μια λεπτομέρεια για τον ίδιο, που παρουσιάζει προοπτική, ενώ ο Cap παραμένει, όπως πάντα, η ηθική πυξίδα του ακόμα ασύντακτου team. Η πλοκή, μέχρι στιγμής, είναι αρκετά κλισέ (έχουμε και 2019 μην το ξεχνάμε!), αλλά σίγουρα δεν έχει αποκαλυφθεί πλήρως, όποτε υπάρχει ακόμα περιθώριο βελτίωσης.

Δυνατό σημείο του τεύχους αποτελεί το artwork. Ο Butch Guice έχει αναλάβει τα ηνία στις σκηνές του πολέμου, και καταφέρνει, με μια ψυχρή παλέτα και με απλό σχέδιο, να φέρει έναν “αέρα” 40s στο comic, ενώ ο Carlos Magno, σε πλήρη αντίθεση, σχεδιάζει με έναν πολύ μοντέρνο και ελαφρώς edgy τόνο, ειδικά στις σκηνές της Ατλαντίδας.

Συνολικά, το INVADERS #1 είναι στέρεο ντεμπούτο, όχι εξαιρετικό αλλά αρκετά υποσχόμενο, με διάθεση για αυθεντικό characterization, και αξιοποίηση της πλούσιας ιστορίας της Marvelικής ομάδας. Fingers crossed!